Het nieuwe jaar in zonder onze kinderen

• Mei 8, 2024

Ik heb me altijd angstig gevoeld met de komst van een nieuw jaar. We eindigen ons jaar erg druk, beginnend van Halloween tot kerstvakantie; verjaardagen en feestdagen verspreid over de maanden november en december. Na een paar maanden van haasten en plannen en plannen, heb ik nooit helemaal geweten hoe ik mijn hersens rond het einde van het jaar kon verpakken. Het is alsof ik altijd het nieuwe jaar achter op schema begin en ik wanhopig dingen weer op orde wil brengen en soepel wil laten verlopen. Ik wil dat alle kerstdecoraties worden opgeborgen, geschenken op de juiste plaats worden verspreid, voorbereide routines, gepaste eetgewoonten hersteld, aanpassing van de houding en routinematige veranderingen in werkende staat. Bovenal een positief vooruitzicht voor het komende jaar inclusief hernieuwde energie, nieuwe doelen en nieuwe ervaringen met onze kinderen.

Maar nu is het allemaal anders. Mijn dochter is er niet. Ik ben niet angstig. Ik ben niet opgewekt. Er is niets om enthousiast over te zijn, er zijn geen positieve vooruitzichten. Deze kalenderwijziging is somber en onverwelkomend. Er is geen ruimte tussen het verdriet om plaats te maken voor nieuwe en betere ideeën. Een nieuw jaar zonder mijn dochter voelt onbegrijpelijk en ik wou dat ik de wereld kon stoppen. Of versnellen.

Mijn man en ik hebben gesproken over hoe de omschakeling aanvoelt en we zijn het erover eens dat het op 2 heel verschillende manieren komt: 1) we voelen ons na verloop van tijd verder weg van onze dochter en het maakt de verlammende realiteit bitterder en pijnlijker en 2) we zijn een beetje dichter bij haar als het verstrijken van de tijd ons dichter bij onze eigen dood brengt en daarom dichter bij het weer bij haar zijn. Het is een constante emotionele wip van onze energie. Hopen we op tijd om langzaam te bewegen zodat haar dood niet zo ver weg lijkt? Willen we dat de tijd stilstaat zodat we haar dood dichter bij ons kunnen houden en daarom haar herinnering nog vers kan houden? Hebben we tijd nodig om te stoppen, zodat we gewoon op dit moment kunnen leven en zonder de toekomst zonder haar niet moeten worden geconfronteerd? Of omgekeerd, willen we dat de tijd voorbij schiet, zodat we dichter bij onze eigen dood kunnen zijn? Willen we tijd om voorbij te snellen, zodat we haar mooie, levende gezicht weer kunnen zien?

Het antwoord is dat het allebei is. Het is een combinatie van gevoelens die ons in balans houden. Overgaan naar het nieuwe jaar is nu zoals elke andere dag. Het is gewoon een tijdsverloop. Voor vandaag gaan we elk moment vooruit met, op zijn best, een melancholieke glimlach; we zetten ons "spel" -gezicht op en proberen aanwezig te zijn voor onze levende dochter en elkaar. We moeten nu leven voor zowel onze dochters, het leven van de ander en de herinnering van de ander levend houden. We erkennen dat we nog een dag hebben doorstaan ​​en herinneren ons eraan dat we ons uiterste best zullen doen om het morgen weer te tolereren. We weten dat elke dag die voorbijgaat een prestatie in het leven is en een vooruitgang naar het einde.

Er is een website opgezet op naam van onze dochter. Klik hier voor meer informatie over onze missie.

FriendsofAine.com - Aine Marie Phillips

Bezoek The Compassionate Friends en vind een lokaal hoofdstuk bij jou in de buurt op:

De medelevende vrienden

Video-Instructies: Kinderen in Den Haag over oud en nieuw zonder vreugdevuur (Mei 2024).