St. Bernard - De Zwitserse reddingshond

• Mei 2, 2024

De St. Bernard is een van de meest gemakkelijk herkenbare van alle hondenrassen. Zelfs degenen die niet zijn uitgeroepen tot "hondenmensen" zullen de opvallend gemarkeerde vacht en de enorme omvang herkennen - tot 200 pond wanneer ze volgroeid zijn.

Eeuwenlang werd de St. Bernard niet alleen gefokt vanwege zijn grootte, maar ook vanwege zijn zachte karakter. Deze vriendelijke reus bestaat al sinds ongeveer 980 na Christus, ontwikkeld door het kruisen van andere massieve, oude rassen zoals de mastiff, de Grote Deen en de Grote Pyreneeën. Deze zorgvuldige kruising werd gedaan door dezelfde man die het ras zijn naam zou geven - Sint Bernard van Menthon.

Een van de eerste afbeeldingen die het ras noemen, is dat van een bezorgde reddingshond die zich een weg door de sneeuw duwt, op zoek naar verloren reizigers, gewapend met een vat cognac om zijn nek om de gestrande op te warmen. Dat is geen toeval, en het is een beeld dat geworteld is in veel meer dan stereotype. De menselijke Sint Bernard was de oprichter van een hospice strategisch geplaatst op een van de hoogste punten met uitzicht op de Pennine Alpen, het westelijke deel van de Zwitserse Alpen. Een van de weinige wegen door het gebergte, de Grote Sint-Bernardpas (ook genoemd naar de man), wordt sinds de bronstijd gebruikt als een belangrijke reisroute door Europa. Zelfs in de beste weersomstandigheden kan het echter worden bedekt met sneeuw tot acht voet diep, met stormen die het gebied verwoesten met drijfveren van veertig en vijftig voet.

De St. Bernard-hond is gefokt om te helpen bij de missie van het hospice om reizigers veilig door de pas te leiden. Grote, krachtige honden met een dikke vacht als bescherming tegen de sneeuw en vriestemperaturen, St. Bernards waren de ideale reddingshond voor gebruik in zo'n onherbergzaam klimaat. Een stoer fysiek beeld ging gepaard met hoge intelligentie en een zachte houding; door de jaren heen werden talloze reizigers door deze vriendelijke reuzen in veiligheid gebracht.

Bij gebruik als reddingshonden zouden ze vaak in paren of grotere groepen worden uitgezonden. Als reizigers niet in staat waren de honden in veiligheid te volgen, zou de ene hond bij de persoon blijven om over hem te waken, terwijl de andere naar het hospice terugkeerde voor meer hulp. Eenmaal in het hospice zouden vermoeide reizigers voedsel, onderdak en verlichting vinden.

Hoewel St. Bernards niet langer in het hospice hoeft te werken, zijn er nog steeds kennels en honden in residentie. Nu functioneert het hospice als een toevluchtsoord; bezoekers kunnen nog steeds de nakomelingen zien van de honden die zoveel jaren geleden dienden en hun leven gaven.

Veel van de eigenschappen die de St. Bernard van onschatbare waarde maakten als reddingshond, maken ze tot ideale huisdieren. Milde gemanierde honden, ze zijn geduldig en zachtaardig voor kinderen, ondanks hun intimiderende grootte. Ze hebben een hoge tolerantie voor ruw en tuimelen, maar een relatief laag energieniveau maakt ze zeer geschikt voor het leven in elk huis, van een appartement tot een boerderij. Oefening is echter belangrijk, omdat de grote bouw van de hond hen vatbaar maakt voor aandoeningen zoals heupdysplasie.