Een begrafenis

• April 29, 2024

Op een bepaald moment in ons leven zullen we allemaal verlies ervaren, of het nu te wijten is aan een scheiding of de dood van een geliefde.

Zelfs als de persoon die we doodgaan al maanden worstelt met een terminale ziekte, is het exacte moment dat ze overlijden altijd een verrassing.

Sommige sterfgevallen zijn moeilijker te aanvaarden of te begrijpen dan andere. Wanneer we een overgrootmoeder verliezen die al 90+ jaar op deze aarde is, is de pijn niet zo diep als wanneer een kind van 3 verloren is.

In de natuurlijke volgorde van dingen; onze grootouders en ouders moeten vóór ons overlijden en onze kinderen na ons. Maar hoe zit het met die vrienden en familie die even oud zijn als wij? Waar vallen ze in de "acceptatie" -keten?

Ik kreeg deze week net te horen dat een neef waar ik mee ben opgegroeid en mee speelde toen een kind werd gedood bij een auto-ongeluk. Ze was pas 34 jaar oud. Ik heb een heel moeilijke tijd om dit nieuws te verwerken. Een deel ervan is omdat ze zo jong was. Een deel ervan is omdat het zo onverwacht was. Maar ik denk dat het grootste deel ervan is omdat ik haar lange tijd niet heb gezien, en ik herinner me haar nog steeds als een kind met lang, mooi haar dat langs haar taille hing. Ik kan me haar gewoon niet dood voorstellen.

"Dood". Het kostte me verschillende paragrafen voordat ik dat woord daadwerkelijk gebruikte. Velen van ons doen dat; vermijd de woorden "dood" en "stierf". We zijn meer op ons gemak met de zachtere eufemismen "overleden", "doorgegeven", "verloren haar" en evenzo. Ik weet niet zeker waarom we dit doen. Mogelijk omdat de dood zo'n laatste woord is, kunnen we de hardheid ervan niet echt accepteren. Dus we proberen het te verzachten door onszelf eraan te herinneren dat er een achterwereld is. "Dood" betekent "het einde", "doorgegeven" betekent dat onze geliefden doorgeven aan ergens.

Ik blijf denken aan de begrafenis die ik ga bijwonen. We zeggen vaak dat we onze "laatste respect" betalen, maar de waarheid is dat de begrafenis niet voor de overledene is - het is voor degenen onder ons die achterblijven. Het is onze kans om "tot ziens" te zeggen, om samen te komen met anderen die ook van deze persoon hielden die zonder ons verder is gegaan. Het is onze kans om te praten en herinneringen op te halen, om verhalen te delen over hoe wij allemaal neven en nichten samenkwamen op kerstavondochtend voor het ontbijt bij onze grootmoeder en vervolgens cadeautjes openden. Hoe we Barbie-poppen zouden vergelijken toen we jonger waren, en dan make-upkits vergeleken toen we tieners werden.

Bij een begrafenis zijn er tranen maar er wordt ook vaak gelachen. We zijn verrast dat we in deze tijd kunnen lachen, maar dit zijn de herinneringen die we het meest in ons hart willen vasthouden. Rouw dat je geliefde weg is, maar onthoud de keren dat je geliefde nog leefde.

We zullen je missen Vi.

Video-Instructies: Exclusief: de begrafenis van Martin Kok (April 2024).