Independent Film Pick - Gas (2006)

• Mei 18, 2024

Afbeelding (c) Polaris Productions

Velen van ons komen niet vaak naar lokale (of internationale) filmfestivals, waar enkele van de meest interessante en innovatieve films worden vertoond. Omdat het moeilijk is om een ​​korte film te verspreiden, vallen veel films van de radar, ook al zijn ze geweldig en vermakelijk.


Gas is een korte film geschreven en geregisseerd door de Britse filmmaker Sylvie Bolioli die vertoond op het filmfestival van Cannes, maar vanwege de korte lengte (12 minuten) nooit in videorecorders of theaters is beland. Het kenmerkt de talenten van actprs Tony Hadley en Johanna Mohs, en werd gemaakt in 2006.

Gebaseerd op het Hitchcock-verhaal geschreven in 1919, vertrouwt GAS op zeer intense cinematografie en beelden om angst en walging op te wekken.
Een jonge vrouw, netjes gekleed maar duidelijk bang, rent door de mistige straten van Londen en ontmoet bewoners van de verschuivende kant van de stad. Onder heroïneverslaafden, opiumduwers, prostituees en angstaanjagende wegwerkers moet de heldin zich een weg banen naar veiligheid, maar kan gewoon niet lijken weg te komen van de gevaren van de straat ...


Met een ode aan het filmmaken van Hitchcock op zichzelf, gebruikt GAS technieken die doen denken aan films zoals Vertigo en The Birds om enorme hoeveelheden spanning en angst te creëren zonder daadwerkelijk gore of geweld te vertonen. De schaduwen en mistige straten gemengd met verrassend fel rood, blauw en groen zijn griezelig en mooi, maar echt zenuwslopend. Er wordt weinig dialoog gebruikt in de film; in feite geen zelfs tot het einde. De camera en de actrice (Johanna Mohs) vertellen het verhaal door haar angst en haar omgeving. Interessante foto's zoals een close-up van het middenbeen terwijl de vrouw loopt, of hoeken die de lengte van schaduwen rond hoeken benadrukken, dragen bij aan de spanning.


Het mooie van GAS is dat het zo'n slim verhaal is; je bent letterlijk in de war tot het einde, wanneer alles klopt. Alle enge, onsamenhangende visioenen die de vrouw op weg naar huis heeft gehad, worden plotseling onderling verbonden en schokkend grappig. Een moderne soundtrack van een club moderniseert het verhaal zodat het toegankelijk is voor het publiek, in plaats van gedateerd te zijn.


Knap en grappig, griezelig en vreemd, met een zeer Lynchiaanse set drugsverslaafden en prostituees (met een cameo door de regisseur zelf als junkie).

Video-Instructies: Tom Petty and the Heartbreakers - Runnin' Down a Dream (2007) (Mei 2024).