Joe Bouchard - CD-recensie

• Mei 15, 2024

In de afgelopen jaren heeft Joe Bouchard een langdurige activiteit gehad. Naast het front van de indrukwekkende Blue Coupe met broer Albert en Dennis Dunaway, speelt en neemt Joe ook op met de X Brothers en lijkt hij tussendoor tijd te vinden voor soloprojecten. Deze solo-uitjes zijn een geweldige showcase om zijn aanzienlijke talenten te tonen.

Zijn laatste record Jukebox in mijn hoofd was een uitstekende schijf en Verhalen van het eiland is een waardig vervolg. Het laatste record, evenals de eerste single van Blue Coupe, bevatte bijdragen van Joe's zomerhuisbuurman John Elwood Cook. Ze werden zo goed ontvangen dat Joe maar liefst zeven van Johns liedjes op deze plaat heeft opgenomen.

Echt een solo-inspanning, Joe speelt een oogverblindend scala aan instrumenten, waaronder alle gitaren, bas, orgel, piano, trompet, mandoline, mondharmonica, percussie, drums en strijkpartijen. Om op te starten biedt hij alle achtergrondzang en lead. Wat is jouw geheim, Joe? Rode stier?

Met 15 nummers valt hier veel te bespreken. Net als zijn laatste album bevat de plaat hier verschillende stemmingen en stijlen. Hoewel de meeste nummers op het gebied van straight-rock zijn, zijn er enkele dromerige, relaxte nummers die behoorlijk mooi zijn en een instrumentaal nummer dat een landelijke smaak heeft.



Eerst de rockers: '1000 Midnights' begint het album in prima vorm, aangedreven door een smakelijke slide-gitaar. "The Pub That Never Closes" zou je voet in korte volgorde moeten laten stuiteren. Het is pedaal naar de metaltijd voor "Roadtrip", wat natuurlijk een genot is om in de auto te spelen. Gelijk aan de taak is het afsluitende nummer, "Heart of Wine", dat naast het hebben van een van die refreinen die in je hoofd blijft, een ronduit snelwegnummer is.

Zoals gezegd is er natuurlijk een gevarieerd aanbod aan muziek. Enkele van de rustigere nummers zijn 'Wild Lands', een stuk met een landelijke tint dat perfect bij Joe's stem past. "Midnight in a River Town" is gewoon prachtig, met een innemende mandoline die de kers op de taart is. De slaperige "Door to the River" is net zo mooi en geeft je echt levendige mentale foto's en bevat een echt cool jazzy pauze tegen het einde van het nummer dat het echt afsluit.

De BOC-wortels van Joe schijnen door op het mysterieuze 'Your Dark Secrets' (met teksten van wijlen Helen Wheels, een incidentele BOC-co-schrijver) die hoog scoort op het griezelige niveau en 'Parole' lijkt net iets links van het midden.

Er staat één instrumentaal op de plaat en net als "Camp Sunset" en "Haunted Dance Floor" van Jukebox in mijn hoofd, "Helluva Hoedown" is een van de hoogtepunten. De gitaarlijnen zuigen je gewoon in en worden echt versterkt door de mandoline / banjo (weet niet welke hier is). Ik heb deze veel gespeeld!

Hoewel de hele plaat goed is, zijn er vier nummers die een beetje boven de anderen uitstijgen. "Motel Tropico" is ook slecht met een echt BOC-gevoel. Het lijkt enigszins gevaarlijk, zoals een gesprek met Hannibal Lecter op een goede dag. De donkere 'dader' lijkt op een rusteloze haai die op jacht is naar prooien en wordt nog beter als je hem blijft herhalen.

De vermakelijk getiteld "Christopher Walken is Walkin’ Her Home "is even donker, als een auditieve equivalent van Dark Shadows. Voor mij is het absolute hoogtepunt "Katrina (Jesus the Fixer of Broken Hearts)". Verdrietig maar majestueus slaat Joe deze uit het park. Geweldige stem. Geweldige instrumentatie inclusief slim gebruikte banjo en in het bijzonder een verlaten trompet die een stijlvol fineer aan het lied geeft. En gewoon een geweldig stuk van Cook.

In vergelijking met het laatste record van Joe, moet ik zeggen dat Islands niet het zeer hoge niveau bereikt dat door is vastgesteld Jukebox ... maar het komt in de buurt en er zijn hier genoeg opvallende nummers die het een must kopen voor Joe-fans. Geweldige uitvoeringen van Joe en een echt uitkomend feest voor de songwriting van John Elwood Cook.

Video-Instructies: The Insane Passion of Band Geek and Their Big Band Theory (Mei 2024).