Psychische zelfmoord

• Mei 8, 2024

Op een gegeven moment in het leven lijkt het een beter begrip van wie en wat we zijn, ervoor te kunnen zorgen dat we geen steen ongemoeid laten, op zoek naar die ontbrekende schakel. Voor mensen met paranormale begaafdheden kan dat begrip bestaan ​​uit het bevragen en zelfs afsluiten van dezelfde bekwaamheden waarmee we in eerste instantie op zoek waren naar antwoorden.

Het was de term 'gevoelig kind' die in mijn vormende jaren iets spookachtigs bezat. Aanpassing aan wat ik als een verloren manier van leven beschouwde, zou immers gezegd en gedaan zijn, erop neerkomen dat ik zelf zou moeten beslissen wat ik geloofde als ik ooit gelukkig wilde zijn.

Jarenlang voelde het niet alleen alsof ik gek was, maar er was het extra voordeel dat ik mezelf moest bewijzen dat ik dat niet was.

Ik herinner me dat ik in groep 4 bang was voor een leraar die ik had. Normaal genoeg ging het zoiets als het gevoel alsof ik de Duivel zelf zou zien als ik haar kamer binnenkwam. Op zo'n jonge leeftijd en weinig uitgesproken woorden viel het op dove oren. Hoofdpijn, paniekaanvallen en tranen tegenhouden voordat je naar binnen stapte, werd bijna routine. Ironisch genoeg zou opluchting komen in een nieuwskop met deze vrouw en het schandaal van ontvoering en ondergrondse verkoop van kinderen, met name baby's. Sindsdien had ik nooit meer hetzelfde gevoel, met betrekking tot leraren.

Uiteindelijk moest ik goed kijken naar de relatie die ik had met mezelf, waar ik werkte, mijn vrienden, mensen en situaties die ik ook zou zoeken naar degenen die mij zouden zoeken. Ik moest de verantwoordelijkheid nemen, zoals ik nu weet, voor de rol die ik speelde bij het beantwoorden van een plaats van gebruik voor mijn geschenken.

In volgorde van belangrijkheid kwamen openbare en privé-evenementen 1, 2, 3, 5, 10, jaren, dagen of zelfs uren later voorbij. Zelden was er iets te doen. Weinigen zouden luisteren en nog minder zouden geloven. Ik leidde misschien een vloek of val van God af; een verdiende straf voor het leven? Hoe hypocriet het ook lijkt, bij het toetreden tot een abdij werd dezelfde troost gezocht. De kerk voelde echter verkeerd, de bijbel vond dat er brokken waren weggelaten en zelfs de geschiedenis die we op school bestudeerden, voelde onnauwkeurig.

Maar vandaag, op dit moment, denk ik, ben ik hier en des te beter voor het hebben van elke positie, goed of slecht, en zelfs controle van de "vloek" die ik nu naar huis roep. In elk aspect, in elke traan, biedt het goddelijke interieur van ervaring nu een plaats van troost; een toevluchtsoord voor anderen en mensen die een eigen huis moeten laten herleven.

Elleise
Helderziendheid Editor
www.Elleise.com

Video-Instructies: Wat gebeurt er in je hoofd als je depressief bent? (Mei 2024).