Herinnering aan iconische Natalie Wood - mijn idool

• Mei 9, 2024

Elk jaar op dit moment, voor de laatste tweeëndertig jaar - zoals uurwerk, word ik wakker tijdens het Thanksgiving-weekend en denk ik aan deze prachtige en getalenteerde vrouw die ik heb verafgood sinds ik haar voor het eerst op de cover van een tijdschrift zag toen ik was twaalf jaar oud. Vanaf dat moment streefde ik ernaar Natalie Wood te zijn - alles aan haar leek me zo geweldig - haar uiterlijk, haar tengere gestalte, haar stem, haar aanbiddelijkheid. Ze was de 'bijenknieën' en de 'kattenpyjama's' allemaal gerold tot één fantastische en getalenteerde vrouw.

De andere ochtend werd ik wakker met het geluid van het nummer, "I Feel Pretty" van 'West Side Story', schalde in mijn hoofd - het was een beetje griezelig maar toen realiseerde ik me dat het de week was dat de glamoureuze, stijlvolle Natalie Wood - Moeder van twee prachtige dochters, grote filmster van de jaren zestig en zeventig, was voor de kust van Catalina Island aan het drijven in wateren vol haaien, op een koude, donkere novemberavond, zonder hulp in zicht. Het is ondoorgrondelijk dat er dat weekend drie mannen aan boord van de boot waren en toch niemand haar te hulp kwam, zelfs na een ‘flessen kapotmaken’ scene aan boord enkele uren eerder, ontmoette ze een tragische, pijnlijke, waterige dood. Ik kan me niet beginnen in te beelden, terwijl ze die zwarte nacht op en neer dobberde in het woelige water, in een poging haar hoofd boven water te houden, hoe angstaanjagend ze uit haar hoofd moest zijn geweest toen ze probeerde in leven te blijven. Ze werd gevonden met haar ogen wijd open volgens de man die haar vond.

Toen ik deze week op de afstandsbediening van de tv klikte, kwam ik de James Bond-film 'Diamonds are Forever' tegen, en er was een andere herinnering die me aanstaarde - Lana Wood, de zus van Natalie, die 'Plenty O'Toole' in de film speelde , precies daar op het scherm voor mij. Een paar minuten later, b-a-m - verscheen in dezelfde film Jill St. John. Als je hier geen ironie van krijgt, laat het me dan uitleggen. Natalie Wood was getrouwd geweest met de acteur R.J. Wagner toen ze stierf. Hij was ook op de boot, hun boot, die nacht, genaamd 'Splendour' (genoemd naar de film 'Splendour in the Grass' die een van Natalie's grootste filmrollen was).

Ik moet vermelden dat ook op de boot die noodlottige nacht, afgezien van de schipper van de boot, Christopher Walken was, de acteur, die op dat moment aan een film met Natalie had gewerkt genaamd "Brainstorm" die op het punt stond af te ronden - en voor altijd bekend te staan ​​als de laatste film van Natalie.

Afgezien van de heer Walken - het is me nooit duidelijk geweest waarom het een goed bewaard geheim leek te zijn dat hij getrouwd was, althans op dat moment - en waarom een ​​'getrouwde' man zijn vrouw met hem mee op een boottochtje, vooral omdat het een enorm vakantieweekend was. Onhandig is op zijn zachtst gezegd, als ik aan dat scenario denk, vooral wanneer Natalie naar alle waarschijnlijkheid heel erg werd ingenomen met Walken - het geval - het restaurant in Avalon waar het management en de klanten getuige waren van veel flirten tussen Natalie en Walken.

Ik ga niet op het hele verhaal in dit artikel van dat noodlottige weekend in, maar ik heb eerder een artikel in meer detail geschreven dat te vinden is in mijn gearchiveerde artikelen. Er staat hier ook veel op internet. Er is ook een boek dat Marti Rulli in samenwerking met de schipper van de pracht schreef getiteld "Goodbye Natalie, Goodbye Splendor". Ik heb het boek gelezen en ik raad het aan. Het is een eye-opener.

Terugkomend op de ironie van de gebeurtenissen deze week - ik dacht aan het feit dat er niet zo lang geleden een soort van brouhaha over Jill St. John was geweest - nu mevrouw Wagner - die naar verluidt weigerde mee te werken aan een fotoshoot voor de cover van een tijdschrift waarin alle 'Bond'-meisjes door de jaren heen in elk van de' James Bond'-films te zien waren. Ze weigerde gefotografeerd te worden met Lana Wood, het was toen gemeld. Zoals altijd blijft het hartzeer komen voor de familie van Natalie Wood, zelfs na al die vele jaren - waarvan ik zeker weet dat het niet alleen Lana, haar zus, maar ook haar dochters pijn doet die hun moeder op jonge leeftijd van hen hebben weggerukt. Waarom doen mensen nog erger toe?

Lana Wood heeft samen met Marti Rulli gesproken over het feit dat ze vraagtekens zet bij de dood van haar zus als een ongeluk - en dat er al geruime tijd slecht bloed is tussen zij en Robert Wagner (en blijkbaar Jill St. John). veroorzaakt vervreemding tussen Lana Wood en haar geliefde nichten. (In Rulli's boek staat dat RJ naar Lana, zijn voormalige schoonzus, verwijst als "Crazy Tante Lana".

Gelukkig is de zaak heropend en opnieuw geclassificeerd - met behulp van de uitdrukking 'onbepaalde' omstandigheden. Misschien zal Karma eindelijk thuiskomen om te roesten op iedereen die informatie of meer ter zake heeft achtergehouden, die misschien heeft verdoezeld wat er echt gebeurde die gruwelijke nacht - en uiteindelijk zou hebben geleid tot het juiste onderzoek en de langverwachte gerechtigheid.Van de drie mannen die die avond aan boord van de boot zijn - hoe heeft niemand iets gehoord of geweten of iets gezegd? Stof tot nadenken.

Mysterieus nu, na al die jaren, kan de ‘bijboot’ die avond betrokken zijn - samen met enkele andere relevante items, niet worden gevonden. Hmmm, net toen werd gemeld dat er nieuwe testen moesten worden gedaan.

Als je een fan bent van Natalie Wood zoals ik, wacht je waarschijnlijk ook nog steeds op een goed onderzoek naar haar vroegtijdige dood - in de hoop dat de waarheid eindelijk zal winnen. Natalie werd geweigerd haar dochters groot te brengen, hen door hun goede en moeilijke tijden te zien, hun huwelijken, haar kleinkinderen - zoveel herinneringen die bedoeld waren om geleefd te worden - en het werd haar op 43-jarige leeftijd ontnomen.

Er is gemeld dat Robert Wagner heeft verklaard dat een film over het leven van Natalie nooit in zijn leven zal worden gemaakt, als hij er iets over te zeggen heeft. Mijn vraag is - WAAROM NIET? Ze was fantastisch, een unieke en getalenteerde beroemdheid die door miljoenen werd verafgood. Waarom zou haar leven niet in de schijnwerpers worden gezet - ze creëerde een prachtige carrière en een erfenis - waar haar dochters zeker trots op zijn.

Ik ging naar buiten en kocht Natalie's favoriete 'witte bordeauxrode Chardonnay' - Pouilly-Fuisse - die altijd voor haar op de boot werd bewaard. Ik hef een glas op voor Natalie en voor haar geheugen - een prachtig leven afgebroken.