Tortillachips van RW Garcia Soja Lijnzaad
Mei 2024
Vorige week plaatste een vriendin van mij op haar Facebook-pagina dat ze 'Doctor Who' zou gaan kijken en zouden degenen onder ons die de show leuk vinden, kunnen uitleggen waarom? Ik zat daar een minuutje en realiseerde me dat ik mijn fascinatie voor de show op geen enkele manier in een korte, pittige zin kon vatten die geschikt was voor een internetvriendelijke soundbite. Iemand anders reageerde door te zeggen dat hij een paar afleveringen zag en dacht dat de show 'meh' was. Ik heb nooit iets opgeschreven om de show te verdedigen, want hoe beschrijf je de 50-jarige geschiedenis van deze show in één of twee zinnen? Hoe kan ik de voortdurende invloed van "Doctor Who" op mij gedurende tientallen jaren van mijn leven beschrijven?
Dus ging ik naar Wikiquote om te horen wat andere mensen hebben gezegd over de goede dokter en zijn TARDIS, in de hoop op wat hulp.
Craig Ferguson zei: "Het gaat allemaal om de triomf van intellect en romantiek over brute kracht en cynisme." Waarop ik antwoord: "Ja!" Ik hou van het feit dat de dokter dingen bedenkt en nooit een pistool draagt. Maar dat begint het niet te dekken.
Neil Gaiman zei: '' Doctor Who 'heeft zich nooit voorgedaan als harde science fiction ... In het beste geval is' Doctor Who 'een sprookje, met sprookjesachtige logica over deze prachtige man in deze grote blauwe doos die aan het begin van elke verhaal landt ergens waar er een probleem is. " Ik ben het eens met deze verklaring, omdat ik als tiener die naar de show keek nooit kon achterhalen wat de interne logica van de serie was, anders dan wat Gaiman zojuist beschreef. De dokter was als een God, op een eigenzinnige en slimme en schaamteloze Britse manier, en het was geruststellend te weten dat hij in zijn gebroken tijdmachine door het universum rammelde, in staat om de wereld te redden met pure kracht van slimheid. En een beetje hulp van zijn vrienden.
En Steven Spielberg zei: "De wereld zou een armere plaats zijn zonder Doctor Who." Blam. Dat is het precies. De soundbite die ik zocht. Nou, behalve dat het niets betekent.
Oh jee. Het lijkt erop dat ik het opnieuw moet proberen, in mijn eigen woorden.
Toen ik 13 was, ontdekte ik "Doctor Who." Dit was te danken aan een vriend op de middelbare school. Ik kan me niet precies herinneren wat hij zei of deed waardoor ik me afstemde, hoewel hij wel een regenjas en een lange sjaal uit het Tom Baker-tijdperk naar school droeg. Ik weet zeker dat dat me in ieder geval intrigeerde.
Wacht even. Eigenlijk was de eerste "Doctor Who" -aflevering die ik ooit zag eerder dan dat, denk ik. Mijn vader keek er om de een of andere reden naar, tijdens het Peter Davison-tijdperk, en er zaten dinosaurussen in. Ik moet dichter bij 10 zijn geweest. Ik heb nooit geweten wat de show was totdat ik jaren later meer afleveringen van Peter Davison ving. Ik vond de show meteen leuk, maar had geen idee wat het was of wanneer het normaal was. Het is zo lang geleden dat ik me niet echt kan herinneren wat me op dat moment aantrok, hoewel ik me kan voorstellen dat het te maken had met de eigenzinnige personages en het avontuur.
In mijn kijkgebied, 40 mijl afstand van Kansas City, werd "Doctor Who" uitgezonden om 10.30 uur. Vrijdag avonden. En in plaats van een aflevering van een half uur per keer te laten zien, zouden ze een heel verhaal uitzenden, dat alles kan zijn, van twee afleveringen tot zes of meer. Ik viel regelmatig in slaap tijdens de show, vooral tijdens de First en Second Doctor-jaren toen de verhalen maar door konden gaan ... en zo. En in de begindagen van videorecorders heb ik geleerd om in het begin met opnemen te beginnen, zodat ik, als dit zou gebeuren, de rest later kon vangen. Elke week als ik kon, van 13 tot 17 jaar, zou ik op vrijdagavond bij de dokter gaan zitten.
