Waterstenen schrijven Wedstrijd Winnende auteurs
Dus wat voor soort miniverhalen probeerden de beroemde auteurs op de achterkant van een ansichtkaart te persen? Uw Short Stories-editor neemt een kijkje en vindt een aantal verrassingen - en niet te vergeten - enkele teleurstellingen ....


De eerste verrassing was een bron van ontzetting voor mij - en mogelijk een ernstig toezicht door de organisatoren van de wedstrijd. De korte verhalen zijn in lange hand! Nu is dat misschien geen probleem voor sommige jeugdige lezers met scherpe ogen, maar voor mensen in de meer volwassen leeftijd - en mensen met visuele uitdagingen, kan dit een ernstig nadeel zijn en een belemmering voor hun leesplezier.


Elk item, inclusief die van gevestigde auteurs, verschijnt op de Waterstones-websitegalerij met behulp van een flashplayer en ziet er, wanneer geladen, passend genoeg uit, zoals een notitie op de achterkant van een ansichtkaart. Je vraagt ​​je echter af of een haastig gekrabbelde handgeschreven ansichtkaart het beste medium is voor de literaire werken van een gevestigde auteur?


Na het lezen van enkele van de aanbiedingen, lijkt het erop dat het oude gezegde ‘als niemand het kan zien, het maakt niet uit hoe goed het is’ lijkt bevestigd - zeker in de ervaring van deze editor toch. Na mijn zuurtest te hebben toegepast (elke eerste alinea goed gelezen), ben ik bang om te zeggen dat sommige van deze beroemde auteurs zelfs de eerste zin niet hebben gehaald, dus ik kan geen diepgaande inzichten geven over de kwaliteit of anderszins van hun inspanningen. Zij, of de organisatoren, lijken de eerste regel van internetlezen vergeten te zijn: lezers hebben haast en zijn in scanmodus.


In mijn onleesbare categorie bevonden Sebastian Faulks (auteur Devil May Care), Doris Lessing (auteur van Alfred en Emily), Margaret Attwood en in mindere mate Nick Hornby (auteur van Slam.) Hun verhalen blijven voor mij altijd een mysterie als Ik kon ze niet lezen. De ironie is dat als ze op echte ansichtkaarten waren geschreven, het niet zo veel uitmaakte. Een echte ansichtkaart die u voor het raam kunt meenemen, tegen het licht kunt houden of met een vergrootglas met groter gemak en snelheid onder het toezicht van een vergrootglas kunt plaatsen dan met tekstformaten op een computer te knoeien. Wie wil een pc naar het raam slepen?


Dus, uit noodzaak, waren mijn keuzes van degenen die de ‘leesbaar handschrift waardig voor een elementaire klasser’ categorie gepasseerd. En hier waren er enkele heldere intermezzo's. Een van de vreemd populaire, maar saaie, detectivethema's waren verhalen van Lauren Child, Michael Rosen en Lisa Appagnansi. Deze waren kort, scherp, lief en to the point - en cruciaal, leesbaar.
Het korte verhaal van Lauren Child ging over haar wens als schoolmeisje om op te groeien als een van de mensen met glanzende haren (populair?). Ik kan me voorstellen dat duizenden kinderen (en volwassenen die ooit kinderen waren) zich identificeerden met deze wens en zo genoten van het korte verhaal. Haar verhalen over Charlie en Lola blijven populair.


Een favoriet van mij was het korte verhaal van Michael Rosen dat bondig de ervaring samenvatte van een paar dat uitkijkt naar hun nieuwe status als huiseigenaren, toen ze probeerden hun gehuurde binnenstedelijke appartement te kopen dat te koop was aangeboden - naar verluidt in de naam van rechtvaardigheid voor iedereen in stadsvernieuwing. Het eerste bod was voor een miljoen pond! Dit verhaal van de auteur van 'Zet geen mosterd in de vla' was leesbaar, duidelijk en met een randje realisme dat me aansprak. Misschien betekent dit voor sommige lezers een trend weg van verbeelding naar ruwe maatschappelijke relevantie.


Lisa Appagnansi (The Memory Man) bood een slim compact bitterzoet verhaaltje over drie mensen in een huwelijk en een wens waar ze spijt van had toen het daadwerkelijk uitkwam.


En hoe zit het met die meest succesvolle auteurs - J K Rowling? Ik weet het niet dus ik kan het je niet vertellen - ik kon haar niet lezen!

Video-Instructies: 6 tips om overtuigend te schrijven (12/12) (April 2024).