Biker Saints - Alien Heads

• April 29, 2024

Hoofdstuk 2 van ons serie mysterie verhaal voor jonge lezers. Nieuwe vrienden maken is moeilijk. Wanneer we anderen vooroordelen, sluiten we de deur naar vriendschap.

Hoofdstuk twee
Alien Heads

Terwijl hij zijn fiets over de oprit rolde, hoorde Sebastian zijn moeder vanuit de voordeur roepen. "Vergeet je helm niet."

'Mam, het ziet er stom uit. Alsof ik een buitenaards wezen ben.'

'Goed, doe maar net alsof je de aarde binnenvalt. Je kent de regel, geen helm, niet fietsen,' zei ze terwijl ze naar hem toe liep. "En onthoud..."

"... mijn hoofd is niet zo moeilijk als je denkt," eindigde hij voor haar.

"Precies. Hoe gek het ook is, ik hou van je hoofd zoals het is." Ze gaf hem een ​​kleine knuffel. "Veel plezier en wees thuis voor het donker is. Oh, en als je het park verlaat laat het ons weten waar je heen gaat. Oké?"

"Oké," antwoordde Sebastian, terwijl hij de standaard neerzette. Hij liep terug naar de garage om de buitenaardse helm op te halen.

+++

Een leuk ding van bewegen was dat hij nu met zijn fiets door de buurt kon rijden. In hun oude huis moest hij heel voorzichtig zijn om het blok te omcirkelen. Mensen hadden hun straat gebruikt als een kortere weg van de ene hoofdweg naar de volgende. Ze letten nauwelijks op de stoptekens en keken absoluut niet uit naar kinderen op de fiets. Hier woonden ze in een doodlopende straat. Meestal behoorden de enige auto's toe aan de mensen die op straat woonden.

In deze nieuwe buurt kon hij ook een paar blokken naar een park rijden. Het was geen groot park, maar het had een parkeerplaats met een helling. Fietsers en skate boarders oefenden trucs op de helling. Niet dat Sebastian goed was in trickrijden. Hij deed de simpele dingen, zoals een wheelie laten knallen of zonder handen rijden. De gevaarlijkere trucs die hij aan anderen heeft nagelaten.

Hij glimlachte toen hij het park naderde. Hij herkende Andy Miller met de jongens die op de parkeerplaats waren gegroepeerd. Andy was in orde. Ze hadden elkaar ontmoet toen de Millers afgelopen zaterdag de familie Bellopedi uitnodigden voor een cookout. Andy's vader was de pastoor van de Methodistenkerk in de stad. Andy's ouders hadden geholpen om de nieuwe kerk op gang te brengen. Zij waren degenen die de oude schoonheidssalon voor de nieuwe kerk hadden voorgesteld.

Sebastian reed naar de groep, "Yo Andy."

"Hé, Sebastian. Wat is er?" Andy reageerde.

"Niet veel. Hallo," zei hij tegen de andere jongens.

"Hallo," antwoordden de meeste van hen. Een jongen keek hem gewoon aan alsof hij was een buitenaardse invasie van de aarde.

"Dit is Grif," zei Andy, verwijzend naar de flagrante jongen. "Dit zijn Randall, Tucker en mijn neef Bubba," bleef hij naar elke jongen wijzen.

Bubba? Mensen noemden hun kinderen eigenlijk 'Bubba', vroeg Sebastian zich af. Alles wat hij zei was: "Hallo." Hij werd erg nerveus. Grif staarde hem aan alsof er groen slijk uit zijn oren kwam en een derde oog in het midden van zijn voorhoofd.

"Waar komt u vandaan?" snauwde Grif.

"Nou, we zijn net uit Philadelphia verhuisd. Dat is Pennsylvania, niet Mississippi," zei hij terwijl hij probeerde een grap te maken. Niemand glimlachte.

"Dat vermoedde ik", was het grommende antwoord. "Wat is je naam ook al weer?"

'Sebastian, Sebastian Bellopiedi,' zei hij, zich opnieuw afvragend waarom zijn ouders hem niet Bill of John hadden kunnen noemen, of iets anders dat gemakkelijker te zeggen of spellen was.

Voordat Grif iets anders kon zeggen, sprong Andy erin. 'Vertel ze over je naam.' Zich tot de anderen wendende vertelde Andy: "Het is een gaaf verhaal. Ga door."

