Je zwarte geschiedenis omarmen

• Mei 21, 2024

Voelde het voor jou als Black History Month? Ik heb veel artikelen gezien, veel berichten van afbeeldingen en biografieën; maar niets meer dan ik normaal het hele jaar door zie. Er leek echt niet zoveel feest te zijn. Ik zie er zo uit: er zijn twee dingen gebeurd. Eén: wij als cultuur zijn ongevoelig geworden voor het voortdurend wassen en bedekken en veronachtzamen van ons erfgoed dat we niet eens proberen te vieren of speciale connotaties te maken met betrekking tot Black History Month omdat we het gevoel hebben dat het hoe dan ook geen verschil zou maken . Of twee: we zijn tot het besef gekomen dat Black History elke dag een adem is en daarom is Black History Month slechts een feestdag voor alle andere mensen om de overvloed aan bijdragen van zwarte mensen in Amerika te erkennen. (Ik leid naar twee.)

Op een gegeven moment moet men erkennen dat Black History niet kan en mag worden samengevat in een enkele, eenzame maand. Nee. Black History zou iets moeten zijn dat we elke dag vieren en leren kennen. Laten we eerlijk zijn: als we het nu nog niet hebben geleerd, leert het schoolsysteem je kind niet alles wat het moet weten over zijn rijke en diverse geschiedenis. De meesten zullen kleine zwarte jongens en meisjes onderwijzen in de mate van slavernij, burgerrechten en door een opmerkelijk geluk, de verkiezing van de eerste zwarte man in het ambt van president.

Er is meer aan onze race; meer aan onze cultuur. Waarom ontkennen zo velen van ons onze cultuur? Waarom proberen we zo hard te vergeten wie we zijn en waar we vandaan komen en proberen we iemand anders te worden dan wie we zijn?

Waarom is er van binnenuit zo'n minachting voor onze eigen cultuur? Het is ingewikkeld om de minachting en het gebrek aan respect te zien dat we voor onszelf en elkaar in onze eigen cultuur hebben. Er zijn mensen die het moeilijk vinden om te omarmen wie ze zijn. Anderen die niet weten wie ze echt zijn. Degenen die vluchten voor wie ze zijn. En zelfs degenen die geen rekening houden met wie ze zijn, omdat ze niet weten waar ze vandaan komen.

Ben je het niet met me eens? Waarom vermoorden onze kinderen elkaar dan tegen recordtarieven? Waarom accepteren we respectloze teksten om schaamte en oneer teweeg te brengen? Waarom blijven we thuis in onze districten als het gaat om lokale wetgeving en stemmen? Waarom verschijnen we niet op gemeenschapsvergaderingen; gemeenteraadsvergaderingen? Waarom houden we onze scholen niet verantwoordelijk voor wat ze onze kinderen onderwijzen of niet onderwijzen? Waarom respecteren we onze vaders niet voor hun kinderen? Waarom respecteren we onze moeders niet voor hun kinderen? Waarom vechten we voortdurend en keren we elkaar aan; wanneer we samen hebben bewezen zoveel krachtiger te zijn? Waarom zijn we zo vol van zelfhaat dat we dat wat verkeerd is omarmen en mijden wat goed is, allemaal in naam van de almachtige dollar?

Ik stel mezelf deze vragen. Ik vraag me af wat er gebeurt met onze verhuizers en shakers die opkomen voor de oorzaak, en onvermoeibaar werken om een ​​verschil te maken in niet alleen het leven van hun eigen gezin, maar ook dat van de mensen om hen heen.

Ja. Ik ken en herken degenen die dat doen. Maar het zijn er maar een paar die de zware last niet alleen kunnen dragen. En als we onze kinderen niet leren trots te zijn op wie ze zijn en te weten waar ze vandaan komen; wie zal er dan zijn om verder te gaan waar degenen die vóór hen zijn gekomen terugkeren naar hun essentie?

Ik geloof niet dat het een verloren strijd is. Moeilijk, ruw en soms bezwarend - sommige? Ja. Maar de strijd meer dan waard. Het is een strijd tussen leven en dood. Een gevecht niet alleen om te overleven, maar ook voor hoop en visioenen en dromen. Een gevecht voor een toekomst en een stem die blijft spreken en handen die blijven bouwen en vechten voor wat goed is.

Als ik aan Black History Month denk, denk ik aan mijn jeugd. Ik denk aan toen ik opgroeide en hoe ik werd geleerd mijn erfgoed te omarmen; om mijn cultuur te omarmen, omdat ik ook werd geleerd om andere culturen te leren en te waarderen. Ik dacht aan hoe we onze geschiedenis vierden. De verschillende programma's en vieringen die niet alleen in de buurthuizen waren, maar ook in de kerkhuizen, en zelfs bij sommige banen. Ik dacht aan de trots die werd afgescheiden en het respect en de eer die onze oudsten en hun bijdragen werden getoond. Ik denk aan The National Negro Hymn: Lift Every Voice and Sing. Kennen onze kinderen dat lied? Herinneren we ons als volwassenen het lied om het zelfs aan onze kinderen te leren?

Ik weet dit zeker: om morgen groter te worden, moeten we onze geschiedenis altijd omarmen. We moeten het vieren, onderwijzen, onthouden en leren. Het bevat de sleutels voor onze toekomst en voor de toekomst van elke komende generatie. We kunnen onmogelijk weten waar we naartoe gaan, zonder te weten waar we vandaan komen.

Til elke stem op en zing

Video-Instructies: Een zwarte dag in de geschiedenis van Bosnië en Nederland (Mei 2024).