Ben je onzichtbaar?

• April 26, 2024

Het leukste aan de klassieke roman van Ralph Ellison, The Invisible Man, is dat deze zesenvijftig jaar oude roman nog steeds erg relevant is voor de Afro-Amerikaanse ervaring van vandaag. De strijd om ons onzichtbaar te voelen voor anderen is iets dat we allemaal ervaren. Er zijn momenten dat we ons allemaal zo naamloos voelen als de hoofdrolspeler in het verhaal van Ellison.

Wanneer de hoofdrolspeler van Ellison in de proloog verklaart: "Ik ben een onzichtbare man ... Ik ben onzichtbaar, simpelweg omdat mensen weigeren me te zien", dit raakt de kern van wat veel mensen ooit hebben gevoeld. Vanwege de weigering van anderen om hem te zien, begint het verhaal met de verteller in een zelfopgelegde ballingschap onder de grond. Hij steelt elektriciteit en besteedt zijn dagen aan het luisteren naar Louis Armstrong's "Wat heb ik gedaan om zo zwart en blauw te zijn?" We zien dat hij zichzelf uit de wereld heeft verbannen om het verhaal van zijn leven te schrijven en anderen te vertellen hoe hij zijn onzichtbaarheid ontdekte.

We leren aan het begin van het verhaal dat de verteller een begaafde spreker in het openbaar is. Hij woonde in de jaren 20 en 30 in het zuiden. Hij wordt uitgenodigd om te spreken voor enkele belangrijke blanke mannen in de stad. Ondanks zijn gave dwingen de blanke mannen hem om in een gevecht tegen andere jonge zwarte mannen te vechten terwijl ze geblinddoekt zijn. Na de vernederende ervaring geven de blanke mannen hem een ​​aktetas met een beurs voor een opvallend zwart college. De verteller heeft later een droom waarin hij naar de beurs kijkt en er staat: "Voor wie het me zorgen kan maken ... Houd deze negerjongen aan de gang." Hoe vaak vinden we dat zelfs als we prachtige geschenken hebben, ze worden genegeerd door mensen die ons alleen maar op een bepaalde manier willen zien?

Terwijl hij studeert, komt de verteller in de problemen wanneer hij een rijke witte trustee rond de campus begeleidt. Hij neemt de curator mee naar een bar bezocht door zwarte veteranen en prostituees. Een gevecht breekt uit en de trustee raakt gewond. De president van het college hoort het incident aan de bar en verdrijft de verteller. Hij vertelt de verteller dat hij de curator de ideale versie van het zwarte leven had moeten laten zien.

Afro-Amerikanen merken vaak dat mensen, bewust of niet, veel vooroordelen hebben over het zwarte leven. Sommige mensen denken niet aan hoe gevarieerd het leven van Afro-Amerikanen is. Het is niet alleen wat wordt verbeeld in films zoals Boys in the Hood, noch is het zoals het leven van de Cosby's. Het is alles daartussenin. Er is geen "ideale" versie van Black life. Er is geen enkele identiteit voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap.

Uiteindelijk komt de verteller van The Invisible Man in Harlem terecht en is hij betrokken bij een groep genaamd de Brotherhood. Hij vindt dat de Broederschap een politieke organisatie is die beweert te werken aan de onderdrukten. De verteller sluit zich aan bij de Broederschap en wordt een bekende spreker binnen de groep. Hij komt echter al snel problemen tegen vanuit de groep en van buitenaf. Naarmate de populariteit van de verteller groeit, ontvangt hij een anoniem bericht dat hij zijn plaats moet onthouden. Hij maakt ook een vijand van een zwarte nationalist die het feit veracht dat de Broederschap is geïntegreerd.

Er zijn vele keren in onze instellingen, organisaties en kerken waar we merken dat het gezicht dat aan de wereld wordt gepresenteerd helemaal niet het ware gezicht van de organisatie is. Dit is waar is een aantal van onze kerken. De kerk is de ruggengraat van de Afro-Amerikaanse gemeenschap, maar hoewel veel kerken de daklozen helpen en veel goede dingen in de gemeenschap doen, raken sommigen helaas meer betrokken bij interchurch-gevechten en de behoefte aan persoonlijke erkenning. Het ware doel en de identiteit van de kerk gaan verloren door menselijke zwakheid. Gelukkig zijn er meer goede dingen in kerken dan slechte.

Na verloop van tijd wordt de situatie met de Broederschap en zijn leden slechter. Een lid van de groep belandt op straat en na een confrontatie met de politie wordt de jongeman vermoord. Wanneer de verteller het op zich neemt om een ​​begrafenis voor de gevallen man te plannen, wordt hij gestraft omdat hij niet voortbouwt op het "momentum" van de dood van de jonge man. Hoe vaak horen we de term "geen goede daad blijft ongestraft" of "over uw goede wil wordt kwaad gesproken"?

Wanneer de verteller Ras boos maakt, stuurt de nationalist zijn mannen om de verteller aan te vallen en onze hoofdpersoon wordt gedwongen zichzelf te vermommen. Terwijl hij dat doet, wordt hij aangezien voor een smerige straathandelaar die Rinehart heet.

Tegen het einde van het verhaal is er een rel uitgebroken in Harlem en wanneer de verteller wordt achtervolgd door de politie, valt hij in een mangat. Hier blijft hij.

Gedurende het hele verhaal heeft de verteller geen identiteit. Niemand ziet hem. Hij is onzichtbaar. De enige identiteit die hij heeft is degene die anderen op hem plaatsen. Of het nu blanke mannen zijn die hem als een dier beschouwen, de vrouwen die willen dat hij hun fantasieën over zwarte mannen vervult, of andere Afro-Amerikanen die willen dat hij hun mondstuk is en geen individu, identiteit is een kledingstuk dat anderen op hem werpen het past bij hun behoeften.

Aan het einde van het verhaal is er hoop waar hij door zijn verhaal te schrijven beseft dat hij zijn eigen identiteit moet eren en trouw moet blijven. Hij realiseert zich dat hij nog steeds de gemeenschap kan eren en zichzelf tegelijkertijd kan eren.Deze krachtige openbaring doet hem beseffen dat hij eindelijk uit de ondergrond kan komen.

Dit is een krachtige les voor alle Afrikaanse Amerikanen. Ongeacht wat de wereld denkt, of zelfs wat mensen in onze omgeving denken, we zijn individuen met onze eigen identiteit. Dat moeten we altijd eren. We kunnen onszelf niet toestaan ​​onzichtbaar te zijn.

Video-Instructies: Kinderen voor Kinderen 11 - Onzichtbaar (April 2024).