Wees de meester van je bestemming

• Mei 2, 2024

Ongeacht het onderwerp of het soort bijeenkomst, er is altijd iemand die deelt wat een absoluut ellendige dag zij / hij heeft gehad. Als ik dit hoor, luister ik meestal, voel ik sympathie of empathie, hoe de situatie zich ook voordoet, en knik waarschijnlijk mijn hoofd op die manier waarop ik het begrijp. Deze dag van ellende betekent niet noodzakelijkerwijs dat iemand een drankje moest drinken maar de ervaringen van die dag zou delen. Wat ik niet weet en ook niet iets van mijn zaak is, was de rol van de persoon in wat er ook gebeurde dat de dag rampzalig maakte.

Onlangs heb ik om verschillende redenen veel stress gehad. Die redenen kunnen in één klein woord worden verteld: "leven"! Maar onder die paraplu van het leven zijn er die kleine alledaagse gebeurtenissen die voortvloeien uit een van die spanningen. Het begint als een klein ding en voordat je het weet, houdt het stand in een ander klein ding, een ander en nog een.

Ik geloof sterk in de wet van aantrekking (op voorwaarde dat er een plaats is voor mijn Hogere Macht). Als ik hoe dan ook positief sta, kan ik meestal op een redelijk goede dag rekenen. Als ik met een negatieve houding begin, wacht ik tot de andere schoen valt en dat doet het altijd. Een van de dingen die ik leuk vind aan Joel Osteen is de manier waarop hij positief is en zegt dat we God elke ochtend moeten bedanken voor de prachtige dag die we zullen hebben omdat we door God worden begunstigd. Of je hem nu leuk vindt of niet, het idee om de dag positief te beginnen komt van veel succesvolle mensen. Ik vind hem gewoon leuk omdat hij God (mijn Hogere Macht) vooraan en in het midden plaatst.

Ik zou graag willen geloven dat ik niet veel vreselijke dagen heb, maar ik had er onlangs een. De reden dat ik het met u deel is omdat ik mezelf probeer te gebruiken als een voorbeeld van wat we ervaren in herstel, ongeacht hoe lang het duurt. Het is een goed voorbeeld van vooruitgang, niet van perfectie. Je hebt misschien niet precies het soort situaties meegemaakt dat ik je ga vertellen, maar ik denk dat je die van jezelf zult waarderen in plaats van de mijne.

De ochtend begon op de gebruikelijke manier. Ik was klaar om naar mijn werk te gaan toen mijn man zei: 'Heb je een paar minuten? Ik wil met je praten". Mijn eerste gedachte was: "Oh mijn God. Wat heb ik gedaan?" (Veel van onze discussies begonnen een aantal jaren geleden op die manier en de waarheid was dat ik altijd iets had gedaan. Oude gewoonten sterven hard.) Ik zette mijn spullen neer op het aanrecht en hij begon te praten. Wat hij zei was niet belangrijk voor het verhaal. Wat belangrijk was, was dat hij zich slecht voelde over wat hij me moest vertellen en ik gaf hem geen centimeter. Ik was ondersteunend op een zeer passieve, agressieve manier die helemaal niet ondersteunend was. Ik wilde dat hij zich slecht voelde. Het werkte. Ik ging naar mijn werk en fronste helemaal.

Het kost me ongeveer 35 minuten om aan het werk te gaan, maar die tijd heeft mijn humeur niet veranderd. Ik ging naar mijn kantoor en binnen ongeveer 15 minuten had ik twee woordenwisselingen met 2 studenten (ik werk op een school voor volwassenen); iemand die laat binnenkwam na een half uur op de parkeerplaats te hebben gestaan ​​en iemand die mijn kantoor binnenkwam en een eis stelde die ik niet kon en niet wilde nakomen. Later op de dag had ik mijn baas een e-mail gestuurd met een nieuwe manier waarop ik een bepaalde aanwezigheidsprocedure zou volgen. Ik vond het een super idee! Ik had er een paar dagen aan besteed en nu was het klaar om te gaan. Hij mailde me terug en vertelde me dat, hoewel hij begreep waarom ik dit wilde doen, dit niet ons beleid was. Weet je hoe overstuur ik was? Ik dacht aan wat ik terug moest schrijven en dit is wat ik schreef. "Oke".

De kers op de taart was dat ik na 4:30 moest bellen om te kijken of ik de volgende dag juryplicht had. Ik deed. Voor sommigen is dat misschien een goed, patriottisch iets om te doen, maar ik heb 13 jaar in deze staat gewoond en ben om de twee jaar geroepen. Genoeg gezegd.

Op weg naar huis had ik tijd om na te denken over mijn dag. Ik heb niet eens gewacht tot de tiende stap van de avond. Het eerste wat ik dacht was wat een rotdag ik had en moest me toen afvragen waarom. Is het mij allemaal overkomen of heb ik er een rol in gespeeld? Het gebeurde niet zomaar. Er was niemand de schuldige behalve ik. Ik had de situatie met mijn man heel anders en met liefde en zorg kunnen behandelen. Ik denk dat als ik dat had gedaan, de rest van mijn dag veel anders zou zijn geweest. Heb ik naar die twee studenten geluisterd of was ik te veel gewikkeld in mijn eigen "dingen" en kon ik niet wachten om het op hen af ​​te sluiten. Heb ik het 'arme ik' gedaan, waarom kan je het niet op mijn manier doen omdat ik zo slim ben met mijn baas? En in plaats van met hem over mijn idee te praten, vouwde ik met een "oké". Er zijn twee vierletterige woorden die ik haat, afhankelijk van hoe je ze zegt. De ene als "prima" en de andere is "ok".

Nadat ik naar mijn kant had gekeken en wist dat ik de enige persoon was die verantwoordelijk was voor alle negativiteit van de dag, realiseerde ik me ook dat ik boven alles nuchter was. Mijn gedrag gedurende de dag was alles behalve exemplarisch gedrag voor iedereen. Het weerspiegelde mijn gedrag toen ik aan mijn ziekte leed. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik, hoe graag ik ook zou willen zijn, niet perfect kan zijn. Ik heb soms het gevoel dat velen van ons in herstel een beeld hebben van wat we zouden moeten zijn en dat is een vrij perfect beeld.Als we niet aan onze eigen normen voldoen, is er een gevoel van falen. Perfectie / falen is bij velen van ons bekend.

Ik stond vanmorgen op met een heel andere houding. Ik moest vervlogen voorbij laten gaan en God danken voor soberheid; dankbaar dat ik vandaag het verschil in gedrag in mezelf kan zien en wat ik van anderen kan en wil accepteren als ze op mij betrekking hebben. Dat betekent niet dat ik oordeel. Het gaat meer over grenzen die voor ons allemaal belangrijk zijn. Perfectie zit niet in de kaarten voor mij en hoe eerder ik kan accepteren dat hoe beter ik zal zijn. Ik hoop dat jullie allemaal, vooral degenen die nieuw zijn in herstel, mijn voorbeelden zullen zien en weten dat er slechte dagen gebeuren en dat ieder van ons een meester is van onze eigen bestemming!

Namaste’. Mogen jullie je reis in vrede en harmonie lopen.

PS Ik heb nog steeds echt een paar van jullie nodig om je verhaal over herstel te delen. Het is niet moeilijk omdat het JOUW verhaal is! Bedankt.

Video-Instructies: Wim Hoddenbagh // Volledig gaan richting Gods bestemming voor jouw leven (Mei 2024).