Een verhaal van verlatenheid

• Mei 17, 2024

Er was eens een jonge vrouw die, na twaalf jaar niet met haar vader te hebben gesproken, besloot om hem op eigen voorwaarden te contacteren. Ze was bang dat ze hem weer zou zien en toch wist ze dat dit de enige manier was om antwoorden op haar vragen te krijgen. Haar vader had zijn familie verlaten toen ze nog maar vier jaar oud was. Twee jaar lang bezocht hij haar regelmatig, bracht haar naar het huis waar haar grootmoeder woonde en bracht soms een weekend met haar door. Maar de bezoeken werden sporadischer en al snel gebeurden ze slechts af en toe. Hij zou beloven dat hij haar zou komen ophalen en dat ze geduldig zou blijven zitten, haar overnachtingstas aan haar voeten, totdat het tijd was om naar bed te gaan. Haar moeder zou haar die avond moeten overhalen om avondeten te eten en er uiteindelijk op staan ​​dat ze op de bank kruipt om te slapen, want het kleine meisje was zo vastbesloten dat haar vader zijn belofte zou nakomen. Af en toe stuurde hij haar oma of zijn vriendin om haar op te halen als hij beweerde dat hij dat niet kon. Maar het was haar vader met wie ze tijd wilde doorbrengen en hoewel deze vrouwen erg aardig voor haar waren, was het niet de aandacht waarnaar ze zocht.
Toen ze ongeveer negen jaar oud was, stopte hij bij haar thuis met een nieuwe vriendin om aan zijn dochter voor te stellen. Het was de eerste en laatste keer dat ze de vrouw ooit zag. Ze hoorde meer dan een jaar niets meer van haar vader. Dat telefoongesprek was erg kort en daarna hoorde ze niets van hem tot ze dertien was. Toen beloofde hij haar een paar diamanten oorbellen voor haar verjaardag. Ze vertelde hem dat ze geen diamanten oorbellen wilde, maar hij bleef aandringen. Natuurlijk zijn er nooit oorringen ontstaan. Het volgende telefoontje was een week na haar zestiende verjaardag. Hij wilde weten van wie ze het meest hield - van hem of haar moeder? Hoe kon ze zo'n vraag beantwoorden? Hoe kon hij zo'n vraag stellen? Haar moeder liep haar kamer binnen en merkte dat ze oncontroleerbaar huilde. Het meisje gaf haar de telefoon en vroeg haar om haar vader te vertellen dat ze nooit meer met hem wilde praten. Toen de moeder haar vader vroeg wat er was gebeurd, vertelde hij haar: "Niets." Het duurde drie dagen om het verhaal van het jonge meisje te krijgen - het was vreselijk pijnlijk voor haar. Samen met de waarheid van het telefoontje kwam de pijn van verlatenheid, verlangen en leugens. Het meisje was vreselijk overstuur en herhaalde dat ze nooit meer met haar vader wilde praten, maar de moeder stond erop dat als dat was hoe ze zich voelde, ze het haar vader dan zelf moest vertellen. Ze moedigde het jonge meisje aan om geen bruggen te verbranden.
Het advies en de beslissing deden er echter niet toe, want de vader belde niet opnieuw. En zo gebeurde het dat toen het meisje volwassen was, ze besloot zelf contact te maken. De man die haar vader was, herkende de volwassen vrouw niet die voor hem stond. Toen ze haar identiteit onthulde, was hij verrast en nodigde haar uit om zijn nieuwe vrouw en zijn stiefzoon te ontmoeten. De jongen was ouder dan de jonge vrouw en noemde haar vader "Pop". Dit was pijnlijk, omdat de dochter de man niet als vader kende en toch noemde deze jongen, die niet zijn zoon was, hem een ​​innemende, vaderlijke naam.
De jonge vrouw was verrast dat er overal foto's van haar waren over de muren van de woonkamer. Ze besefte dat haar moeder haar vader haar hele leven lang foto's van haar had gestuurd, zelfs toen hij weigerde contact te houden. Het bracht haar een traan. Haar vader was erg nerveus met haar in huis, maar leek oprecht blij haar te zien. Ze praatten bijna een uur, maar hij vroeg heel weinig over haar en haar leven. Toen ze wegging, vertelde hij haar dat hij van haar hield, maar ze kon niet hetzelfde zeggen. Hoe kon deze man die haar niet kende, van haar houden? En hoe kon hij verwachten dat ze van hem zou houden, als ze hem niet kende? Klopt genoeg was hij haar vader. Maar bloed staat niet altijd gelijk aan familie.
Hij belde haar twee weken later en ze vroeg hem te wachten tot ze haar gedachten kon regelen voordat ze weer kon praten. Ze vertelde hem dat ze hem zou bellen als hij klaar was. Twee maanden later, op Vaderdag, belde zijn nieuwe vrouw haar en vertelde haar dat ze haar vader moest bellen, het zou 'zijn dag maken'. Waarom zou ze zijn dag doorbrengen? Wist hij niet hoe vaak hij haar had verwond en teleurgesteld? Herinnerde hij zich niet alle keren dat hij haar had laten wachten op zijn komst? Maar toch deed deze nieuwe vrouw alsof de jonge vrouw deze man erkenning op Vaderdag 'verschuldigd' was. In de ogen van de jonge vrouw wist hij niet hoe hij een vader moest zijn. Toch had ze geleerd rekening te houden met de gevoelens van anderen en niet opzettelijk te schaden, zo riep ze. Ze praatten slechts enkele ogenblikken; het was alles wat haar pijnlijke hart kon verdragen.
Toch worstelt ze met het bestaan ​​van haar vader. Toch vraagt ​​ze zich af of verder praten met hem de verwarring wegneemt of de intensiteit alleen maar verhoogt. Ze worstelt met haar eigenwaarde, haar eigen vertrouwen, terwijl ze haar waarde rationaliseert tegen het verlaten van haar vader door haar. Hield hij toen niet van haar? Hoe kan hij nu beweren? Was ze niet van voldoende waarde voor hem om contact te houden? Zijn beloften nakomen?
Ze is een jonge vrouw die haar weg zoekt in een harde en verwarrende wereld.Ten onrechte moet ze ook kampen met de verwarring die is ontstaan ​​door het verlaten van haar vader. Als haar eigen vader niet van haar kon houden, hoe kon dan iemand anders? Hoe kan ze dan van zichzelf houden? En toch blijft haar moeder volhouden dat ze lief is en meer waard is dan ze zich kan voorstellen. Hoe kan ze deze twee gedachten verzoenen in haar eigen geest? Ze zal blijven worstelen tot op een dag - hopelijk - de waarheid op zijn plaats komt.

Video-Instructies: Iceland Vacation Travel Guide | Expedia (Mei 2024).