Een schuldig plezier

• Mei 19, 2024

Ik ben opgegroeid in een familie van paardenliefhebbers die ook fan waren van paardenraces. Mijn ouders zouden ons met drie kinderen meenemen naar Belmont Park, het beroemde 'achtertuin'-gebied waar picknicktafels stonden, altijd een band speelde, de geur van voedselgrillen zweefde door de lucht; het geluid van spelende en rennende kinderen, en natuurlijk de bugler die de start van een andere race speelt; er was het paddock-gebied waar we voor elke race de paarden konden bekijken; mijn vader zou rennen om zijn weddenschappen te plaatsen bij de kassiers in de achtertuin onder de tv-monitors buiten, waar je de races kon kijken; oh, en er was een vijver met eenden. Wat was er niet leuk aan? We zouden chaise lounge stoelen meenemen en ontspannen onder de schaduwrijke bomen. Hoe ik die goede tijden mis. Het was altijd een goede dag toen we daarheen gingen. Het was een gezond familie-uitje.

Op de een of andere manier heeft mijn liefde voor paarden / paardenrennen me altijd van mijn problemen kunnen wegnemen, al was het maar voor een korte tijd. De stress en strijd van het dagelijks leven leek gewoon weg te smelten toen ik aan de races meedeed. Naarmate ik ouder werd, realiseerde ik me dat een dag op de races me zou helpen om te ontspannen en te ontspannen. Het was een van mijn favoriete plekken om naartoe te gaan. Mijn grootmoeder ging tot ver in de 90's naar het circuit, met mijn oom. Mijn moeder speelde altijd graag de 'grijze' paarden; mijn vader zou wedden op '2-jarige meisjes', jonge paarden die nog nooit eerder een race hadden gewonnen. We waren echte geverfde paardenracesfans. Mijn familie kwam op het idee dat elke keer dat een van ons aanzienlijk geld won op de races, dat bepaalde familielid elk gezinslid zou bellen en dat avondeten op hen zou zijn! Het was zo leuk. Vaak kregen we telefoontjes of wonnen we de familie en belden we allemaal in ons favoriete restaurant aan het water op Long Island, 'Dick and Dora's'. Het was een geweldige ervaring voor familiebanden.

Nu, in Midlife, word ik nog steeds opgewonden als ik weet dat ik naar de races ga - of zelfs op speciale tijden van het jaar wanneer mijn favoriete races plaatsvinden - die me naar dit weekend, 4 mei, Kentucky Derby-dag brengen. Zelfs op vrijdag 3 mei is er de Kentucky Oaks, wat weer een prestigieuze race is. Gisteren op een speciaal racekanaal verklaarde een van de Hostson dat de Oaks zo populair is dat zelfs scholen die dag gesloten zijn!

Ik denk dat wat ik probeer te zeggen is dat - hoe oud we ook worden, ik weet zeker dat ieder van ons zijn eigen kleine 'schuldige plezier' heeft - iets dat alleen voor jou werkt - vooral als je iets nodig hebt om je verheffen. Het maakt niet uit hoe oud ik ben, ik weet zeker dat ik die vreugde nooit zal verliezen in het kijken naar en rond paarden zijn. Ze zijn een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Ze brengen prachtige herinneringen terug toen mijn familie allemaal samen was en zoveel plezier had.

Ik hoop op een dag nog steeds een eigen racepaard te hebben. Het is een verreikende droom, maar we hebben allemaal onze dromen nodig. Naarmate ik ouder word, hoewel sommige dingen waarschijnlijk zullen wegvallen, zullen er altijd die kleine speciale dingen zijn die ervoor zorgen dat we nog steeds naar het leven kijken terwijl het zich blijft ontvouwen. Nu, Kentucky Derby, ik kom eraan!

Video-Instructies: DE FRENKY-DEAN SPECIAL 2020 (Mei 2024).