CD Review - Nemhain - From the Ashes

• Mei 4, 2024

Je kent die scène uit Pulp Fiction waarin Travolta de hypodermische pure adrenaline rechtstreeks in het hart van Uma Thurman stort en ze dramatisch terugtrekt naar de levenden? De eerste volledige CD uit Groot-Brittannië Nemhain is het auditieve equivalent van die ene scène.

Als u op zoek bent naar een album om de dag rustig te beginnen terwijl u van uw koffie nipt en het lekker vindt, is dit het niet. Als u liever foto's uitwisselt met uw vrienden of zich klaarmaakt om de stad in te gaan voor een nacht van bescheiden losbandigheid, dan is dit slechts het ticket.

Nemhain, voor de niet-ingewijden, is de band gestart door voormalige At the Gates / Cradle of Filth-drummer Adrian Erlandsson. Adrian heeft samengewerkt met zijn vrouw Amber en een aantal van hun vrienden voor deze outfit, die net zo goed een sociaal uitje is als een carrièrestap. Lisa Dickinson kwam aan boord en andere vrienden schakelden een band uit. De line-up staat momenteel op Adrian (drums), Amber (zang), Lisa (bas), Lakis K (gitaar) en terug voor zijn tweede go-round met de groep, Sam Astley (gitaren) (hoewel Sam zich na deze opname weer bij elkaar voegde).



De band bracht een vier-track demo een paar jaar geleden uit en besteedde het volgende beetje tijdens het schrijven en het beveiligen van een platencontract voordat ze hun eerste full-length uitbrachten Van de as eerder dit jaar.

Van de as is vies, zweterig, stinkend en over het algemeen baldadig, zoals alle geweldige rock gespeeld moet worden. Er zijn twaalf tracks van ongebonden hard rock, aangedreven door een energie die lijkt op het omdraaien van de dop op een geschud cola fles. Muzikaal lopen de meeste nummers niet te ver van elkaar af, ze vormen allemaal een comfortabele verwantschap, maar het zijn ook geen cookie-uitsparingen, omdat de meeste een eigen identiteit behouden.

Tekstueel lijkt de band de voorkeur te geven aan de dekking van de duisternis boven de harde zonnestralen. Als we de teksten letterlijk kunnen nemen, schrijft Amber over incest, drugsverslaving, moord en erger, samen met de gebruikelijke zorgen van rockers; seks, drinken en carousing.

Mijn favoriete nummers blijven die van de originele demo, omdat ze in deze oren de sterkste van het stel zijn, hoewel de rest ook geen flauwekul is. 'Heroïnekind' klinkt als een pauze in de oren en Amber is hier op haar best. Hoewel niemand haar zou verwarren met zeg maar, Tarja, zijn haar vocalen eerlijk, overtuigend en veel smakelijker.

'Speed ​​Queen' is een aanstekelijke, galopperende sensatie die je gewoon moet spelen om de maximale capaciteiten van je apparaat te benutten. "Girls Like Honey" is een boze boeiende snit die langzaam begint, maar schopt in een vervelende pas met zijn korrelige refrein. Een smakelijke gitaarsolo is de kers op de taart.

"From the Ashes" opent de plaat in grootse stijl met Lakis 'gitaar voorop en Adrian gooit de set dicht. "Dirty Weekend" laat je hoofd dat ding doen dat alle goede rock doet, vanaf de eerste noot. De grimmige "Clear My Eyes" zorgt voor een sombere stemming en de opgeladen cover van The Gits "Second Skin" zet het bloed racen. The Haunted's Pete Dolving verschijnt op dit nummer.

"Dhr. Bronson 'is een solide riff-klaar werk, zo niet een nieuwsgierig onderwerp, tekstueel gezien en' The Filth and the Fury 'hamert door je speakers als een kudde buffels in hitte.

Dit is een interessante band, gezien het feit dat voor twee van de leden dit de eerste echte band is waar ze in zijn geweest. Het spel is perfect en de nummers zijn behoorlijk strak, omdat er echt een straatwaarde voor hen is. Ik voorspel dat de volgende paar records het realiseren van een aanzienlijk potentieel voor Nemhain zullen aantonen.

Ondertussen, wanneer je probeert je hoofd te ontdoen van alle smog die het gedurende de dag vult (grommend van bozos op het werk, American Idol, radio in het algemeen), Van de as is het perfecte tegengif. Speel het vaak en vooral; speel het luid!