De kracht van communicatie

• Mei 15, 2024

Het is belangrijk om te onthouden dat elke vorm van communicatie die we kinderen leren, alleen werkt als ze de macht hebben om dingen te laten gebeuren, en ze kunnen kiezen wat ze willen zeggen. Toen mijn zoon zich inschreef op onze plaatselijke basisschool, gaven we hem 3X5-kaarten die aan een sleutelhanger waren bevestigd, met eenvoudige afbeeldingen en zinnen als "Laten we de tag spelen" of "Laten we klimmen op de jungle gym" of "Laten we spelen vangen".

Oudere studenten kregen de opdracht om op de kaarten te reageren en ze werkten de eerste paar reces-tijden heel goed. We waren heel blij - totdat hij ermee stopte. Toen ik met zijn 'helper'-studenten sprak, zeiden ze dat het in het begin leuk was om de kaarten met hem te gebruiken, maar het enige dat hij wilde doen was tag spelen en ze wilden niet altijd tag spelen. Toen de kaart die hij wilde gebruiken niet meer werkte, stopte hij met het gebruik van alle kaarten.

Later, toen hij een communicatieapparaat gebruikte dat gesproken zinnen in de verschillende drukknoppen opnam, was iets dat hij in een hoek wilde een grap met een knock-knock. Dit was een perfect gebruik voor het apparaat, omdat één zin meerdere keren wordt herhaald, en uit het niets een kind de laatste regel kan veranderen of het zinvol is of niet, en alleen zijn of haar collega's weten waarom dat grappig is.

Hij wilde ook opmerkingen opnemen die ervoor zorgden dat sommige van zijn klasgenoten naar het kantoor werden gebracht, maar het schoolpersoneel stond niet toe dat dit werd toegevoegd. Ze waren al gedesillusioneerd door het succes van de knock-knock-grappen. Wat mijn zoon het leukste vond aan dit apparaat, was dat zijn reguliere klasgenoten vrijwilliger waren om berichten op te nemen over hun (gedeelde) schooldag, zodat hij me thuis kon 'vertellen'. Het hebben van een geïnteresseerde luisteraar is een grote troef voor elke vorm van communicatie.

Aan de leeftijd aangepaste communicatiekeuzes kunnen zelden worden gedacht door volwassenen die leren apparaten te programmeren. Ik ontdekte dat zijn reguliere klasgenoten in de kleuterklas vaak 'zijn gedachten konden lezen' en woorden en geluiden die hij maakte in hele gesprekken konden interpreteren.

Hij pakte niet alles op wat zijn klasgenoten hadden gemodelleerd. Als hij tijdens de verhaaltijd onderbrak, gingen zijn opmerkingen altijd over iets in het verhaal, terwijl zijn reguliere klasgenoten zouden onderbreken met iets dat totaal niets met elkaar te maken had. Hij is nooit doorgegaan met dat soort onderbrekingen, maar het was geweldig om ze de leraar te horen uitleggen wat hij zei, en de glimlach op zijn gezicht te zien toen ze gepast antwoordde.

Zijn klasgenoten konden elkaars zinnen afmaken op manieren die door geen enkele volwassene konden worden geëvenaard. De kinderen van mijn vrienden en de meeste buurkinderen hielden ervan gebarentaal te leren en andere manieren om 'in het geheim' met mijn zoon en elkaar te communiceren. Omdat zoveel kinderen met communicatievertragingen of articulatie-uitdagingen ofwel opgeven en zich terugtrekken, of zo vastbesloten zijn om te communiceren dat ze communiceren door volwassenen die zich identificeren als agressie, voelde ik me erg gelukkig dat mijn zoon zoveel communicatiemogelijkheden had.

In de eerste klas vertelde een van zijn klasgenoten me nadat ik mijn introductie van het begin van het jaar had gegeven: "Hij vertelt me ​​dingen die hij je nooit zal vertellen!" En in de tweede klas zei dezelfde jongen: "Patrick en ik worden mariene biologen als we opgroeien, en we nemen * hem * met ons mee!" Ik vond beide opmerkingen zo alarmerend dat ik mijn ogen kan sluiten en mijn omgeving kan zien op het moment dat ik ze hoorde.

Ondersteuning van de communicatie tussen klasgenoten en collega's en het helpen opbouwen van vriendschap hoeft geen hightech, intensieve onderneming te zijn. Soms zijn de vrienden die we maken alleen de mensen waar we toevallig naast zitten, en degenen die onze gewone ervaringen delen. Onze kinderen kunnen van elkaar leren als we eenvoudige hulpmiddelen en kansen bieden om op te groeien met de verwachtingen dat ze erbij horen, en onthouden hoe we relaties hebben opgebouwd toen we jong waren. Het heeft misschien helemaal niets met verbale communicatie te maken.

Ieder individu verdient de gelegenheid om uit te drukken wat hij wil weten op welke manier dan ook om zijn vermogen om te communiceren, hetzij in praktische zaken, meningen of filosofie. Klasgenoten, leraren, medische professionals en ouders kunnen verkeerd raden wat onze kinderen bedoelen. Zelfbeschikking vereist opties en keuzes die door hun reguliere collega's als vanzelfsprekend kunnen worden beschouwd.

Blader in uw plaatselijke boekhandel, openbare bibliotheek of online boekhandel zoals Amazon.com voor boeken over het aanmoedigen en verbeteren van communicatie zoals:
Communicerende partners: 30 jaar opbouwen van responsieve relaties met laat sprekende kinderen, waaronder autisme, het syndroom van Asperger (ASS), het syndroom van Down en typische ontwikkeling

"We hebben geen spraakapparaat nodig - ik weet wat mijn kind probeert te zeggen."
Waarom dat niet goed genoeg is.
//niederfamily.blogspot.com/2013/07/i-am-not-mind-reader-and-neither-are-you.html

Resource Guide: Mondelinge motorische vaardigheden Kinderen met het syndroom van Down
//ndsccenter.org/worpsite/wp-content/uploads/2012/03/OralMotor.pdf

Pasgeborenen slapen door de nacht: EEN GEVAARLIJKE mythe
//www.youtube.com/watch?v=e2PfSaHwSco&feature=share

Video-Instructies: De kracht van stilte in communicatie (Mei 2024).