De jongens zijn terug

• Mei 4, 2024

De jongens zijn terug in de stad? Nee nee nee. Dat is een rocknummer over punks.

<> is een film met Clive Owen. De beschrijving ervan leest als een soap opera plot-lijn (bedoeld oxymoron). Man verlaat vrouw en jonge zoon voor een andere vrouw en beweegt zich halverwege de wereld. Ze hebben een zoon. Zes jaar later sterft een van de vrouwen. Kan het personage, Joe Warr, een alleenstaande ouder voor beide jongens zijn? Klinkt schmaltzy op het eerste gehoor. Maar het is geen fictie. Simon Carr schreef de memoires over zijn leven waarop deze film is gebaseerd. Dat werpt er een beetje nieuw licht op. Het mannelijk perspectief. Portret van Eddy's vader raakt het grote scherm. Dat zou de welkome afwezigheid van violen verklaren.

Het wordt hier beoordeeld omdat het een fantastisch seminar over verdriet is. Hoe mannen en vrouwen anders omgaan met verlies. Hoe sommige mensen het probleem vermijden, anderen handelen, anderen weglopen. Hoe chaos is het enige dat zin lijkt te hebben na de dood van een geliefde. Hoe noodzakelijk is het om een ​​ondersteuningssysteem te hebben. Hoe rouw je als gezin. Het belang van een goede, eerlijke vriend. Dat onopgeloste verdriet verdwijnt nooit voordat het is aangepakt.

Maar dit alles is pas duidelijk als je er later over nadenkt. In plaats daarvan kijk je gewoon naar een prettige film, met heel echte, behoorlijk interessante personages. Hoewel er een paar momenten zijn waarop dingen lijken te slepen, duren ze niet lang voordat je terug bent in het verhaal. En je raakt verstrikt in het verhaal; je wilt wel zien wat er gaat gebeuren. En nogmaals, het is zo'n opluchting om je eigen eerlijke emoties te mogen hebben, in plaats van ze te laten manipuleren door muziek, camerastandpunten of verlichting.

Niet om te suggereren dat het een emotionele film is. Het is absoluut geen chick flick. Maar er ontploft niets, er worden geen wapens afgeschoten en er worden ook geen achtervolgingen uitgevoerd. Dus het is ook geen jongensfilm. Het is echt een goed uitgevoerde studie van verdriet vanuit het perspectief van de man. Dit karakter is een grote afwijking van anderen die Owen heeft gespeeld. In een interview zei hij dat hij als vader in het echt deze kans verwelkomde om ouderschap in film te verkennen.

Hoewel Clive Owen een redelijk cv van films heeft en hiervoor de beste facturering heeft, is hij niet de ster. De cast werkt echt als een ensemble, en zeer goed.

Nee, de ster hier is regisseur Scott Hicks. Hij geeft elk volwassen castlid de tijd om te stralen. Maar het zijn de portretten van de zonen van George MacKay en Nicholas McAnulty waar Hicks uitblinkt. Je denkt dat je ervaren professionals bekijkt, totdat je je realiseert dat geen van beide jongens oud genoeg is om gekruid te worden. Het is een speciaal, zeldzaam talent dat dergelijke uitvoeringen opwekt en in staat is ze vast te leggen.

Het Australische landschap is prachtig. Aussie native Hicks toont zijn trots van plaats.

Als je jezelf toestaat om later aan de film te denken, kun je informatie vinden die je kan helpen op weg te gaan met enkele van je eigen rouwproblemen. Als er niets anders is, is het interessant om te zien dat je niet de enige bent die gek werd na een verlies. Of misschien vindt u een manier om eindelijk een vriend te helpen die heeft geleden.

Of misschien vind je helemaal geen sociaal verlossende kenmerken in de film, gewoon genoten van een mooi verhaal, lachte een paar keer.

Deze film wordt niet op grote schaal verspreid. Je moet misschien door de stad gaan om het te vinden. Hoe dan ook, het is de reis waard.

Shalom.

Video-Instructies: Gamekings Extra: De jongens zijn terug van Dreamhack (Mei 2024).