Gemeenschap en identiteit

• Mei 15, 2024

Onlangs heeft een lid van ons Cochlear Implant Forum een ​​aantal zeer belangrijke punten naar voren gebracht, waarschijnlijk de kern van het probleem met cochleaire implantaten voor mensen die zich identificeren met de dove gemeenschap. Dit zijn een gemeenschapsgevoel en een identiteitsgevoel, de onderliggende zorgen die het veel moeilijker maken om een ​​beslissing te nemen over een implantaat als u zich identificeert als een dove persoon.

Ik zal het proberen uit te leggen vanuit mijn ervaring in plaats van vanuit het perspectief van een dove persoon.

Taal is de sleutel tot identiteit - we noemen onszelf vaak onze taal. Italianen spreken Italiaans, Nederlands spreken Nederlands, Chinees spreken Chinees, Engels spreken Engels enz. En de taal die je leert bij je moeders knie is de taal die de sleutel tot je identiteit vormt. Ik ben geboren als een horende persoon zonder gehoorproblemen. Ik leerde al op jonge leeftijd praten en begon pianolessen toen ik op school begon. (Piano en muziek was enorm belangrijk voor mij). Ik heb al mijn schooljaren zonder gehoorprobleem gewerkt en pas op de universiteit had ik problemen omdat ik niet kon horen.

Ik heb daarom een ​​sterk identiteitsgevoel als een horende persoon, gebaseerd op mijn verbale taalgebruik, de manier waarop ik met mensen communiceer en de manier waarop ik verwacht dat ze met mij communiceren. Toen ik doof werd, veranderde dat identiteitsgevoel niet - ik was nog steeds een horend persoon maar ik kon het niet horen - en dit veroorzaakte een enorm gevoel van verlies, van het missen van, van frustratie en daagde de kern van mijn identiteit. Het liet me spartelen, me afvragend wie ik was en waar ik paste. Ik verkende de dove gemeenschap en leerde gebarentaal, maar dit veranderde mijn identiteitsgevoel niet, omdat ik me niet gemakkelijk kon identificeren met dezelfde dingen als de mensen in de dove gemeenschap. Terwijl ik genoot van de vriendschappen die ik maakte en gebarentaal, interessant en leuk vond, was het niet meer mijn manier van communiceren dan Italiaans of Mandarijn. Mijn uitstapje naar de dove gemeenschap versterkte mijn identiteit als een horende persoon en dat wilde ik vooral weer horen.

Ik kan daarom waarderen dat voor iemand die doof is geweest sinds de geboorte of het vroege leven, waar ze een sterk identiteitsgevoel hebben binnen de dove gemeenschap, dat het hebben van een cochleair implantaat die identiteit uitdaagt. Of ze het hebben doordacht of niet, deze uitdaging voor hun taal en identiteitsgevoel is een van de redenen waarom de dove gemeenschap zo tegen het cochleaire implantaat is geweest - en ik kan dat eerlijk begrijpen gewoon omdat het voor mij precies het tegenovergestelde was. Mijn doofheid betwistte mijn identiteit op vrijwel dezelfde manier als horen de identiteit van een dove persoon uitdaagt.

Bovendien is er om de juiste redenen een gemeenschapsgevoel binnen de subcultuur van de Dovengemeenschap. Een gemeenschap wordt gevormd waar mensen vergelijkbare overtuigingen en zeden hebben, dezelfde taal spreken (vaak inclusief een privétaal (jargon) die anderen aan de buitenkant niet noodzakelijk zullen begrijpen), en dezelfde behoeften hebben. Het is binnen de groep dat individuen ondersteuning en begrip, hulp en vriendschappen krijgen. De dove gemeenschap verschilt niet zo veel van ex-patriotengemeenschappen zoals de Italiaanse club of een religieuze groepering zoals de mormonen of moslims. Het is in deze groepen of clubs dat mensen anderen vinden die dezelfde overtuigingen hebben, dezelfde dingen hebben ervaren en dezelfde taal spreken en dit versterkt een gevoel van verbondenheid en identiteit.

Dus nogmaals, vooral als mensen binnen de gemeenschap je acties afkeuren, is het erg moeilijk om de beslissing te nemen om een ​​cochleair implantaat te hebben, omdat dit de manier waarop je met een van je primaire steungroepen omgaat verandert.

Ik kan niet zeggen wat voor iedereen de juiste manier is om te gaan, maar begrijpen waarom ze zich zo voelen kan hen helpen om die beslissing te nemen. Ik weet alleen dat als een horende persoon een cochleair implantaat me meer terugbracht dan mijn fysieke gehoor, omdat ik mezelf opnieuw voelde. Ik was niet langer anders dan de mensen in mijn gemeenschap. Ik ben een horende persoon en ik kan horen.

Video-Instructies: Integrale toespraak Bart De Wever: “Vlaamse identiteit als instrument voor onze gemeenschap” (Mei 2024).