Een winterwandeling voor de geest

• Mei 1, 2024

Het is een rustige ochtend als ik naar buiten stap. Ik word omarmd door frisse, frisse lucht en ik zie de damp van mijn adem. In een oogwenk word ik gestimuleerd en ontwaakt. Opgewonden wikkel ik mijn sjaal beter om mijn nek en verstel mijn handschoenen. Ik begin mijn wandeling en hoor de sneeuw knarsen onder mijn gelaarsde voeten. Ik voel me helemaal alleen totdat een klein bruin konijn weg springt om zich onder een struik te verbergen. Ik blijf een bekend pad volgen dat zichtbaar verandert met elk seizoen.

De deken van nieuwe sneeuw heeft dit gebied behoorlijk feestelijk gemaakt. De grond is bedekt met wit zonder dat er bruine grond zichtbaar is. De kale bomen lijken te zijn geschilderd met een witte coating op hun donkere takken, hun strakke bladknoppen in slaap in de kou. De groenblijvende planten zijn elegant gekleed in de donzige sneeuw en ik zie kleine vogels in en uit de naaldtakken flitsen, twitterend terwijl ze zich in en uit de bomen bewegen. Dit is nu hun enige schuilplaats en de vogels maken zich klaar om weg te vliegen op zoek naar voedsel.

Verderop is een eekhoorn bezig eikels te graven die hij voor de storm verborg. Een mooie hinde heft haar hoofd op bij het geluid van mijn voetstappen en het volgende moment springt ze weg om afstand tussen ons te maken. Terwijl ze vertrekt, zie ik nog een paar herten haar vergezellen, wat een behoorlijk herrie veroorzaakt en hun witte staarten flitsen terwijl ze gaan. Hun schoonheid en gratie stoppen me even in mijn sporen terwijl ik ze zie verdwijnen. Ik verbaas me over de aanblik en loop dan weer vooruit.

Ik blijf doorgaan en geniet van het geluid van een vogellied dat de dag verwelkomt. Een aardeekhoorn zit op een grote rots en knabbelt aan zijn ontbijt. Ik word getrokken op het pad naar een bekend geluid van de beek die door de beboste vallei loopt. De donkere beek is een opvallend gezicht genesteld in het besneeuwde witte landschap. IJspegels glinsteren op de rotsen die grenzen aan het bewegende water. Het water maakt zijn eigen aangename muziek terwijl het over de vele grote en kleine stenen snelt tijdens zijn reis. Een dikke en donzige wasbeer snelt weg bij mijn nadering. Ik vind een rotsblok om even op te zitten om de rustige beelden en geluiden te absorberen. Ik sluit mijn ogen en voel vrede diep van binnen. Ik ben gekalmeerd.

Ik ben alleen, maar ik ben het ook niet. Overal om me heen is leven en beweging, zelfs op deze koude, slapende plek. Ik zie voetafdrukken van dieren in de sneeuw, bewijs dat het leven ondanks het weer doorgaat. Ik voel me verbonden met deze prachtige scène, en op dit moment maak ik deel uit van deze wereld van verwondering, een wereld die zijn eigen levensritme heeft. Ik sta eindelijk op om verder te gaan en geniet onderweg van elk stukje van mijn omgeving. Ik voel me kalm, maar ook heel vrij en levend, net als de levende wezens en het stromende water dat ik tijdens mijn winterwandeling ben tegengekomen.

Video-Instructies: Guided meditation for overthinking and deep sleep - A walk in the snow (Mei 2024).