Gehaakte indrukken

• April 29, 2024

Ik had een aantal oppassers die opgroeiden. Jongeren en ouderen. Ongeacht hun leeftijd, vonden de meesten van hen de omvang van hun taken om mij voor de televisie te zitten en af ​​en toe een boterham met kaas te verstrekken. Annie was niet een van die oppassers. Ze was een schattige vrouw van middelbare leeftijd die altijd een knot op haar hoofd had en een bal met draad op haar schoot. Ik kon uren zitten kijken hoe ze de meest gedetailleerde kleedjes en tafelkleden haakte, van gebroken wit tot veelkleurig garen.

Op een dag, vroeg in onze relatie, kwam ze langs met een plastic zak speciaal voor mij. Binnen vond ik een metalen haaknaald en een bal van witte draad. Het was haar bedoeling me te leren haken. Zelfs nu ik erover nadenk, roept het zulke gevoelens van dankbaarheid op. Ten eerste dat ze de tijd (en geld) zou nemen om voorraden voor me te kopen; en ten tweede dat ze dacht dat ik de tijd en moeite waard was om een ​​nieuwe vaardigheid te onderwijzen. Ze wist niet dat ik mijn hele leven op deze vaardigheid zou voortbouwen en deze aan anderen zou doorgeven.

Terugkijkend, proberen een onhandig kind, dat nog geen tien had bereikt, te betrekken met draad in plaats van wol, was waarschijnlijk niet het beste idee, maar het was echt de gedachte die telde. Zeggen dat ik het vreselijk heb gedaan is een understatement, maar het hield me bezig en gaf haar wat onderwijservaring (en waarschijnlijk enige vrijheid om haar eigen projecten voor elkaar te krijgen). Ik heb een aantal vitale technieken van haar geleerd die ik vandaag nog steeds bij me heb en zij is degene die mijn interesse in het leven en het verlangen naar haken heeft aangewakkerd. Ik heb sindsdien veel naalden doorgegeven.

Tegenwoordig kan ik mijn eigen kleedjes en tafelkleden maken zonder veel moeite, maar met veel voldoening. Desondanks neigt mijn persoonlijke verslaving meer naar Afghanen. Ik weet niet wat er met Annie is gebeurd, maar ik ben zeker dankbaar voor haar tijd en moeite. Ik heb nog steeds de metalen naald die ze me gaf en blijf het vandaag gebruiken, maar ze gaf me echt zoveel meer dan een naald en draad en ik zal voor altijd dankbaar zijn. Als je je iets herinnert van het lezen hiervan, laat het dan zijn: niemand is te jong om verliefd te worden op haakwerk.

M. E. Wood woont in Eastern Ontario, Canada. Zij is de geweest
Grote en mooie editor bij CoffeBreakBlog voor vier jaar. Als je deze eclectische lezer en schrijver ergens zult vinden, is het waarschijnlijk op haar computer of speelt ze met de wol die zich in haar poef schuilhoudt. Voor meer informatie bezoek haar officiële website.