Geschiedenis en overlevering van Yule

• Mei 2, 2024

Yule is het Angelsaksische woord voor het festival van de Winter Solstice. Het komt van het oorspronkelijke 'Iul' wat 'wiel' betekent. In de oude Almanakken werd het symbool van een wiel gebruikt om Yuletide te markeren. Het idee hierachter is dat het jaar draait als een wiel, The Great Wheel of the Zodiac, The Wheel of Life, waarvan de spaken de oude rituele gelegenheden zijn. De winterzonnewende, de wedergeboorte van de zon, is een bijzonder belangrijk keerpunt.

Volgens de Bardische traditie werd de winterzonnewende door de Druïden 'Alban Arthan' genoemd. Het was toen dat de Chief Druid de heilige maretak uit de eik sneed, een gewoonte die nog steeds blijft hangen bij ons gebruik van maretak voor kerstversiering. Het is interessant op te merken dat Maretak meestal met kerken wordt verbannen met Kerstmis, vanwege de heidense associatie. Vroeger was er echter een andere traditie bij de minister van York. Stukeley, een achttiende-eeuwse schrijver, merkte op dat ze op kerstavond Maretak naar het hoogaltaar in de kerk droegen en een universele vrijheid en gratie aan alle soorten criminelen en daders verkondigden.

Het idee om een ​​feest te houden bij de winterzonnewende, om de wedergeboorte van de Zon te vieren, was zo universeel in de oude wereld, dat de christenen het aanpasten. Niemand weet echt zeker wanneer Christus werd geboren, maar door dit feest halverwege de winter te houden, werd Christus mystiek geïdentificeerd met de Zon. De Romeinen vierden de winterzonnewende met een festival genaamd Saturnalia. De winterzonnewende vindt plaats wanneer de zon het teken van Steenbok binnengaat en Saturnus, de heerser van Steenbok, werd ook verondersteld de heerser te zijn van de verre Gouden Eeuw van het verleden toen de wereld gelukkig en vruchtbaar was. In deze tijd van het jaar versierden de Romeinen hun huizen met takken van groenblijvende bomen en struiken. Mensen gaven elkaar cadeautjes, en alle normale zaken werden opgeschort en sociale verschillen werden vergeten. Dienaren en slaven kregen een feest van hun meesters die op de tafels wachtten.

De heidense Saksen vierden het feest van Yule met veel bier en laaiend vuur, waarvan ons Yule-logboek het laatste relikwie is. Het Yule-logboek is eigenlijk een indoor equivalent van het buitenvuur van Midwinter Eve. Er was een oude gewoonte om een ​​stuk van het Yule-logboek op te slaan, 'voor geluk' om de brand van volgend jaar aan te steken.

De groenblijvende kleuren voor kerstversieringen waren hulst, klimop, maretak, laurier, rozemarijn en de groene takken van de doosboom. Bij Candlemas moesten deze allemaal worden verzameld en verbrand, anders zouden hobgoblins het huis achtervolgen. Met andere woorden, tegen de tijd dat een nieuw tij van leven was begonnen te stromen, moesten mensen van het verleden afkomen en naar de toekomst kijken. Voorjaarsschoonmaak was oorspronkelijk een natuurritueel.

Yule markeert de dood en wedergeboorte van de zonnegod. Het markeert ook het overwinnen van de Holly King, God van het afnemende jaar, door de Oak King, God van het wassende jaar. Oude mompelende spelen, die op sommige plaatsen nog steeds bestaan ​​als onderdeel van de kersttijd, zijn verbonden met de wedergeboorte van de zon. Sint Joris in glanzend pantser, komt om te vechten met de 'Turkse ridder' met het donkere gezicht. Saint George is de zon en verslaat de krachten van de duisternis. De overwinnaar verklaart echter onmiddellijk dat hij zijn broer heeft gedood. Donker en licht, winter en zomer vullen elkaar aan. Dus komt de mysterieuze 'dokter' met zijn magische fles die de gedode man nieuw leven inblaast. Er is veel vreugde en alles eindigt goed. Een andere versie van het thema Oak / Holly King is het ritueel jagen en doden van een winterkoninkje. Het winterkoninkje, de kleine koning van het afnemende jaar, wordt gedood door de Robin Redbreast, koning van het wassende jaar. De Robin vindt het winterkoninkje verstopt in een klimopstruik (of zoals in sommige delen van Ierland - een hulststruik).

Bij Yule toont de Godin haar aspect van Leven in Dood. In dit seizoen is ze de melaats-witte dame, koningin van de koude duisternis, maar dit is haar moment van de geboorte van het kind van Promise, de zoon-minnaar die haar zal bevruchten en licht en warmte terug zal brengen in haar koninkrijk .

De wedergeboorte van de Winterzonnewende en de rol van de Godin daarin werden in het oude Egypte afgebeeld door een ritueel waarin Isis zeven keer rond het heiligdom van Osiris cirkelde om haar rouw om hem en haar omzwervingen op zoek naar de verspreide delen van zijn lichaam te vertegenwoordigen. Voor het festival versierden mensen de buitenkant van hun huizen met olielampen die de hele nacht brandden. Om middernacht kwamen de priesters uit een innerlijke schrijn en riepen: "De Maagd heeft voortgebracht! Het licht is aan het waxen!" en toonde het beeld van een baby aan de aanbidders.

Lampen branden de hele nacht in Midwinter, overleven in Ierland en elders, als de enkele kaars die in het raam brandt op kerstavond, verlicht door de jongste in het huis - een symbool van mircocosmisch welkom in de Marcosmos.

Ongeacht de vorm of naam van de kerstviering, het is een feestelijke tijd van het jaar over de hele wereld. Met de wedergeboorte van de zon, de gever van warmte, leven en licht, hadden mensen echt iets om gelukkig over te zijn.