Fantasy Cinema helpt ons dromen

• April 28, 2024

Sciencefiction en fantasiefilms zijn big business. Het zijn genres die enorm populair zijn - misschien nu meer dan ooit tevoren - die het leven van miljoenen en miljoenen mensen per jaar raken, in alle uithoeken van de wereld. Waarom zijn deze films zo belangrijk voor ons?

Een reden is escapisme. De meesten van ons leven een leven dat op de een of andere manier opmerkelijk is, althans op kleine manieren. Maar zelfs de meest kleurrijke levens verbleekt vóór de levendige levendigheid van Hogwarts of Lothlorien. En escapisme is niet alleen ontsnappen aan het alledaagse - we proberen niet alleen te ontsnappen aan de afwas of het eindeloze grijze woon-werkverkeer. Soms is het leven zwaar. Soms willen we gewoon een onderbreking van de slechte dingen - pijn, onzekerheid, liefdesverdriet, teleurstelling, elk gerecht uit het brede palet van ellendeleven kan ons van dienst zijn. En wat is een betere manier om alles achter te laten - al is het maar voor twee uur - dan jezelf te verliezen in een wereld van robots en aliens, draken en tovenaars?

Het houdt natuurlijk niet op bij escapisme. Een rol van goede sciencefiction is het bedenken van mogelijke toekomsten. Het geeft ons een venster op wat ooit een realiteit zou kunnen zijn, een manier om te testen "wat als?" Het is vermeldenswaard dat science fiction niet alleen robots en aliens betekent, niet altijd. In sommige van de beste sciencefiction is het belangrijkste dat de film aan het genre verbindt iets sociaals. Natuurlijk, The Hunger Games bevat vreemde, exotische wezens gemaakt van gen-splicing ... maar is er enige twijfel dat het echt interessante dingen gaat over de sociale opzet, de totalitaire dystopie, en vooral de rol van de media hierin?

Fantasie helpt ons nieuwe culturen voor te stellen. Het helpt ons ook om meer te leren over echte culturen. Meer dan enig ander genre is fantasie het spul van dromen. In het massabewustzijn van ons steeds hive-achtige internettijdperk kijken we, ervaren we, absorberen we ... en soms wordt wat we zien opnieuw verbeeld in een sneeuwachtig sediment van gerecyclede ideeën en beelden, in nieuwe contexten en configuraties. Als het goed is gedaan, kan dit verrukken en entertainen, maar het kan ook resoneren en opvoeden. Als je kijkt naar Princess Mononoke, kijk je niet naar iets dat uit niets bestaat, iets dat in een vacuüm bestaat; je kijkt naar iets dat een droomlandschapvertolking is, een mix van folklore en verschillende culturele tradities, samengebonden in een ingewikkeld web van Verhaal en prachtige animatie. Het is misschien nieuw, maar tegelijkertijd is het iets ouds.

Maar misschien is het belangrijkste dat zowel science fiction als fantasy ons doen dingen leren. Alle verhalen helpen ons lessen te leren - misschien is dit de reden dat we een soort vertellers zijn, van hopeloze narratieve junkies - maar in deze arena blinken science fiction en fantasy allebei uit. Een fantasiefilm zou op een bepaald niveau kunnen gaan over een prinses die op zoek is naar een verloren koninkrijk. Maar - als het goed wordt gedaan - kan het zoveel meer zijn. Het kan ons leren over opgroeien, over de noodzaak om een ​​zelfgevoel te ontwikkelen, op eigen benen te staan. Het kan ons iets belangrijks vertellen over het maken van vrienden, of iets belangrijkers over het houden van hen. Jurassic Park ging over techno-tovenarij en brullende monsters ... maar het was ook een moraalverhaal over trots en arrogantie. Het heeft ook een intellectueel niveau - op de leeftijd van dertien, toen ik deze film voor het eerst zag, was het mijn eerste kennismaking met DNA, genetische manipulatie en chaostheorie. Behoorlijk goed voor een monsterfilm.

Sciencefiction en fantasiefilms zijn zoveel meer dan dom popcornvoer. De volgende keer dat iemand je vertelt dat er niets meer aan hen is dan ray-guns en manticores, waarom zou je ze dan niet uitleggen hoe ze het mis hebben?

Video-Instructies: Heart of a Lio: The amazing animated short film by Gatorade (April 2024).