Interview met auteur Katherine Mayfield - deel 2

• Mei 15, 2024

"The Box of Daughter" is een eerlijke en boeiende kijk in het leven van iemand die de vreselijke ervaringen heeft gehad met het omgaan met openlijk beklemmende ouders en complexe familiale situaties. Tegen het einde van het boek is de lezer zowel geïnspireerd als verbijsterd over de enorme kracht en vastberadenheid van Katherine Mayfield om het mentale en emotionele misbruik dat ze heeft geleden te overwinnen.

Katherine komt uiteindelijk uit als een nieuw persoon en vormt een identiteit waarvan ze nooit dacht dat het mogelijk was. Hoewel ze opmerkt dat de reis voor haar niet gemakkelijk is geweest, verzamelt Katherine Mayfield de moed om een ​​leven voor zichzelf te ervaren buiten de 'Box of Daughter'.

In haar veelgeprezen, Readers Favorite Award winnende memoires illustreert Katherine Mayfield een leven verdronken in zowel verdriet en pijn en de vijftigjarige reis van iemand die uiteindelijk haar weg vond uit de schaduw van wanhoop en in de rijken van zelfacceptatie en vrede.

Na het lezen van dit boek was de lezer gefascineerd en aangemoedigd door de voortdurende strijd van Katherine Mayfield naar vervulling en zelfacceptatie.

Hier is de conclusie van mijn interview met auteur Katherine Mayfield.


7. Je zegt dat "bellen begonnen te rinkelen" (129) toen je aan je moeder dacht en las over BPD. Kun je nader toelichten hoe belangrijk die ontdekking voor jou was?

A: Het heeft absoluut mijn leven en mijn perspectief op mezelf veranderd! Tot die tijd had ik altijd gedacht dat de problemen in mijn relatie met mijn moeder mijn schuld waren omdat ik op de een of andere manier dom was en dat ze me slecht behandelde omdat ik defect was. Toen ik over BPS las, begreep ik dat die ideeën niet waar waren - dat veel van de problemen voortkwamen uit de psychische aandoening van mijn moeder. Ik kan niet zeggen dat ik haar de schuld geef, omdat haar ziekte het gevolg was van haar eigen jeugdproblemen, maar het heeft me echt geholpen mezelf en mijn leven veel realistischer te zien - en het was een enorme opluchting!

8. In het hele boek noem je de emotionele onderdrukking en manipulatie die je jaren geleden hebt gehad en dat de stress van de falende gezondheid van je ouders op verschillende manieren zijn tol heeft geëist. Hoe gaat het nu met je?

A: Hoewel ik al het gewicht heb teruggewonnen dat ik heb verloren en nu veel gezonder ben, heb ik nog steeds een aantal resterende fysieke effecten. Hoewel de dreiging weg is, ontwikkelde en groeide mijn lichaam met een enorme hoeveelheid stress, die veel cortisol genereert (een natuurlijk hormoon dat destructief is als het in grote hoeveelheden in het lichaam voorkomt). Ik heb nog steeds voedselallergieën en sommige spijsverteringsproblemen, waarvan ik denk dat ze te maken hebben met zoveel jaren stress hebben geleefd. Maar ik blijf me richten op gezonder worden, zoals ik denk dat we allemaal doen.

En bedankt voor het vragen!

9. Je zegt ook dat toen je ouders stierven, je tegelijkertijd verheugd en verdrietig was en zei: "Ik voelde de mogelijkheid dat voor de eerste keer in mijn leven vrede voor me openging" (167). Waarom denk je dat dit besef moeilijk voor je was?

A: Dit is een geweldige vraag! Gebeurtenissen die zich voordoen in ons leven zorgen er vaak voor dat we meer dan één emotie tegelijkertijd voelen, en de paradox is niet gemakkelijk te begrijpen en te integreren. Mijn ouders waren op zoveel manieren goede mensen, maar ze behandelden mijn broer en mij zo slecht - nog een paradox - en ik was een beetje verdrietig om te beseffen dat onze relatie me emotioneel zo had omgegooid dat ik niet echt wist hoe vrede voelde tot ze weg waren.

