Geconfronteerd met de meest voorkomende kindervrije angsten

• Mei 6, 2024

Bij het naderen van het nieuwe jaar, werd ik geïnspireerd om een ​​reeks artikelen te schrijven in een brief die ik vorige week ontving over een blijvend probleem. De schrijver heeft veel specifieke vragen en zorgen over oud worden zonder kinderen. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als er geen kinderen zijn om ouderen of kwetsbare zorg te bieden, niemand om beslissingen te nemen over thuiszorg of verpleeghuizen? Ook vroeg de schrijver zich af of er organisaties en middelen beschikbaar zijn voor de kindervrije ouderen.

Angst om alleen oud te worden kan verlammend werken, maar dit zijn allemaal heel begrijpelijke angsten en vragen, en zeker vragen die ik heb meegemaakt. Ik keek terug in jarenlange MNK-archieven voor meer informatie en herkende drie hoofdcategorieën van angst die zijn uitgesproken door kindervrije mensen: verlaten, sociaal en existentieel.

Verlatingangsten inspireren vragen als: wie zorgt er voor mij als ik ouder en kwetsbaar word als ik geen volwassen kinderen heb? Wie neemt wilsbesluiten over mijn zorg? Wat als ik alleen of eenzaam ben? Wat als ik geïsoleerd ben of het niet alleen kan?

Vragen die ik als antwoord moet stellen zijn: Willen we echt dat iemand anders belangrijke levensbeslissingen voor ons neemt? Zijn volwassen kinderen altijd bereid, bereid, beschikbaar en in staat om belangrijke beslissingen voor hun ouders te nemen? Worden veel oudere ouders in westerse culturen daadwerkelijk alleen door hun volwassen kinderen verzorgd zonder andere vormen van hulp? Is het moreel en gezond om kinderen te hebben als een haag tegen verlatingsangsten?

Ik weet uit ervaring met mijn gezin dat volwassen kinderen met de beste bedoelingen uiteindelijk zorgbeslissingen zullen nemen op basis van hun eigen filosofieën en behoeften. Die beslissingen zijn misschien niet de juiste voor hun bejaarde ouders.

Mijn beste suggestie voor iedereen, kinderen of niet, is om te plannen, te plannen en vooraf te plannen voor de oude dag lang voordat je op welke manier dan ook arbeidsongeschikt wordt. Dit is niet altijd mogelijk, maar vooraf plannen kan in bijna elke situatie worden gedaan. Op haar 40e verjaardag was het cadeau van mijn vriendin voor zichzelf een voorafbetaalde reservering bij een assistentiewoning waar ze bekend mee was en die ze leuk vond. We dachten allemaal dat ze een beetje nootachtig was. Nu ik verpleeghuizen en thuiszorg via mijn ouders heb meegemaakt, realiseer ik me de zin in de planning van mijn vriend voor de toekomst.

Kindervrij of niet, het is zinvol om verpleeghuizen en begeleid wonen te bezoeken. Er is een wereld van verschil tussen deze plaatsen. Elke kamer is uniek in sociale structuur, religieuze opvattingen en voorzieningen. Niemand, zelfs geen volwassen kinderen, kan de beste beslissingen nemen over zoiets persoonlijks als kiezen tussen de hechte, gestructureerde samenlevingen van ouderenzorginstellingen.

Het is ook belangrijk om duurzame sociale steunsystemen op te bouwen. Betrokkenheid van de gemeenschap leidt tot sterke ondersteuningsnetwerken voor ouderen. Sommige mensen vinden het goed karma om vrijwilligerswerk te doen in verpleeghuizen, hospices en organisaties zoals Meals on Wheels. In praktische zin kunnen verbindingen en kennis die zijn opgebouwd door vrijwilligerswerk met ouderen een bron van steun zijn als we zelf dichter bij de ouderdom komen.

Een aantal Canadese studies tonen aan dat ongehuwde kindervrije mensen de sterkste sociale netwerken opbouwen. Getrouwde paren zonder kinderen zijn meestal de meest geïsoleerde van alle ouderen! Ze hebben de neiging om op elkaar te vertrouwen en ontwikkelen geen externe contacten om aan hun behoeften te voldoen, dus het is vooral belangrijk voor ons om verbindingen buiten een huwelijk op te bouwen.

Op de meeste plaatsen zijn er gemeenschapsmiddelen voor ouderen. Het is een mythe dat we verlaten, oud en eenzaam moeten zijn als we geen kinderen en kleinkinderen hebben. Ik woon in een gemeenschap met een hoog percentage ouderen en ben getuige van de geweldige diensten die worden geleverd door lokale gemeenteraden over veroudering. Dit zijn zeer actieve groepen ouderen die andere ouderen helpen. Elke stad hier heeft een raad en zij bieden juridisch advies en pleitbezorgers voor ouderen. In veel gevallen nemen de advocaten betere beslissingen voor ouderen dan de volwassen kinderen.

Bijvoorbeeld, in een paar recente gevallen werden ouderen die een verpleeghuis wilden binnenkomen dit niet toegestaan ​​omdat de volwassen kinderen niet bereid waren het familiehuis vrij te geven om verpleegkundige zorg te betalen! In het meest extreme geval werd een grootmoeder gevonden die op een matras op de vloer van een kille slaapkamer woonde, zonder genoeg voedsel en medische zorg, omdat haar kinderen allemaal in haar huis woonden en het wilden houden als hun erfenis!

Deze ongelukkige vrouw bevond zich in een extreme situatie, maar het dient ter illustratie dat je altijd je eigen beste keeper bent.Een zekere mate van afhankelijkheid van andere mensen zal waarschijnlijk voor de meesten van ons nodig zijn als we het geluk hebben om heel oud te worden, maar we kunnen het minimaliseren en beheersen door vooraf te plannen, voor onszelf te zorgen en sterke sociale verbindingen op te bouwen. Kinderen dragen, omdat isolatie tegen eenzaamheid en verlatenheid veel meer egocentrisch is dan verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen leven en onze zorg.

Video-Instructies: Living, Dying and the Problem with Hope | Dr. Leslie Blackhall | TEDxCharlottesville (Mei 2024).