Stolpersteine, Stones of Remembrance

• Mei 2, 2024

De kleine gegraveerde, met messing bedekte steen ligt op gelijke hoogte met de grond maar onderscheidt zich van zijn omgeving. Een Stolperstein, Stumbling Stone of Stumbling Block, een van de meer dan 75.000 te vinden in veel steden en dorpen in 22 Europese landen. Vooral Duitsland waar alleen al in Berlijn meer dan 7.000 mensen zijn.

"Een persoon wordt voor het eerst vergeten wanneer zijn naam wordt vergeten" - Talmoed. Een deel van een holocaustmonument bouwde één steen tegelijk en hield de naam levend van iemand die stierf of werd vervolgd tijdens het Derde Rijk.

Gegraveerd op de 10 cm, (4 inch), kubus is grimmig basisinformatie: naam, geboortejaar en lot, met data indien bekend, samen met "Hier wohnte" - hier leefde, als het een van de meerderheid is die in voorkant van het laatste huis van keuze. Vaak is er meer dan één "struikelsteen" buiten dat huis.

Het meest gegraveerde woord is "Ermordet" - vermoord. Soms, "Freitod" - Zelfmoord of "Flucht in den Tod" - Gedood tijdens een poging om te ontsnappen, "Schicksal Unbekannt" - Fate onbekend.

Minder vaak de naam van een concentratiekamp gevolgd door "Ueberlebender" - Survivor.

Een Stolperstein kan worden geplaatst voor iemand die een concentratiekamp naast Stolpersteine ​​heeft overleefd voor ouders of broers en zussen die dat niet hebben gedaan. "Hereniging" van gezinnen.

Deze "struikelstenen" kunnen zijn ter nagedachtenis aan joden, Sinti, Roma, Jehovah's Getuigen, christenen die tegen het regime waren, communisten, homoseksuelen, de politiek vervolgde, geestelijk of fysiek gehandicapte, dwangarbeiders.

Maar het zijn allemaal gedenktekens voor de slachtoffers van het nazisme: vervolgd, uitgeroeid, verdreven of die erin slaagden te vluchten door te vluchten.

Het Stolpersteine-project was de inspiratie van de in Keulen gevestigde beeldhouwer Gunter Demnig, die het idee had om de Duitse nazi-regeringsslachtoffers in 1990 te herdenken en begon met 1000 zigeuners die uit Keulen waren verdreven. Hij schilderde een route van 16 km (bijna 10 mijl) lang van hun huizen naar het beursterrein in Keulen-Deutz, een van de terminals voor het concentratiekamp Buchenwald 350 km, ongeveer 220 mijl, ten oosten van Keulen in Thüringen.

Demnig begon manieren te bedenken om elk slachtoffer afzonderlijk te herdenken in plaats van een route te volgen, en de priester van de Antoniterkirche, in het centrum van Keulen, steunde hem toen hij in 1993 met Project Stolpersteine ​​begon.

Tweehonderdvijftig handgemaakte gedenkstenen werden geproduceerd en tentoongesteld in de kerk.

In 1995 installeerde hij, nog steeds zonder officiële goedkeuring, enkele stenen voor de huizen van de slachtoffers van Keulen, en in 1996 nog enkele tientallen in Kreuzberg, Berlijn. Ook illegaal, hoewel later toestemming werd verleend.

Aanvankelijk was het om anonieme concentratiekampgevangenen te herdenken die nummers hadden in plaats van namen. Een steen werd gemaakt voor iedereen wiens details hij kreeg, dus "de naam wordt teruggegeven".

Ein Stein. Ein naam. Ein Mensch - Eén steen, één naam, één persoon.

Duitsers begonnen de stenen aan hun voeten te zien of ze lazen erover, en het idee kreeg al snel volgers, met velen die besloten ze in hun eigen gemeenschap in te zetten. Voor 120 euro kan iedereen een struikelblok sponsoren blok, de fabricage en de installatie ervan, en elk wordt alleen geplaatst op initiatief van personen en groepen, geen overheidsorganisaties.

Degenen die contact opnemen met Demnig variëren van buurtgroepen en schoolklassen tot individuen, en ze zullen alle soorten archieven hebben onderzocht, evenals de database van het officiële gedenkteken van Yad Vashem Israel voor de Joodse slachtoffers van de Holocaust in Jeruzalem, om de namen van mensen die misschien in hun huizen en straten woonden.