Op de middelbare school kocht ik elke dag een zakje kaaskrullen en bewaarde ze, waarna ik ze in het weekend naar huis bracht, zodat mijn zus en ik ze tijdens de show konden kauwen. Ik woonde een aantal "Doctor Who" -conventies bij, wat min of meer mijn eerste ervaring was met de unieke fellowship van science fiction-fandom. Daarna denk ik dat mijn blootstelling aan de arts beperkt was (de show werd geannuleerd in 1989, het jaar voordat ik naar de universiteit ging) totdat dvd's en de nieuwe serie uitkwamen, hoewel ik af en toe mijn oude VHS's zou uitbreken en bekijk een verhaal gewoon voor de lol. Als gevolg daarvan heb ik het gevoel dat mijn "Doctor Who" -ervaring vastgebonden en onlosmakelijk verbonden is met mijn adolescentie. In die jaren, vol onzekerheid en angst zoals ze zijn, krijgen de dingen waar je in die tijd van hield een bepaalde onovertroffen kwaliteit. Ze waren je vrienden, je troost, waar je altijd op kon rekenen om je beter te voelen tijdens het meest intense emotionele deel van je leven. Hoe slecht mijn week ook was, ik heb altijd geweten dat de dokter de dag aan het einde ervan zou redden, met de hulp van metgezellen die niet zoveel verschilden van mij, en het was goed. Ik wilde een metgezel zijn en ik wilde met de dokter reizen.Dat was mijn droom om te ontsnappen. Het was mijn Schemering.
Ik ben nu een volwassene en bekijk "Doctor Who" door de lens van een volwassene - iemand die daadwerkelijk de adolescentie heeft overleefd, met de hulp van de Doctor, en groeide op tot een normaal en functionerend lid van de samenleving die toevallig elk jaar een "Doctor Who" -conferentie bijwoont. De nieuwe serie is in veel opzichten beter dan de oude, en ik bekijk hem omdat hij meer emotionele inhoud heeft dan de vorige serie, omdat hij betere speciale effecten heeft en omdat ik van de nieuwe veranderingen hou. De metgezellen zijn sterker en spelen meer een rol; de dokter is een beetje donkerder, omdat hij meer heeft gezien en ervaren, en de avonturen zijn moderner en complexer. Het blijft echter een lange en legendarische traditie, die 9-jarigen schrik aanjaagt als de eerste artsen, met een niet-menselijke held die dingen oplost met rede en mededogen.
Dus als je wilt weten waarom ik van "Doctor Who" hou, omvat dit een deel ervan. Voor de rest moet je het gewoon zelf bekijken.
Dus ging ik naar Wikiquote om te horen wat andere mensen hebben gezegd over de goede dokter en zijn TARDIS, in de hoop op wat hulp.
Craig Ferguson zei: "Het gaat allemaal om de triomf van intellect en romantiek over brute kracht en cynisme." Waarop ik antwoord: "Ja!" Ik hou van het feit dat de dokter dingen bedenkt en nooit een pistool draagt. Maar dat begint het niet te dekken.
Neil Gaiman zei: '' Doctor Who 'heeft zich nooit voorgedaan als harde science fiction ... In het beste geval is' Doctor Who 'een sprookje, met sprookjesachtige logica over deze prachtige man in deze grote blauwe doos die aan het begin van elke verhaal landt ergens waar er een probleem is. " Ik ben het eens met deze verklaring, omdat ik als tiener die naar de show keek nooit kon achterhalen wat de interne logica van de serie was, anders dan wat Gaiman zojuist beschreef. De dokter was als een God, op een eigenzinnige en slimme en schaamteloze Britse manier, en het was geruststellend te weten dat hij in zijn gebroken tijdmachine door het universum rammelde, in staat om de wereld te redden met pure kracht van slimheid. En een beetje hulp van zijn vrienden.
En Steven Spielberg zei: "De wereld zou een armere plaats zijn zonder Doctor Who." Blam. Dat is het precies. De soundbite die ik zocht. Nou, behalve dat het niets betekent.
Oh jee. Het lijkt erop dat ik het opnieuw moet proberen, in mijn eigen woorden.
Toen ik 13 was, ontdekte ik "Doctor Who." Dit was te danken aan een vriend op de middelbare school. Ik kan me niet precies herinneren wat hij zei of deed waardoor ik me afstemde, hoewel hij wel een regenjas en een lange sjaal uit het Tom Baker-tijdperk naar school droeg. Ik weet zeker dat dat me in ieder geval intrigeerde.
Wacht even. Eigenlijk was de eerste "Doctor Who" -aflevering die ik ooit zag eerder dan dat, denk ik. Mijn vader keek er om de een of andere reden naar, tijdens het Peter Davison-tijdperk, en er zaten dinosaurussen in. Ik moet dichter bij 10 zijn geweest. Ik heb nooit geweten wat de show was totdat ik jaren later meer afleveringen van Peter Davison ving. Ik vond de show meteen leuk, maar had geen idee wat het was of wanneer het normaal was. Het is zo lang geleden dat ik me niet echt kan herinneren wat me op dat moment aantrok, hoewel ik me kan voorstellen dat het te maken had met de eigenzinnige personages en het avontuur.