10. Ondanks het feit dat je de onvolkomenheden van je ouders in het boek citeert, zeg je dat ze op veel manieren nog steeds geweldige mensen waren. Denkt u dat het beeld dat tieners soms hebben van hun ouders of geliefden altijd het juiste beeld is?

A: Ik denk dat de levenservaring die volwassenheid met zich meebrengt ons helpt om onze ouders veel realistischer te zien dan wanneer we ze zien als we kinderen of tieners zijn. Ik had een heel eenzijdig beeld van mijn ouders totdat ik in therapie ging en begon te ontdekken wat normaal was versus wat disfunctioneel was in familierelaties. Ik dacht altijd dat ze perfect waren - zoals kinderen vaak doen - totdat ik ontdekte dat ze zo perfect leken omdat ze anderen altijd de schuld gaven van wat er mis ging en de delen van zichzelf projecteerden die ze niet op andere mensen wilden zien.

11. De genezende kracht van muziek en kunst is ook iets dat je in het boek noemt. Wat zijn enkele van je favoriete muzikale artiesten?

A: Ik vind een groot gevoel van vrede en levenskracht in de muziek van artiesten als Constance Demby en Peter Kater, en ik hou ook van klassieke muziek en jazz

12. In het boek vermeld je het belang van gevoeligheid en hoe het goed is om soms te huilen. Waarom vinden we het belangrijk dat mensen dit beseffen?

A: Naar mijn mening moedigt het feit dat de samenleving soort "neerkijkt" op emoties - van verdriet tot angst tot woede - mensen aan om een ​​enorm aspect van het leven als mens af te snijden.Het is volkomen normaal en natuurlijk om emoties te hebben en uit te drukken, en wanneer mensen hun gevoelens niet erkennen en uiten, worden ze onderworpen aan een hele reeks ziekten zoals zweren, kanker en hartaandoeningen - om maar te zwijgen van woede op de weg en willekeurig geweld. Voor mij is het loslaten van emoties net zo natuurlijk als zweten - zo komt de psyche gifstoffen vrij die ons denken en geloven vertroebelen.

13. In de Epiloog druk je welsprekend je nieuwe staat van zijn uit door te zeggen: "Ik heb misschien meer dan veertig jaar van mijn leven in een vals zelf geleefd, maar ik ben dankbaar dat mijn geest nooit verbroken is" (198) . Denk je dat de geest een essentieel onderdeel is om je emotionele misbruik te overwinnen?

A: Ja. Absoluut. Ik hou van dit citaat, waarvan ik denk dat het van Wayne Dyer kwam: "We zijn geen fysieke wezens die een spirituele ervaring hebben; we zijn spirituele wezens die een fysieke ervaring hebben." Ik denk dat geest een van de belangrijkste aspecten van het leven is, en erg belangrijk in het proces van genezing door trauma. Zonder geest (of ziel) in ons leven worden we menselijk 'doen' in plaats van menselijke 'wezens' - de hele tijd bezig, volledig gefocust op taken en wat er moet gebeuren, zonder hart en ziel in het centrum van onze woont. Als ik aan het einde van mijn leven kom, wil ik weten dat ik op een dieper niveau heb geleefd, dat ik vanuit mijn hart en ziel leefde in plaats van het soort 'oppervlakkig bestaan' dat onze samenleving ons aanmoedigt om te leven.

Bedankt voor je vragen, Dominique! Ik waardeer echt de gelegenheid om mijn stuk te spreken.

Bio: Katherine Mayfield is de auteur van het bekroonde memoires "The Box of Daughter: Healing the Authentic Self"; twee boeken over het acteerbedrijf: "Smart Actors, Foolish Choices" en "Acting A tot Z", beide uitgegeven door Back Stage Books; en het Kindle-boek 'Disfunctional Families: The Truth Behind the Happy Family Facade'.