Landmeisjes

• Mei 14, 2024

September 2009 is het 70-jarig jubileum van het begin van de Tweede Wereldoorlog en de media zijn er als een uitslag overheen gegaan. Om niet te overtreffen, heeft de BBC een vijfdelig drama geproduceerd met de naam Land Girls met in de hoofdrol Nathaniel Parker, Mark Benton, Summer Strallen en Sophie Ward. Tijdens de oorlog werd Groot-Brittannië geblokkeerd door de Duitsers, dus voedsel was strikt gerantsoeneerd - er waren gelijke, maar zeer kleine porties voor iedereen. Thuis werd zoveel mogelijk voedsel verbouwd en terwijl de mannen aan het vechten waren, werden duizenden vrouwen aangeworven om op de boerderijen te werken.

Mijn eigen moeder vertelt me ​​vaak over het ellendige werk dat ze als tienerschoolmeisje op het veld moest doen. In plaats van zich te concentreren op haar studie, moesten zij en haar vrienden vaak aardappelen en andere wortelgewassen plukken. Het was hard, koud, terugbrekend werk. Mensen waren moe, erg hongerig en bang. Daarentegen lijkt dit drama de nadruk te leggen op romantiek, dansen, humor, high junks spionage maar heel weinig zware fysieke arbeid.

De serie begint met twee jonge stadsvrouwen die op een boerderij gaan werken. De ene komt uit Coventry, een stad die bijna volledig is uitgewist door bombardementen in de oorlog. Ze accepteert het werk, terwijl het andere meisje zich zorgen maakt over haar mooie kleding en mooie kapsel. De boeren zijn een aristocratisch stel van middelbare leeftijd. De boerderijmanager is dik en vrolijk en steelt ook voedsel voor de zwarte markt. Een van de meisjes wordt zwanger van een Amerikaanse soldaat die een echte cad blijkt te zijn. Een ander krijgt het nieuws dat haar man is vermoord, terwijl een andere man is verlaten.

Elk stereotype is hier. Een probleem met feelgood-nostalgie is het gebrek aan realisme en dat heeft het echt voor me verpest. Ik wilde echt geloven waar ik naar keek, maar dat deed ik gewoon niet. De oldtimers leken uit een museum te komen (wat ze zijn) met geen moddervlek erop. De kleding is misschien precies in die tijd, maar ze zijn allemaal zo schoon en nieuw. Waar waren de versleten onderdelen en patches van de make-and-mend-generatie uit de jaren 40?

Mijn moeder herinnert zich nog goed toen Amerikaanse soldaten in haar stad waren gestationeerd. Ze herinnert zich ook dat de witte en zwarte soldaten strikt gescheiden waren - op een avond blanken de stad in mochten, de zwarte soldaten gingen op verschillende nachten naar buiten. Anders zouden ze blijkbaar vechten. (Ironisch - het doet me denken aan die prachtige zin uit de film Dr. Strangelove, ‘Je kunt hier niet vechten, dit is de oorlogskamer). In Land Girls nodigt een meisje een groep zwarte soldaten uit voor de dans in het Grote Huis omdat ze te horen kreeg dat 'iedereen welkom was'. De zwarte soldaten zijn achterdochtig maar gaan op haar aandringen alleen maar weg bij de deur. Dit klinkt allemaal niet waar. Ik denk dat mensen in die dagen gewoon zouden accepteren zoals dingen waren. Dit is lang voordat politieke correctheid, maar de producenten proberen het in de jaren 1940 te schoenleunen.

Land Girls werd vijf jaar achtereen in de vroege avond getoond, mogelijk bedoeld om door jongeren als een geschiedenisles te worden gezien. Wat de reden ook was, niets ervan was geloofwaardig. Het was aangenaam om de vintage auto's, de kapsels en kleding te zien, maar het ontbrak volledig aan realisme.

De echte ontberingen van de oorlog, de angsten, het ongemak - dat alles werd verlaten voor een hartverwarmende reis door het geheugen. Wat jammer - meer grit, minder knappe acteurs en veel zweet en vuil zouden het werk veel beter hebben gedaan.

Video-Instructies: VROUWENVOETBAL: Misschien wel laatste training Heerenveen (Mei 2024).