Recensie: Blind Willow, Sleeping Woman

• Mei 9, 2024

De werken van Haruki Murakami zijn vertaald in achtendertig talen, waarmee zowel critici als schrijvers worden geprezen en erkend. Zijn roman Kafka aan de kust (2002) werd gekozen als een van de tien beste boeken van 2005 door The New York Times Book Review. Auteur John Updike verklaarde Kafka "een metafysische mind-bender" en Daniel Handler aka Lemony Snicket doopte Murakami "onze grootste levende beoefenaar van fictie."

Murakami's nieuwste, Blinde wilg, slapende vrouw vervolgt Murakami's mix van realisme en surrealisme, waarbij het fantastische wordt gecombineerd met het alledaagse. New York Times criticus Laura Miller schreef: "Hoewel iedereen een verhaal kan vertellen dat op een droom lijkt, is het de zeldzame kunstenaar, zoals deze, die ons het gevoel kan geven dat we er zelf over dromen."

Gevestigd op locaties over de hele wereld, waaronder Murakami's geboorteland Japan, Blinde Wilg is een verzameling verhalen die de auteur de afgelopen decennia heeft geschreven, verhalen met een fascinerende reeks onderwerpen: een ijsman, een vuurvlieg, vreemde katten, een ondernemende aap, evenals mensen die worden geconfronteerd met verlies, dood en hun eigen seksualiteit.

Ik ben nieuw in Murakami's korte fictie, maar heb ervan genoten Blinde Wilg. Hieronder staan ​​drie van de verhalen uit de collectie:

In "Het jaar van spaghetti" probeert een eenzame jonge man de eenzaamheid van een bepaalde zomer in 1971 te compenseren met spaghettibakken die hij methodisch voor zichzelf kookt, met behulp van een enorme aluminium kookpot, "groot genoeg om een ​​Duitse herder in te baden ." Met verleidelijke ingrediënten ("fijne deeltjes knoflook, ui en olijfolie") wijst de jongeman elke dag Spaghettidag aan terwijl hij op een bepaald moment vraatzuchtig kookt, eet en geobsedeerd is door de pasta, een roep om hulp van een negerend kennismaking en elke connectie met de echte mensheid verwerpen. In plaats daarvan kiest hij ervoor om in fantasie te leven, filmfiguren en afbeeldingen van oude vriendinnen in zijn verdoofde leven te trekken en een sudderende pot tomatensaus zijn "een grote hoop in het leven" te laten worden. Nadat zijn obsessie afneemt, klaagt hij die zomer en vraagt ​​hij zich af of de Italiaanse boeren die de velden van gouden tarwe oogsten weten dat 'ze eenzaamheid exporteren'.

"Krabben" begint met een onschuldige stop bij een lokaal restaurant door een jong stel dat op zoek is naar iets anders tijdens hun reis naar Singapore. Ze denken dat ze een schat hebben ontdekt wanneer ze gebeuren in het restaurant waar krab wordt gekookt in tong-smakende recepten en waar de lokale bevolking vaak komt. Op een nacht ontdekt de mannelijke minnaar echter dat de heerlijke krabgerechten die hij heeft ingenomen allesbehalve onschadelijk is, en die openbaring zal voor altijd kleuren hoe hij de wereld, zijn geliefde en zichzelf ziet.

In het titelverhaal, "Blind Willow, Sleeping Woman", vergezelt de hoofdrolspeler zijn jongere neef naar een ziekenhuis in de verte om zijn gehoorverlies voor de zoveelste keer te laten controleren. Geen neef verwacht een verandering, en de reis is meer een kwestie van gewoonte dan hoop. De hoofdrolspeler bevindt zich op een kruispunt in zijn leven, nadat hij vanuit Tokyo naar huis is gekomen nadat zijn grootmoeder onverwacht is overleden. Werkloos en onlangs uit elkaar met zijn vriendin, lijdt hij aan een malaise die hem belet vooruit te gaan in zijn leven. In plaats daarvan vestigt hij zich in de gemakken van zijn verleden zoals weergegeven door zijn oude kamer, ongewijzigd, voor altijd statisch. Terwijl hij in de ziekenhuiscafetaria wacht, wordt hij acht jaar eerder naar een andere gelegenheid vervoerd waar hij in een soortgelijke ziekenhuiscafetaria wachtte met een nu overleden vriend en de vriendin van die vriend, die toen de patiënt was. Tijdens het bezoek vertelt het meisje een triest verhaal dat ze is begonnen over een blinde wilg vol met vliegen die een slaapverwekkende toxine produceert die een jonge vrouw in de buurt overweldigt, waardoor ze in een diepe slaap wordt geplaatst, waardoor de vliegen op haar kunnen feesten. Bij het verlaten van het ziekenhuis met zijn neef, herinnert de hoofdrolspeler zich die weemoedige zomer met enige spijt en merkt dat hij bijna verlamd is door de herinnering. 'Een paar seconden stond ik daar op een vreemde, vage plek. Waar de dingen die ik kon zien niet bestonden. Waar het onzichtbare wel bestond.'

Murakami's proza, vertaald uit zijn moedertaal Japans, is beschrijvend maar zuiver en niet beladen met onnodige, zelfbewuste metaforen zoals gebeurt met teveel werken van literaire fictie. Nogmaals, dit is niet voor degenen die op zoek zijn naar een eenvoudige lezen. De fictie hier zal de lezer doen nadenken, zelfs als het vermaakt.

Video-Instructies: Blind willow sleeping woman | Haruki Murakami | English | Book review | Prithiviraj saminathan (Mei 2024).