"Mijn naam? Oh, je bedoelt over St. Sebastian?" Sebastian was opgelucht. Hij wilde hen niet vertellen wat Bellopiedi bedoelde. Het was al moeilijk genoeg om de nieuwe jongen te zijn. Hij begon zijn verhaal.

Hij vertelde hen het verhaal van St. Sebastian, de Romeinse soldaat die christen werd. Dit was toen het tegen de wet was om christen te zijn. Hij werd ontdekt en veroordeeld om te sterven. De Romeinen bonden hem aan een paal en schoten hem vol met pijlen. Ze lieten hem voor dood achter, maar hij leefde nog. St. Sebastian wist te ontsnappen. Toen de Romeinen terugkwamen voor het lichaam was hij verdwenen. Ze hebben hem opgespoord en doodgeslagen.

"Wauw! Dat is een verhaal," riep Tucker uit.

"Ja, ik vind het onderdeel leuk toen ze hem met al die pijlen neerschoten. Het was geweldig," antwoordde Bubba.

"Grifs hoofd sloeg naar hen toe als een slang die een muis had gevoeld." Wat bedoel je 'geweldig'? Het was stom! Niemand had kunnen leven nadat hij met pijlen was neergeschoten. "Grif wendde zich tot Sebastian." Het is niet waar. Het is niet gebeurd. "

"Wacht! Ben jij niet de man die graag films kijkt waar de held een dozijn jongens in elkaar slaat na zes keer geschoten te zijn?" Vroeg Andy. "Dit is een soort historisch actieverhaal."

Grifs hoofd schoot richting Andy. "Nou, dat zijn films. Ze zijn niet echt. Ik betwijfel of deze heilige man een soldaat was. Hoe dan ook, wat voor naam heeft dat? Hij is vernoemd naar een man die is vermoord."

"Nou, het is beter dan vernoemd zijn naar een mythisch beest," hoorde Sebastian zichzelf zeggen. Uh, oh, hij dacht dat Grif zijn ogen vernauwde. Hij zag er echt uit als een slang die op het punt stond toe te slaan.

"Waar heb je het over?" Grif wilde het weten.

Sebastian slikte en probeerde te beslissen hoe hij niet in elkaar geslagen moest worden.

"Ik vroeg wat je daarmee bedoelde?"

Ploegend hoofd Sebastian zei: "Je heet Griffin, toch? Een griffioen is een verzonnen dier. Het is half leeuw en half adelaar."

"Hé, dat is best cool," zei Randall. Halverwege een glimlach keek hij naar Grif.

"Ik ben vernoemd naar mijn moeder," siste Griffin. "Griffin was haar achternaam."

Sebastian rolde zijn fiets een paar passen weg en probeerde te bedenken wat hij moest zeggen. Andy sprong erin: "Nou, dat betekent dat de familie van je moeder naar dit griffin-ding is vernoemd. Het klinkt alsof het fel is", zei hij terwijl hij naar Sebastian keek.

'Dat is het. Het heeft veel met koningen te maken.'

"Hoe weet je over griffioenen en zo?" Bubba vroeg zijn fiets naar Sebastian te rollen.

"Mijn moeder was een lerares Engels. Toen andere moeders Winnie-de-Poeh voorlezen aan hun kinderen, las mijn moeder mythen. Ik wist niets van Red Riding Hood, maar ik wist van Jason en de Argonauten."

"Ik ben het zat om te praten," zei Grif terwijl hij op zijn fiets wegreed. "Laten we rijden."

"Ja," antwoordde Tucker. "Nu hebben we zes jongens. We kunnen teams vormen voor 'Stunt Show.'"

"Wat is dat?" vroeg Sebastian.

Andy antwoordde: "We hebben een stuntwedstrijd. We hebben individueel gevochten, maar nu kunnen we teams hebben. We doen onze beste fietstrucs de helling af. De andere jongens oordelen. Weet je, net als de Olympische Spelen." Andy reed naar de top van de helling.

"Uh, Andy, ik doe niet veel trucjes," zei Sebastian in een poging zijn stem zacht te houden. Hij wilde niet dat de anderen het zouden horen. Hij wist niet zeker wat de reacties van zijn ouders zouden zijn als ze wisten dat hij op de helling aan het rijden was. Hij wist dat hij maar twee keuzes had. Rijd niet in de "Stunt Show" en word bestempeld als een grote watje, of neem een ​​kans en bid dat hij zijn arm niet heeft gebroken.

Bij het maken van zijn keuze zei hij een snel gebed en reed naar de groep. De teams waren verdeeld. Hij zat in team twee met Andy en Bubba.

