Cranberry-teelt en Thoreau's accounts

• Mei 10, 2024

Henry David Thoreau was een van de vroege Amerikaanse auteurs om te schrijven over veenbessen en hun teelt.


Henry David Thoreau Geschriften over veenbessen

Henry David Thoreau schreef uitgebreid over veenbessen in zijn boek "Wild Fruits." Op een jaar schreef hij over het verzamelen van een boot vol bessen, terwijl hij toevallig tijdens het oogstseizoen op de rivier was. De bessen zweefden op het water. Hij verzamelde ze en verkocht meer dan twee bushels.

Soms, wanneer het water hoog genoeg zou worden, hadden de bessen de neiging langs de kust te spoelen. Soms was Thoreau in staat om bessen te verzamelen in de overstroomde moerassen waar ze tot ver in de lente duurden. Dit was deels te wijten aan het feit dat het water bevroor, waardoor de vruchten werden bewaard.

Thoreau schreef ook over het plukken van de bessen tijdens zijn jeugd. Hij schreef dat de bessen een goede vervanging waren voor azijn.

De auteur vermeldde ook dat de bessen werden geteeld op Cape Cod. Volgens Thoreau hadden sommige telers tien tot twaalf hectare veenbessen. Hij legt uit hoe de telers zand hebben toegevoegd om het bodemniveau te verhogen zodat ze de veenbessen konden planten.

Thoreau citeerde een rapport van de Geological Survey of Canada voor 1853, 1855 en 1856 dat de inheemse stammen in Canada de bessen verzamelden en verkochten.


Vroege geschiedenis van Cranberry-teelt

Aanvankelijk kochten de blanke kolonisten alleen veenbessen van de inboorlingen. Binnen ongeveer twee eeuwen begonnen de kolonisten manieren te vinden om de moerassen te beheren om de productie te verhogen. Vroege beheersmethoden bestonden voornamelijk uit het gebruik van dijken en sloten en andere middelen om de waterstroom naar de moerassen te beheersen.

Het eigenlijke proces van het planten en kweken van veenbessen begon langzaam te evolueren. De teelt van veenbessen begon op verschillende tijdstippen in de verschillende staten en regio's. Cape Cod was het eerste gebied dat deze planten daadwerkelijk kweekte.

De vroege succesvolle teeltinspanningen in Cape Cod moedigden anderen in aangrenzende gebieden, zoals New Jersey, aan om veenbessen te telen. Dit was het geval op Long Island, waar kleine arealen veenbessen werden opgezet.

Cranberry-cultuur begon in Canada rond 1870 in Nova Scotia door William McNeil. Veenbessen werden later gevestigd in andere delen van Canada, waaronder British Columbia, New Brunswick, Quebec en Prince Edward Island.

In de loop van de tijd hebben telers verschillende methoden ontwikkeld om veenbessen te telen en te oogsten. Mechanisatie was een middel.

Een van de arbeidsbesparende innovaties van cranberrykwekers was een speciale cranberryhark. Dit item werd voor het eerst genoemd rond 1833 in The New American Orchardist, dat werd gepubliceerd in Boston. Met zo'n hark kon een enkele arbeider gemakkelijk 20 tot 50 vaten per dag oogsten.

Een van de vroege publicaties over veenbessen was van dominee Benjamin Eastwood. Hij publiceerde een verhandeling genaamd "de Cranberry and its Culture" in 1855. Eastwood wordt nu beschouwd als een cranberry historicus.