In mijn kijkgebied, 40 mijl afstand van Kansas City, werd "Doctor Who" uitgezonden om 10.30 uur. Vrijdag avonden. En in plaats van een aflevering van een half uur per keer te laten zien, zouden ze een heel verhaal uitzenden, dat alles kan zijn, van twee afleveringen tot zes of meer. Ik viel regelmatig in slaap tijdens de show, vooral tijdens de First en Second Doctor-jaren toen de verhalen maar door konden gaan ... en zo. En in de begindagen van videorecorders heb ik geleerd om in het begin met opnemen te beginnen, zodat ik, als dit zou gebeuren, de rest later kon vangen. Elke week als ik kon, van 13 tot 17 jaar, zou ik op vrijdagavond bij de dokter gaan zitten.
Op de middelbare school kocht ik elke dag een zakje kaaskrullen en bewaarde ze, waarna ik ze in het weekend naar huis bracht, zodat mijn zus en ik ze tijdens de show konden kauwen. Ik woonde een aantal "Doctor Who" -conventies bij, wat min of meer mijn eerste ervaring was met de unieke fellowship van science fiction-fandom. Daarna denk ik dat mijn blootstelling aan de arts beperkt was (de show werd geannuleerd in 1989, het jaar voordat ik naar de universiteit ging) totdat dvd's en de nieuwe serie uitkwamen, hoewel ik af en toe mijn oude VHS's zou uitbreken en bekijk een verhaal gewoon voor de lol. Als gevolg daarvan heb ik het gevoel dat mijn "Doctor Who" -ervaring vastgebonden en onlosmakelijk verbonden is met mijn adolescentie. In die jaren, vol onzekerheid en angst zoals ze zijn, krijgen de dingen waar je in die tijd van hield een bepaalde onovertroffen kwaliteit. Ze waren je vrienden, je troost, waar je altijd op kon rekenen om je beter te voelen tijdens het meest intense emotionele deel van je leven. Hoe slecht mijn week ook was, ik heb altijd geweten dat de dokter de dag aan het einde ervan zou redden, met de hulp van metgezellen die niet zoveel verschilden van mij, en het was goed. Ik wilde een metgezel zijn en ik wilde met de dokter reizen.Dat was mijn droom om te ontsnappen. Het was mijn Schemering.
Ik ben nu een volwassene en bekijk "Doctor Who" door de lens van een volwassene - iemand die daadwerkelijk de adolescentie heeft overleefd, met de hulp van de Doctor, en groeide op tot een normaal en functionerend lid van de samenleving die toevallig elk jaar een "Doctor Who" -conferentie bijwoont. De nieuwe serie is in veel opzichten beter dan de oude, en ik bekijk hem omdat hij meer emotionele inhoud heeft dan de vorige serie, omdat hij betere speciale effecten heeft en omdat ik van de nieuwe veranderingen hou. De metgezellen zijn sterker en spelen meer een rol; de dokter is een beetje donkerder, omdat hij meer heeft gezien en ervaren, en de avonturen zijn moderner en complexer. Het blijft echter een lange en legendarische traditie, die 9-jarigen schrik aanjaagt als de eerste artsen, met een niet-menselijke held die dingen oplost met rede en mededogen.
Dus als je wilt weten waarom ik van "Doctor Who" hou, omvat dit een deel ervan. Voor de rest moet je het gewoon zelf bekijken.
Video-Instructies: So You Want to Be a DOCTOR (How to Become One) [Ep. 1] (Mei 2024).
Verwante Artikelen
History Channel viert 30 jaar "Star Wars"
Ik weet het, "Star Wars" is geen tv-programma, hoewel het enkele tv-spin-offs heeft voortgebracht, zoals "The Clone Wars" van Cartoon Network. Maar elke zichzelf respecterende scifi-fan hield van...
Bold and the Beautiful 1 / 31-2 / 4
Een samenvatting van de Bold and the Beautiful 1 / 31-2 / 4 door Jessica Steinmetz. 1/31 Thomas zegt tegen Amber dat ze uit elkaar moeten gaan. Amber huilt. Bridget vertelt Nick wat Amber heeft...
Over De Auteur
Chow Yuan
Jong Talent Journalistiek. Chef. De Persoon Die Verantwoordelijk Is En Down To Earth.
Populaire Berichten
-
-
Ronzoni Volkoren Pasta
Mei 2024
