Nationale Danswedstrijd

• Mei 20, 2024

Zittend in Orlando was ik aanwezig voor een nationale danswedstrijd. Het voorrecht van 19 attente en zeer volwassen tieners viel op mijn schouders. Ik genoot van elke minuut. Deze studenten zijn gearticuleerd, attent en erg aardig voor elkaar. Ik was getuige van een teamgeest die helpt met haar, make-uptips geeft en elkaars eyeliner opvleugelt. Alle deelnemers juichen alle teams toe. Ze moedigen aan terwijl ze concurreren. Het is echt heel hartverwarmend.

Landelijke krantenkoppen doen ons geloven dat pesten in de lift zit en dat er veel eenzame kinderen zijn. Ik moet zeggen dat als ik door dit stadion kijk, ik getuige ben van een heleboel diversiteit, en helemaal niet treiteren. Inclusiviteit wordt verwacht wanneer je in een team zit. Uitsluiting levert hen geen trofee op. Kleine, jonge vrouwen dansen naast ronde, ontwikkelde meisjes. De beelden doen trucjes naast de petite. Dit zijn overwegend teams van meisjes. We zien af ​​en toe twee of drie jongens in een team tussen de jonge vrouwen. En goed voor hen. Sommige kostuums zijn aan de androgyne kant - perfect voor zowel jongens als meisjes. Andere teams hebben zeer vrouwelijke outfits en nog een mannelijk kostuum voor hun kenmerkende mannelijke danser. "Anders maar inclusief", lijkt het allemaal te zeggen.

Culturen in overvloed op deze wedstrijd. Wat ooit een blanke meisjessport was, verwelkomt en moedigt nu jonge mensen met gezinnen van over de hele wereld aan om naast elkaar te dansen. In mijn dochterteam worden we omringd door jongens en meisjes wiens families variëren van Spaans en het Midden-Oosten tot Indonesisch, Japans, Afrikaans, Vietnamees en Bangladesh. Ja, er zijn ook blanke kinderen. Helaas voor de meesten van hen, echter, zijn ze niet zo in contact met hun familie wortels en achtergronden, in vergelijking met veel van hun teamgenoten.

Misschien is het de muziek van vandaag. Misschien is het de evolutie van onze tijd. Net als de teams die we zien, is er ook veel diversiteit in de soorten dans waar we getuige van zijn. Teams die zichzelf een jazzgroep noemen, gebruiken muziek die niets in de buurt van een Bes, scat of zelfs een saxofoon heeft. Hoogstwaarschijnlijk waren ze in de jaren 80 een jazzschool op de middelbare school. Tegenwoordig zijn hiphop, kick en een beetje ballet en gymnastiek de norm. Het is net zo divers als de kinderen die optreden.

Door dit alles juicht elk team elkaar toe. Tijdens de routines zijn er gieringen, klapt, schreeuwt en zelfs uitbreken in lied. Achter de schermen, in de gangen en badkamers, zijn kinderen haar aan het verfrissen, vliegen weg en laten ze verlengstukken los. Meisjes passen de jongensvoering toe op hun mannelijke tijdgenoten. Als ze niet nadenken over bewegingen en hun spel onder ogen zien, zijn ze aan het herstellen van een optreden, op zoek naar de inhalator van hun vriend of een enkelband vastgebonden die getordeerd is van een zware landing.

Vreemd genoeg zijn er niet zoveel ouders als ik zou verwachten. Misschien is het omdat ze niet weten dat je dansers net zo hard kunt aanmoedigen als je kunt voor een voetbalwedstrijd. De ouders die ik wel zie, zijn echter redelijk gelijk verdeeld tussen vaders en moeders. Ik zie zelfs een paar grootouders. Een meisje gutste over het feit dat haar oom opdook. Hoe cool was dat?

Orlando was een verrassing - niet alleen omdat het precies zoveel regende als in Seattle (ook met vergelijkbare temps). Het verbaasde me omdat Oostkust of West, zwart, wit of bruin, slank rood haar of krullen, iedereen divers was en toch vrij gelijkaardig. Groepen sprongen, schopten, rolden met hun heupen en ravotten op de vloer. Ze interpreteerden muziek met meer ijver en diversiteit zoals ik ooit heb gezien. Ze toonden allemaal klasse en aandacht voor hun team en concurrenten. Pesten, treiteren, grofheid en onbezonnen gedrag was niet aanwezig. Althans niet van mijn zitstok in de bovenste rij van de arena.

Zoals hierboven vermeld, zal uitsluiting je geen medaille winnen. Het is belangrijk om iedereen die je in je team hebt te gebruiken. Door ze op te nemen en samen te werken, kun je een gedeelde overwinning behalen. Als alleen leiders in de volwassen wereld zo hard en zo goed zouden werken als deze jonge mensen bij het verenigen van hun gedeelde inspanningen. In een tijdperk waarin aandacht en vriendelijkheid voor iedereen als een kracht worden gezien, heb ik medelijden met degenen die pijn moeten doen om me sterk te voelen. Deze generatie tieners leert meer dan ooit hoe het voelt om in andermans schoenen te lopen. Voor deze dansers, afkomstig uit heel onze grote natie, wordt wandelen in hun teamgenoten voetstappen verwacht. In het proces smelten jaren van exclusiviteit, haat, veroordeling en ja, pesten weg.

Video-Instructies: Nationale Danswedstrijd Maldegem 11-03-2012 HD (Mei 2024).