De regels waren eenvoudig. Elk team nam een ​​beurt. De renners zouden hun beste truc uitvoeren. De tegenpartij scoorde de renner van één tot tien. De scores werden bij elkaar opgeteld voor de teamscore. Bubba was de officiële scorekeeper omdat hij As altijd in wiskunde maakte.

Het team van Grif zou als eerste gaan. Randall stond in de rij om te beginnen. Hij reed de heuvel af met een eenvoudige "no hands" -reis. Sebastian zuchtte opgelucht. Hij zou dat kunnen doen. Andy, Bubba en Sebastian zetten hun hoofden bij elkaar om hem te scoren. Ze besloten een score van vijf te behalen. Niet geweldig, maar ook niet slecht.

Tuckers beurt was de volgende. Hij hield ook zijn truc eenvoudig. Op de weg naar beneden knalde een wheelie een zeven voor Tucker. Sebastian voelde zich gemakkelijker. Hij kon zich handhaven en zijn team niet teleurstellen. Hij wilde dat zijn nieuwe vrienden goed aan hem zouden denken.

Dat liet Grif over voor Team One. Hij trok zich van de helling af om een ​​goede start te krijgen. Grif begon richting de rand te winnen. Toen hij de helling bereikte, trok hij scherp op, waardoor zijn fiets in de lucht sprong en het voorwiel draaide. Toen hij naar beneden begon te komen, zette Grif zijn fiets recht en ontmoette toen de grond. Hij landde op de helling en kuste tot stilstand.

Iedereen juichte. "Een tien! Dat is een tien!" Randall en Tucker schreeuwden. Terwijl Grif zijn fiets terug de heuvel op bracht, begonnen de drie teamleden te zingen: "Tien, tien, tien!" Sebastian, Andy en Bubba knikten met hun hoofd.

"Je hebt gelijk, ze hebben gelijk," zong Bubba. "Dat verdient een tien. Team One heeft in totaal tweeëntwintig punten."

De leden van Team Twee zaten ineengedoken om hun strategie te plannen. "Bubba en Sebastian, jullie kunnen wheelies doen en dat zou ons veertien punten moeten opleveren. Dat betekent dat ik een trick moet doen die minstens negen punten waard is," schetste Andy voor hen.

"Wat ga je doen?" Wilde Sebastian weten. Hij was dankbaar dat de verantwoordelijkheid voor het winnen bij Andy zou liggen. Het enige wat hij moest doen was een truc die hij al jaren deed. Hij was nieuwsgierig naar het plan van Andy.

"Weet ik nog niet," antwoordde Andy. 'Waarom gaan jij en Bubba niet eerst? Dat geeft me tijd om erover na te denken.' Ze kwamen overeen dat Bubba als eerste zou gaan.

Team twee begon met rijden. Bubba had geen problemen met zijn wheelie. Omdat Tucker een zeven had gekregen voor die slag, werd dezelfde score toegekend aan Bubba.

Sebastian liep de helling op. Het zag er niet zo lang en steil uit toen hij de anderen naar beneden zag rijden. Hij dacht plotseling aan het oude gezegde dat zijn ouders gebruikten. "Als iedereen van de Brooklyn Bridge zou springen, zou jij het dan ook doen?" De helling leek plotseling op de Brooklyn Bridge, met Sebastian op het punt om een ​​zwaanduik te maken. Hij haalde diep adem en liep de helling af.

Hij begon te trappen. Hij hoefde niet snel te trappen, omdat hij door de zwaartekracht naar beneden werd getrokken. Naarmate hij sneller werd, trok hij zijn fiets omhoog en voerde zijn wheelie uit. Hij bracht zijn fiets naar beneden en probeerde te luisteren naar zijn teamgenoten die juichten. Hij hoorde een ander geluid. Het was klein, maar het deed zijn hart stoppen.

Het was een breuk geluid. Niet luid, maar Sebastian hoorde het. Het deed zijn lichaam trillen. Hij keek naar zijn voorwiel. Een van de spaken van het wiel was gebroken. Voordat zijn geest zijn handen kon bevelen de remmen in te schakelen, zag hij de spaak tussen de andere spaken vallen en het wiel vergrendelen. In een nano seconde stopte de fiets. Helaas stopte zijn lichaam niet. Sebastian voelde hoe hij over het stuur vloog.