De blokken worden nog steeds met de hand gemaakt. Een met messing bedekte kubus van beton waarop de tekst met de hand is gegraveerd, omdat Demnig dit een belangrijk onderdeel vindt van het terugbrengen van het slachtoffer naar een persoon. Eén met een naam en een leven. Niet langer alleen "een aantal" vernietigd in een concentratiekamp.

Er is een lange wachtlijst en Gunter Demnig heeft geen tijd meer om Stolpersteine ​​te maken en te leggen, dus sinds 2005 wordt elke Stolperstein door beeldhouwer Michael Friedrichs-Friedländer gemaakt in zijn atelier buiten Berlijn. Zoveel en elk monument als bewogen als het volgende, maar hij zegt over de 34 Stolpersteine ​​die hij ooit maakte voor 30 weeskinderen en hun vier verzorgers die voor een weeshuis in Hamburg moesten worden geplaatst:

"Ze waren tussen de drie en vijf jaar oud. Ik kon weken niet slapen."

Gunter Demnig installeert veel van de stenen, soms alleen maar vaker samen met de lokale bewoners, de familieleden van de slachtoffers en religieuze of stadsfunctionarissen. Het is een gemeenschappelijk evenement.

Steeds meer steden hebben het Stumbling Stones-project overgenomen, hoewel sommigen dat nog steeds niet hebben gedaan, waaronder München, de geboorteplaats van het nationaal-socialisme.Vooral omdat de in München geboren Charlotte Knobloch, voormalig president van de Centrale Raad van Joden in Duitsland, en lange tijd leidend lid van de Joodse gemeenschap in de stad, bezwaar heeft gemaakt tegen mensen die op de namen van de doden lopen:

"Gezien het feit dat Joodse mensen in het verleden met laarzen zijn geschopt", zegt ze, wil ze niet zien "dat hun namen weer met laarzen worden geschopt en vuil worden gemaakt."

Sinds 2017 is het mogelijk om Stolpersteine ​​op particulier, niet openbaar, grond in München te leggen.

Er zijn ook huiseigenaren die zich zorgen maken dat de waarde van hun eigendom kan dalen als een steen buiten wordt geplaatst, en het is bekend dat Stolpersteine ​​in sommige steden in Oost-Duitsland van trottoirs wordt gescheurd, hoewel dit eerder een uitzondering is dan de norm.

In veel opzichten zijn de blokken gedenktekens, niet alleen "door" Duitsers, maar zijn ook een ander middel "voor" Duitsers om te onthouden.

Kleine gedenktekens ter herdenking van personen, degenen die stierven en degenen die het overleefden.


Hier woonde Albert Richter,
Geboren 1912
Vluchtte naar Zwitserland 1939
Gevangen aan de grens
31.12.1939
Gevangen in
Loerrach-gevangenis
Dood aangetroffen
3.1.1940


Deze glanzende markeringen lijken willekeurig verspreid over dorpen en steden, waardoor de schaal van wat er in die jaren gebeurde gemakkelijker te zien is. Herinnert eraan dat iemand plotseling opkomt en stopt om te lezen wanneer ze langs een trottoir verschijnen, buiten een gebouw dat het laatste huis van iemand was geweest of waar ze hadden gewerkt, en waaruit blijkt dat dit gewone mensen waren; met familie, vrienden, buren en een leven.

Een verschil met proberen de enorme omvang van het getal 11 miljoen te verwerken of een onbekende naam te zien bij honderden anderen op een groot monument.

Er is weinig informatie gegraveerd op een Stolpersteine, maar het zijn deze naakte feiten, gecombineerd met een gebouw, dat een wandeling door een gemiddelde Duitse stad of stadsstraat kan veranderen in een onvergetelijke reis terug in de geschiedenis, en het leven van degenen die dat niet zijn vergeten.



(Fotocredits: Stolpersteine ​​voor Blumenthalstrasse 23, Keulen, ter nagedachtenis van Siegmund, Helene en Walter Klein - Siegmund, een advocaat uit Keulen en zijn zoon Walter stierven in Auschwitz, Helene met een gebroken hart. Fotograaf Msacerdoti - Stolperstein voor Soemmeringstr 70, Keulen Ehrenfeld, ter nagedachtenis aan Albert Richter, een wielrenner, fotograaf Nicola ... Beide foto's via de.Wikipedia - Giorgio Sacerdoti, kleinzoon van Siegmund en Helene Klein, neef van Walter, plaatsen een steen samen met Gunter Demnig (r Fotograaf Udo Gottschalk via Express.de - Dahlmannstraße Berlijn, fotograaf Kai-Uwe Heinrich via tagesspiegel.de)

Video-Instructies: Stumbling Stones: An Act of Remembrance. (Mei 2024).