Wees niet bang om over je verdriet te praten

• Mei 17, 2024

Van wat ik heb gezien, gaan we niet erg effectief om met het verdriet van andere mensen in onze cultuur. We zeggen onbedoeld ongevoelige dingen. We moedigen mensen aan om 'eroverheen te komen' voordat ze er klaar voor zijn of wanneer hun verlies zo enorm kan zijn dat er geen 'overheen komen' is en het accepteren van het verlies kan betekenen dat je een heel nieuw leven moet accepteren. Helaas vragen degenen onder ons die een verlies als een miskraam hebben meegemaakt en onszelf treuren niet dat ons verlies ook beter wordt afgehandeld.

Als je een miskraam hebt gehad, is je waarschijnlijk gevraagd: "Hoe gaat het met je?" Afhankelijk van wie het vroeg, heb je misschien geantwoord met "Ik ben oké, denk ik" of "Ik hang daar binnen" of een ander even flauw, onbewogen soort antwoord.

Ik heb mezelf schuldig gemaakt aan dit soort reacties en het begon me te storen. Toegegeven, deze reacties waren niet precies leugens; Ik was in orde, denk ik. Ik was nog steeds rechtop en ademde en soort van functioneel. Maar waarom zouden we met zoiets vaags antwoorden als we echt willen zeggen: "Ik heb het gevoel dat mijn hart uit mijn borst is gerukt en gestampt." Waarom lijkt dit tweede antwoord onbeleefd of zelfs confronterend? Waarom maakt het ons ongemakkelijk en bezorgd dat we de persoon die vraagt ​​"hoe gaat het ook" ongemakkelijk maken?

We komen niet op voor ons verdriet. Als je trouwde of je droombaan landde en waanzinnig gelukkig was, zou niemand je dat geluk misleiden. Maar we nemen op de een of andere manier aan dat we geen recht hebben op ons verdriet. Na mijn laatste verlies vroeg iedereen hoe het met me ging en besefte ik dat ik deze vage reacties begon uit te geven. Ik zei tegen een aantal van mijn goede vrienden: “Laat me hier niet mee wegkomen. Je hoeft me niet de derde graad te geven of iets anders, maar zorg ervoor dat ik je echt wat informatie geef als je de vraag stelt. '

Voor sommige mensen denk ik dat niet praten over hun verlies de beste manier is om te genezen. Voor velen van ons is het er echter alleen over praten als we erover nadenken en ons er beter bij voelen. Toegegeven, je wilt het kassa-meisje in de supermarkt niet per se je levensverhaal vertellen, maar je moet eerlijk zijn tegen de mensen die van je houden en respect hebben voor je verdriet. Als je nachtmerries hebt of spijt hebt of bang bent dat je diep van binnen dwaas bent maar je toch achtervolgt, moet je ze delen met misschien niet iedereen behalve iemand.

Praten over je verdriet betekent niet dat je een klager of een zeurpiet bent. Een miskraam is een heel reëel verlies en je gevoelens erover zijn geldig, ongeacht wat ze zijn. We moeten hoffelijk zijn tegenover anderen, ja, maar niet tot het punt waarop we onze eigen verliezen en pijn niet erkennen.

Video-Instructies: Christelijke muziek ‘Alleen als God geschapen vlees wordt, kan de mens Zijn vertrouweling worden’ (Mei 2024).