Hij wist dat het slecht zou worden, maar hij had geen controle toen hij begon te draaien. Hij landde eerst! Instinctief stak hij zijn handen op om zijn gezicht te beschermen. Toen zijn hoofd de grond raakte, hoorde hij een slechter geluid dan het knappen van de spaak. Dit was een scheur.Toen voltooide hij de salto en landde op zijn rug.

Sebastian bleef stil liggen en probeerde erachter te komen wat hij had gebroken. Plots omringden de anderen hem. "Hé, oké man?" "Gaat het wel goed?" "Oh, nee! Oh, nee!" Ze begonnen hem een ​​miljoen vragen te stellen over wat er was gebeurd en wat hij had gebroken.

"Wacht, wacht," kraste Sebastian. Hij ging langzaam rechtop zitten. Bubba zat achter hem en hielp zijn gewicht te dragen. Sebastian legde zijn hand op zijn hoofd, waar hij de grond raakte. Er was iets vreemds, maar hij wist niet wat. Hij voelde geen bloed. Zijn hoofd deed pijn, maar het leek in orde. Toch was er absoluut iets mis.

"Oh, wauw," riep Tucker uit. "Dat is zo cool!"

"Wat?" Vroeg Sebastian.

"Je helm. Het ... het barstte in tweeën." Tucker hield de stukken van Sebastian's helm omhoog. Het hing om zijn nek door de riemen.

Andy haakte de stukjes los en liet ze aan Sebastian zien. "Dat kan je hoofd zijn geweest. Het kan uit twee stukken bestaan ​​in plaats van je helm. Man, je hebt een harde kop."

De jongens hielpen Sebastian overeind met vragen over andere verwondingen. Sebastian heeft zichzelf gecontroleerd. Wonder boven wonder leken er geen gebroken botten te zijn. Dat betekende niet dat hij geen pijn had.

"Nu weet ik hoe biefstuk aanvoelt nadat mijn moeder het mals maakt." Zijn rug voelde alsof hij rauw was gesloopt. "Bloed ik ergens?" De jongens hielpen hem op bloed te controleren, maar afgezien van wat tranen in zijn T-shirt en krassen op zijn rug en de rug van zijn handen, konden ze geen serieuze snijwonden vinden.

"Je moet naar huis gaan en die opruimen," beval Tucker. 'Ik loop met je mee naar huis. Ik woon maar een paar straten verder van je af.'

'Bubba en ik gaan met je mee,' zei Andy. "Kom je Grif? Randall?"

"Nah," antwoordde Grif. "Ik ben klaar om naar huis te gaan. Tot ziens Bubba. Tot ziens Tucker." Grif sprong op zijn fiets en reed weg.

"Wacht Grif," riep Randall hem na. Hij begon achter de andere jongen aan te rijden en pompte hard om bij te praten.

"Man, oh, man, ik dacht dat je het had toen ik je over het stuur zag gaan," lachte Tucker. Sebastian wist dat het vanzelfsprekend was dat de anderen over het ongeluk wilden praten, maar hij schaamde zich. Hij was net voor zijn nieuwe vrienden neergestort. Hij probeerde het onderwerp te veranderen.

"Wat is er met Grif? Hij gedraagt ​​zich alsof ik net uit die nieuwe sciencefictionfilm ben gekomen."

"Welke?" Vroeg Andy.

"Weet je, degene waar de aliens de aarde aanvallen en bedekken met slijm."

"Oh ja, het slijm dat ons in slaap brengt zodat ze ons kunnen opeten."

"Maak je geen zorgen," merkte Bubba op. "Hij handelde op dezelfde manier toen ik vorig jaar naar Green Market verhuisde. Ik was de 'stadsjongen' omdat we in Athene hadden gewoond."

"Ja, overal is Green Market de 'Big City'," lachte Tucker. "Ze hebben een ritje in de bioscoop in Athene!" Ze hebben hier allemaal om gelachen.

"En pizzaplaatsen," voegde Bubba eraan toe.

Sebastian dacht hierover na. Hij was in Athene geweest. Het was leuk, maar vergeleken met Philadelphia was het geen 'stad'. Het hoogste gebouw was slechts drie of vier verdiepingen. Het is alles wat je gewend bent, oordeelde hij.

"Ik denk dat Green Market mij vreemd is omdat het zo anders is. Ik ben vreemd voor Griffin omdat ik uit het noorden en een grote stad kom", zei hij tegen zichzelf.

Heb je hoofdstuk 1 - Een worm in de hand gelezen?

Video-Instructies: giant destroying stillwater on saints row 2 (April 2024).