Kiezelmijn van Bristol Bay Endangers Whales

• Mei 7, 2024

Wanneer mensen zich Alaska voorstellen, stellen ze zich beelden voor als uitstekende blauwe gletsjers, ruige wildernis, een overvloed aan vissen en walvissen die het oppervlak van helder blauw water breken. Het internationale Pebble Partnership wil het natuurlijke territorium van de regio Zuidwest-Alaska veranderen om de grootste open mijn op aarde te creëren om ertsen zoals koper, goud en zilver te winnen.

De voorgestelde mijn zou zich in de waterscheiding van Bristol Bay van Cook Inlet bevinden. De inlaat werd in 2011 beschermd als leefgebied om het leven in zee te behouden. Een inwonende soort van deze wateren zijn de ernstig bedreigde Beluga-walvissen die Cook Inlet en Bristol Bay tot hun thuis maken. Toen ze in 2008 onder het schild van de Endangered Species Act werden geplaatst, waren er 1.300 Beluga-walvissen. Vanwege gebrek aan milieubescherming en een goede planning daalde dat aantal tot 300 tegen de tijd dat Cook Inlet als een kritieke habitat werd beschouwd.

De buitenlandse entiteiten achter Pebble Partnership beweren dat de aanleg van staartvijvers voorkomt dat naar schatting 10 miljard ton giftig slib in kritieke waterhabitats sijpelt. Wat ze niet bespreken, is hoe bestaande tailing pond-projecten, zoals Alberta's Tar Sands-debacle, al echte inperkingsproblemen hebben aangetoond met de omliggende habitat, water en dierenleven buiten de hete zones van de staartvijvers. Water bestaat niet in een vacuüm. De eb en vloed van watergetijden dragen verontreinigingen met zich mee. Bristol Bay is een goed voorbeeld, met enkele van de hoogste getijden ter wereld op 30 voet (9,9 m). De baai staat ook bekend als een van de sterkste duurzame koele winden voor het Noordpoolgebied en ondervindt frequente aardbevingen.

Ter vergelijking: Alberta is een veel rustiger klimaat dan Bristol Bay, omdat het niet gevoelig is voor regelmatig hoogwater, harde wind en aardbevingen. Met al die voordelen kan Alberta de effectieve beheersing van giftige verontreinigende stoffen niet beheersen door het waterleven te decimeren, landhabitats permanent te doden en nieuwe vormen van onbehandelbare kanker in menselijke populaties te creëren.

Ertswinning produceert zure mijnafvoer, waardoor water zwavelzuur wordt dat 1000 keer zuurder is dan accuzuur. Een extra zorg is het waarschijnlijke gebruik van een techniek die cyanide-uitloging wordt genoemd. Dit is een populair proces om laagwaardig erts te winnen, zoals in het gebied rond Bristol Bay. Dodelijke geconcentreerde niveaus van cyanide worden gebruikt om goud van gesteente te scheiden. Het gespoelde bijproduct wordt vervolgens samen met het zwavelzuur opgeslagen in de staartvijvers.

Kwel in de baai van Bristol zou catastrofaal zijn. Het is de thuisbasis van de grootste populatie sockeyezalm ter wereld, naast enkele van de grootste populaties snoek, forel en witvis. Deze vissen zijn het kerndieet van Beluga-walvissen en een gezonde voedselbron is noodzakelijk om hun bestaan ​​te behouden. Bovendien zijn deze vissen verantwoordelijk voor het voorzien van Alaska van de helft van zijn financiële stabiliteit.

De mijn is ondeugdelijke economie voor Alaska en de Verenigde Staten. De belangrijkste investeringslanden voor de Pebble Mine zijn Canada, het Verenigd Koninkrijk en Japan. Pebble Partnership zorgt voor economische groei. De landen letten er echter zorgvuldig op niet te bespreken voor wie economische groei is bedoeld.

De internationale conglomeratie zou verantwoordelijk zijn voor het betalen van minder dan 3 procent aan belastingen in de Verenigde Staten, terwijl de visserij- en toerismesector van Bristol Bay gemiddeld 35 procent is. De Verenigde Staten zouden naar een algemeen monetair verlies kijken wanneer de economische omstandigheden voor visserij, toerisme en werkgelegenheid in aanmerking worden genomen. De kiezelmijn zou Amerika's geld van elke kwel in het stroomgebied blijven kosten in vruchteloze pogingen om het water schoon te maken om verdere gezondheidsrisico's te voorkomen voor de plaatselijke bevolking en het leven in zee.

De economische strategie van Amerika gaat verder op een stagnerende, onzinnige weg. Als het land besluit dat een bedreigd dier de versterking van de Wet op bedreigde soorten nodig heeft, moet het dienovereenkomstig, op een alomvattende, productieve manier doorgaan. Anders heeft de natie miljarden uitgegeven om niets meer te bieden dan een illusie van bescherming van soorten, terwijl voortdurende uitroeiing en uiteindelijk uitsterven plaatsvindt.

Voor geïnteresseerden, onderteken het Protect Marine Life From Pebble Mine Scheme Initiative.