De kracht van familie

• Mei 16, 2024

Er is veel waar ik dankbaar voor ben. Ik ben dankbaar voor het leven, gezondheid, kracht, vrijheid, liefde. Waar ik echter het meest dankbaar voor ben, is mijn familie. Niet alleen degenen die hetzelfde DNA delen, maar ook degenen die een gemeenschappelijke band van liefde en eenheid delen. Diezelfde vrienden die altijd uit mijn hart en geest lijken te zijn geweest, lang voordat we het genoegen hadden elkaars kennis te ontmoeten.

Komend uit de spreekwoordelijke high van Thanksgiving; genietend van de vreugde van samenkomen om gemeenschap te hebben en brood te breken met degenen van wie we houden - ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat er kracht is in het gezin.

Ik beken dat openlijk op een bepaald moment (die universiteitsjaren waarin je denkt dat je volwassen en wijs bent) dat ik niet kon wachten om weg te komen van de schat aan mensen die mijn familie werden genoemd. We zijn een behoorlijk groot broedsel. Ik kan soms een heel rustig persoon zijn en genieten als de dingen kalm en vredig zijn. Dat was niet in orde met mijn familie.

De oudste van veertig kleinkinderen (aan mijn moeders kant), ik geleerd om te wennen aan grote menigten. Je kunt heel goed raden dat familiebijeenkomst geen kleine of rustige aangelegenheid was. Hoewel we vrienden en verre familieleden voor de festiviteiten uitnodigden, waren we een feest voor onszelf. Mijn moeder was een van de acht, mijn vader een van de elf. Dus, zoals je kunt zien, was het vrij onmogelijk om aan de drukte te ontsnappen - hoe vaak ik het ook probeerde!

Op zoek naar rust en stilte, zou ik proberen een rustige hoek te vinden. Het zou alle tien minuten duren, als dat. Ik verlangde om weg te komen. Ik verlangde ernaar om weg te gaan van de drukte en al mijn neven en nichten en alleen wat tijd te vinden. Ik kan nu terugkijken en zeggen dat als ik toen wist wat ik nu weet, ik elk moment zou hebben genoten en geen enkele klacht had ingediend over de luidruchtige, luidruchtige menigte die mijn familie was. Maar nogmaals, achteraf is het altijd twintig twintig.

Met volwassenheid komt wijsheid (hopelijk). Ik begrijp nu mijn gram en het verlangen van mijn Nana - eigenlijk hun eis dat we altijd samen Thanksgiving hebben doorgebracht. Als kind geloof je dat je het voor altijd hebt. Je denkt er niet echt aan ouder te worden. Je denkt er niet echt aan dat je grootouders of ouders er niet zijn. Het komt niet in je op dat je favoriete oom er misschien niet is als je ouder wordt. Omdat je als kind dwaas gelooft dat je voor altijd hebt, en dat je familie op de een of andere manier immuun is voor de tragedies die andere gezinnen treffen.

Ik begrijp nu waarom mijn gram, mijn Nana en mijn oom het belang benadrukten van het samenkomen van ons gezin. Ik weet nu de reden waarom mijn oom elke vakantie aanbad; vooral Memorial Day - de officiële start van het barbecueseizoen - waar hij altijd zijn camera zou hebben om elk moment vast te leggen. Ze begrepen wat wij als kinderen en jonge tieners en jonge volwassenen nog niet begrepen; dat er in een gezin levensbevestigende kracht is.

Er is macht in een gezin. Er is iets geweldigs dat gebeurt wanneer je samenkomt in eenheid met diegenen die niet alleen je DNA delen, maar ook diegenen die ook zijn geadopteerd in je broed en geaccepteerd als familie. Er is kracht en kracht die voortkomt uit al die liefde die circuleert. Voor mijn gram en mijn Nana was het nieuw leven dat in hun aderen werd gepompt. Voor mijn oom was het de vreugde en kracht die voortkwam uit het gelach en de liefde van zijn broers en zussen, ouders, grootouders, zijn kinderen en neven en nichten.

Omdat ik in het gezelschap van mijn familie was, bevestigde deze Thanksgiving wat ik zo lang geleden op de universiteit had leren kennen: dat mijn familie heel bijzonder is, nooit als vanzelfsprekend mag worden beschouwd, en dat niet iedereen een familie als de mijne heeft.
Ik wou dat ik elk moment terug kon gaan en bottelde. Ik wou dat ik terug kon gaan en elk moment opnieuw kon ervaren met een geheel nieuw perspectief. Maar ik kan het niet. Ik kan echter de herinneringen die ik heb omarmen en ze delen met mijn familie.

Mijn familie is rustig verspreid in het buitenland. We komen niet samen zoals we gewend zijn. Mijn Grams, mijn Nana en mijn oom zijn er niet meer, hoewel ik hun essentie altijd bij ons voel. Ik mis die tijden in mijn Grams-huis. Ik mis die tijd van zeventig plus mensen die vastzitten in een huis met twee slaapkamers, kinderen overal, gelach uit elke kamer, en mijn grammen op haar fornuis houden van elk moment, terwijl mijn oom, de familiehistorica, een snapshot na snapshot maakt . Ja ... ik mis die dagen.

Ik ben dankbaar voor wat ik nu heb. Ik ben dankbaar voor mijn familie en hou ervan dat we elkaar in onze harten verzamelen. Ik ben dankbaar dat mijn moeder en haar kinderen samen kunnen komen en kracht en kracht kunnen putten uit de liefde die voor ons helder brandt in onze harten. We hoeven niet eens een woord te zeggen; wees gewoon stil, haal diep adem en haal kracht uit het comfort om in elkaars aanwezigheid te zijn. Familie is inderdaad krachtig.

Video-Instructies: Danielle van de Donk put voor WK-finale kracht uit gemis familie | NU.nl (Mei 2024).