Een sterke kindervrije vrouw op reality-tv

• April 30, 2024

De meeste tv-programma's van vandaag, met name reality-tv-programma's, zijn gericht op het promoten van stereotypen van moeders, omdat super mom superhelden en kindervrije mensen vrijwel onzichtbaar zijn. Indien aanwezig, zijn kindervrije vrouwen en mannen aan het berispen dat ze geen kinderen hebben en meedogenloos ondervraagd over hun keuzes.

Ik ben verbaasd als ik een tv-programma vind met een positieve weergave van een kindvrije persoon, of iemand in een hoofdrol. Ik was dus blij dat de Dance Moms-show na Project Runway werd uitgezonden op Lifetime Channel. De titel suggereert zeker niet dat dit in geen enkel opzicht een kindvriendelijke show is. Toch beschikt het over een formidabele, professionele dansleraar, Abby Lee Miller, die geen eigen kinderen heeft.

Abby Lee is scherp, groot, uitgesproken en kindervrij - een ongewoon vrouwelijk type in televisie. En het is duidelijk dat de producenten en schrijvers van deze show proberen haar tot een onsympathiek onderwerp te maken. Helaas lijken ze er bij elke draai naar te streven om haar te laten verschijnen als een belachelijke, temperamentvolle, overdreven en sociopaat.

Maar Abby heeft de overhand. Waar de moeders in deze show sluw, overbezorgd, kinderachtig en broos lijken, blijft de leraar stabiel als een rots. Ze is gefocust op één ding en slechts één ding: professionele dansers maken van de schijnbaar verwende en zeurderige kinderen.

De show zou aantrekkelijk zijn als het alleen over Abby Lee en haar studenten te zien was, maar de show is slechts marginaal te bekijken in de huidige staat. De schrille moeders staan ​​centraal, terwijl de aandacht wordt afgeleid van de professionele ontwikkeling van de dansstudenten naar de ruzies en jaloezie van zoveel andere mama-drama's. Het meest interessante aspect van de show is de waardigheid en professionaliteit die Abby Lee handhaaft terwijl ze wordt omringd door vrouwen die zich lijken te kleden en zich gedragen als hun kinderen.

Onderweg geeft ze deze kinderen waardevolle levenslessen die de moeders niet willen of kunnen geven, bijvoorbeeld: je bent niet direct dierbaar - zeur, blijf ziek, neem een ​​dag vrij - er zal altijd iemand zijn om je te vervangen bij uw taak en; Succes kost hard werken, hard werken is vaak pijnlijk, en zelfs met de ervaring van grote pijn lukt het misschien niet, maar het werk zelf is lonend en de moeite waard.

Abby lijkt soms wreed, maar ze weigert haar jonge pupillen te mollycotten zoals de moeders het willen. De moeders liggen op de loer in de dansstudio of trekken zich terug in een zitje in een glazen ruimte van waaruit ze hun dochters kunnen zien zweten en worstelen over de zware, repetitieve dansbewegingen.

De moeders krijsen en huilen als ze voelen dat hun dochters te hard worden geduwd en niet nalaten om de leraar te misbruiken en uit te schelden. Bij de eerste show wendde de ene moeder zich tot de andere en zei: "Abby heeft geen moederbot in haar lichaam."

Duidelijk bedoeld als de ultieme belediging, dacht ik dat die opmerking zeer complementair is in de zin dat Abby de scheiding van onderwijs en moederschap erkent en het feit respecteert dat kinderen wat tijd moeten doorbrengen in educatieve omgevingen die vrij zijn van opvoeding door ouders om te groeien en gedijen.

Dit soort leeromgevingen worden steeds zeldzamer omdat leraren vaak worden aangemoedigd om plaatsvervangende ouders te zijn - onvoorwaardelijk ondersteunend en sympathiek in plaats van in staat om een ​​harde werkethiek te geven en kinderen voor te bereiden op de realiteit van de zware concurrentie die betrokken is bij academische, zakelijke, artistieke, of atletische prestatie.

Zoveel als de moeders haar uitschelden, rennen ze naar Abby, omringen haar en zwermen rond haar als hongerige vliegen op een donut. Ze heeft duidelijk iets dat ze nodig hebben en heel graag willen. Ze behandelen haar alsof ze hun eigen moeder zijn en houden elk woord en oordeel over de prestaties van hun kinderen vast. Ze nemen alle opmerkingen ter harte, aangezien de moeders duidelijk hun leven, hoop en dans dromen leven door hun getalenteerde dochters.

En, terwijl de Dance Moms scripting en bewerking duidelijk Abby in een schandelijke schurk wil veranderen, handhaaft ze haar waardigheid, verontschuldigt zich niet voor het hebben van geen eigen kinderen, of bezwijkt voor het idee dat het hebben van haar eigen kinderen haar een betere leraar. In plaats daarvan lijkt ze een zeer gefocuste, uiterst serieuze professional te zijn, met duidelijke doelen die geen moederschap inhouden, maar wel toestaan ​​dat ze toekomstige generaties van haar eigen talent een geschenk geeft aan diegenen die hard genoeg willen werken om het te ontvangen. Kortom, Abby Lee is een rolmodel waarnaar kindervrije mensen kunnen streven.

Video-Instructies: Een 'rustige' ochtend in huize Hazes | André Hazes: Ik haal alles uit het leven (April 2024).