Delphinus de dolfijn

• Mei 3, 2024

Delphinus (de dolfijn) is geen zuidelijk sterrenbeeld uitgevonden door vroege Europese navigators. Het is een oud noordelijk sterrenbeeld voor het eerst gecatalogiseerd in de 2e eeuw door de Griekse astronoom Ptolemaeus. Hoewel klein en opgebouwd uit zwakke sterren, is de diamant gemakkelijk zichtbaar in een heldere donkere hemel.

Mythologie
Net als andere oude sterrenbeelden heeft Delphinus een rijke mythologie.

In één verhaal zeilde de Griekse dichter en muzikant Arion, beroemd om zijn lierspel, naar huis na een winstgevende concerttournee in Italië. Maar de matrozen wilden hem doden en beroven. Omringd door de schurken en geconfronteerd met de dood, vroeg Arion om een ​​laatste nummer te spelen. De schoonheid van zijn spel trok enkele dolfijnen. Toen hij plotseling overboord sprong, droeg een van hen hem terug naar Griekenland. Apollo, de god van poëzie en muziek, eerde de dolfijn met een plek aan de hemel. Soms wordt gezegd dat het sterrenbeeld Lyra het instrument van Arion is, maar het wordt meestal geassocieerd met Orpheus.

In een oudere traditie probeerde de zeegod Poseidon de nimf Amphitrite te berechten. Ze verwerpt dit en verstopte zich. De god zond boodschappers uit om haar te vinden. De dolfijn vond haar niet alleen, maar haalde haar over het voorstel van Poseidon te accepteren. Toen hij haar vervolgens naar Poseidon droeg, plaatste de god hem in dankbaarheid aan de hemel toen hij stierf.

Job's doodskist
De vier helderste sterren van de Dolfijn vormen de doodskist van Job met asterisme. De vliegervorm lijkt een beetje op een doodskist, maar waarom job's doodskist, niemand weet het.

Alle vier sterren zijn binair, d.w.z., bestaande uit twee sterren die om elkaar cirkelen. Met een telescoop kun je de sterren van sommige binaries afzonderlijk zien. Maar een spectroscopisch binair getal toont alleen de aanwezigheid van een tweede ster als een spectrum wordt genomen.

Sommige amateur-telescopen kunnen de sterren van beide scheiden Gamma Delphini en Beta Delphini (Rotanev), elk ongeveer 100 lichtjaar van ons verwijderd.

Gamma Delphini vertegenwoordigt de neus van de hemeldolfijn. Het bestaat uit een geel-witte dwerg die zeven keer helderder is dan de zon, en een oranje subgiant die meer dan twintig keer helderder is dan de zon. Ze draaien elkaar om de drieduizend jaar en zijn gemakkelijk te scheiden, zelfs in vrij kleine telescopen. Beta Delphini, de helderste van de vier sterren, heeft een grotere amateur-telescoop nodig om zijn reus (Rotanev) en subgiant (Beta Delphini B) te scheiden.

Alpha Delphini (Sualocin) en Delta Delphini zijn spectroscopische binaries.
De primaire ster van Sualocin is een blauwe subgiant die ongeveer 140 keer helderder is dan de zon. De secundaire is zo zwak en dicht bij de primaire dat het alleen werd opgelost met behulp van een zeer gespecialiseerde techniek. Nog eens vijf vage sterren worden geassocieerd met Sualocin, maar ze zijn waarschijnlijk in het gezichtsveld, niet door zwaartekracht gebonden.

Delta Delphini bestaat uit twee chemisch eigenaardige sterren. Dit betekent dat ze meer elementen zwaarder dan helium in de oppervlaktelagen hebben. Ze draaien elkaar om de 41 dagen en zijn erg helder, elk ongeveer 65 keer helderder dan de zon. Ze lijken ons zwak omdat ze meer dan 220 lichtjaar verwijderd zijn. Delta Delphini zou er net zo helder uitzien als Arcturus als het op dezelfde afstand was.

Deep sky-objecten
Er zijn geen Messier-objecten in Delphinus, maar er zijn enkele deep sky-objecten die aantrekkelijk zijn voor amateur-waarnemers.

Bolvormige clusters
Een bolvormig cluster is een grote groep sterren die zich ongeveer tegelijkertijd vormden en door hun onderlinge zwaartekracht ruwweg sferisch werden samengehouden. Dit zijn echt oude sterren, enkele van de oudste bekende. Veel van de clusters zijn te vinden in de buitengrenzen van de Melkweg, de Galactische halo.

NGC 6934 werd ontdekt door de Duits-Britse astronoom William Herschel in 1785. Het bevat ongeveer een kwart miljoen sterren, maar Herschel kon ze niet oplossen. Vandaag ziet het er helder uit in een 6-inch telescoop, en een ervaren waarnemer kan individuele sterren aan de randen zien. Het cluster bevindt zich op ongeveer 50.000 lichtjaar afstand.

Bolvormig cluster NGC 7006 lijkt veel zwakker dan NGC 6934. Dit is niet verwonderlijk, omdat het meer dan 135.000 lichtjaar verwijderd is in de Galactische halo. De vorm van zijn baan suggereert dat het zich buiten de Melkweg heeft gevormd voordat het door onze Melkweg werd gevangen.

Planetaire nevels
Een planetaire nevel wordt gecreëerd wanneer een stervende zonachtige ster zijn buitenste lagen afschuift. William Herschel zag een aantal van hen die rond leken als de schijf van een planeet. Hij heeft ze nagesynchroniseerd planetaire nevelsen de naam blijft hangen, ook al kunnen ze verschillende vormen hebben.

NGC 6905 is een planetaire nevel die Herschel in 1784 ontdekte en alleen zijn bijnaam kreeg Blauwe flitsnevel in het midden van de twintigste eeuw. Hoewel klein, kan het worden gezien met een 4 "telescoop in donkere luchten, hoewel het zien van de blauwachtige kleur en de centrale ster ten minste een 10" scope nodig heeft. NGC 6891 is vergelijkbaar met NGC 6905, maar iets verder weg.Het werd ontdekt door de Schotse astronoom Ralph Copeland in 1884.

Een puzzel opgelost
In tegenstelling tot veel sternamen zijn Sualocin en Rotanev niet afgeleid van het Arabisch of het Grieks. Ze verschijnen voor het eerst in de sterrencatalogus van 1814 Observatorium van Palermo. Maar het was pas in 1859 dat de namen werden verklaard door de Engelse amateurastronoom T.W. Webb. Als je de sternamen achteruit leest, krijg je Nicolaus Venator, de gelatiniseerde vorm van Niccolò Cacciatore, die de assistent en opvolger van Giuseppe Piazzi was bij het Observatorium van Palermo. Was Cacciatore zelf de grappenmaker, of misschien zijn mentor? Niemand weet.

Video-Instructies: De Dolfijn GOLD Synchro Nationals NED / Goud NK Combo 2016 (Mei 2024).