Een pot met bonen

• Mei 4, 2024

Ze sudderen urenlang rustig op een laag pitje. Ze kunnen eenvoudig zijn, op smaak gebracht met niets meer dan een gehakte ui, een takje van het inheemse kruid, epazoot en een laurier; of ze kunnen rijk geparfumeerd zijn met pittige chorizo, geroosterde tomaten en een puree van donkere, gedroogde pepers. Hun textuur is romig en soepel, hun bouillon dik en voedzaam, hun geur warm en troostend. Ze zijn volkomen aards - echt Mexicaans eten voor de ziel, gezond, rustgevend, bevredigend. Geen Mexicaanse keuken is ooit zonder haar borrelende aardewerk cazuela van frijoles - bonen zijn een integraal onderdeel van het dagelijks leven en voedsel.

Mijn ontbijt tijdens mijn jeugdweekend bevatte altijd frijoles, evenals een pittig eiergerecht zoals Huevos Rancheros (meer hierover binnenkort!), Misschien een lepel hartige "chilaquiles", een kop stomende warme chocolademelk, geurig met kaneel ... Geen 'gekookt ontbijt' ooit zou kunnen vergelijken. Frijoles zijn nog steeds een van mijn favoriete gerechten en er is altijd een pot met ze in mijn koelkast, klaar om te worden opgewarmd voor een snelle en gemakkelijke lunch; of om te worden omgezet in "frijoles refritos", gebakken en fijngestampt met uien, spek en kruiden en gegeten met tortillachips of op toast; of toe te voegen aan een salade of groentesoep. Ze zijn geweldig veelzijdig en aanpasbaar, en hoewel ze tijd kosten om te koken en daarom een ​​vooruitziende planning nodig hebben, hebben ze weinig aandacht nodig en zijn ze tevreden om urenlang alleen te blijven totdat ze tot een heerlijke zachtheid stoven.


Frijoles op de Cholula-markt © Isabel Hood
Een wandeling door elke Mexicaanse markt brengt je langs enorme geweven manden - of meer grote plastic kommen tegenwoordig! - van bonen in een prachtige reeks aardetinten - van glanzend zwart tot romig wit en allerlei soorten roze, rood, goud en roodbruin ertussen. Er zijn talloze variëteiten en de kleur verandert met de regio, beginnend bleek in het noorden en wordt steeds donkerder op weg naar het zuiden. Een recent bezoek aan Jalisco leverde lichtbruine bonen op, die ik 'pinto' of zelfs 'borlotti' noem, maar elke standhouder die ik sprak, benadrukte de naam: 'peruana', Peruaans. Anderen hebben romantische namen zoals "Flor de Mayo" of iets veel prozaïschers zoals "frijoles negros", zwarte bonen, maar vaker wel dan niet zijn het gewoon "frijoles", bonen of "el frijol de aquí", de lokale boon .

Waar je ook reist in Mexico, en of je stopt om te eten bij een marktfonda, een straatkraam, een "Lonchería" of een goed restaurant, je zult zeker bonen in een of andere vorm worden geserveerd met alles: als bijgerecht, opnieuw gebakken en opgestapeld in tostadas of gevuld in grote pepers, lepel over roerei, in een taco of enchilada, verspreid in tortas, geroerd in rijke mollen en tinga's - en hoe ze ook gedaan zijn, ze zullen absoluut heerlijk en uiterst Mexicaans zijn.

Alle pulsen hebben één nadeel, en dat is dat ze notoir moeilijk te verteren kunnen zijn! Ze onderdompelen en vervolgens in zoet water koken, zou dit probleem moeten oplossen, maar in mijn ervaring maakt het geen verschil en gaat er een verlies aan smaak en textuur verloren. Mexicaanse koks weken geen bonen: ze voegen echter vaak epazote toe en dit maakt inderdaad een heel groot verschil - dus probeer een takje verse epazote of een theelepel gedroogd aan je frijoles toe te voegen. Als alternatief zijn een stuk kombu-zeewier en laurierblaadjes beide goede vervangers, maar de beste oplossing die ik heb gevonden, is om de bonen lang te koken, minstens een paar uur.

Een pot met bonen - Frijoles de Olla

Deze eenvoudige bonen worden minstens één keer per dag door vrijwel elke Mexicaan gegeten en vormen samen met maïs een essentiële eiwitbron voor velen die geen vlees kunnen betalen. Er is vrijwel geen voorbereiding nodig en alles wat ze nodig hebben, is om enkele uren ongestoord te kunnen koken, tegen die tijd zullen ze zacht, dik en onweerstaanbaar aardachtig zijn. Ze blijven dagen in de koelkast en zijn een uitstekende stand-by, omdat ze met weinig moeite tot een snelle en bevredigende maaltijd kunnen worden gemaakt.

Dient 6

500 g bonen, zwarte, rode nier, snijboon of pinto
200 g uien, gepeld en in dunne plakjes gesneden
3 tenen knoflook, gepeld
1 laurierblad
60 ml olijfolie
Warme tortilla's, brood of gekookte rijst, om te serveren (optioneel)
Zeezout en versgemalen zwarte peper

Plaats de bonen in een vergiet en spoel ze af onder koud, stromend water. Doe ze in een grote pan met de uien, knoflook en laurier, voeg voldoende water toe om 10 cm te bedekken en breng aan de kook op middelhoog vuur. Zet het vuur laag, dek de pan af en laat heel zachtjes gedurende minimaal 2 uur, bij voorkeur 3 of 4 sudderen, tot de bonen volledig zacht zijn. Controleer ze zo nu en dan om er zeker van te zijn dat ze niet uitdrogen en bedekt zijn met ten minste 1 cm water.Voeg wat kruiden toe en kook nog 20 minuten. Roer de olijfolie net voor het opdienen.

Serveer in warme, diepe kommen met tortilla's, brood of rijst.

Buén provecho!

Video-Instructies: Lieve Hugo - Een Pot Met Bonen Songtekst (Mei 2024).