Veteraan zelfmoordepidemie?

• Mei 17, 2024

De afgelopen maanden dreef er een vraag rond in de media-ether over een "epidemie" van zelfmoorden door terugkerende OIF- en OEF-veteranen. Een CBS-nieuwsstudie had betrekking op deze statistiek,

"In 2005 bijvoorbeeld ... waren er minstens 6.256 zelfmoorden onder degenen die in de strijdkrachten dienden. Dat is 120 elke week, in slechts één jaar."

Als deze statistieken inderdaad waar zijn, zijn meer dienstleden en veteranen buiten Irak en Afghanistan gestorven als gevolg van zelfmoord, dan degenen die het laatste offer hebben gebracht in de gevechtszone. (Ik merk op dat ik geen manier heb om de cijfers van CBS te verifiëren, en er is veel controverse op internet over hun statistische analyse.)

Cijfers en statistieken en studies zijn allemaal goed en goed voor een goede hap of twee, maar wat is de echte deal?

- Zijn er meer zelfmoorden in dierenartsen?
-Zijn ze hoger dan het landelijk gemiddelde?
-Zijn ze aan het escaleren voor onze nieuwe veteranen?

Het beantwoorden van deze vragen zal een beeld schetsen en in een richting wijzen, maar ze zullen het probleem niet oplossen. In feite zijn deze vragen vrijwel betekenisloos.
Waarom? ... omdat ÉÉN zelfmoord teveel is! Ik zal herhalen en uitbreiden ter verduidelijking. ÉÉN veteraan uit ELKE oorlog die zelfmoord pleegt, is er één te veel.

De echte vragen die moeten worden gesteld en beantwoord zijn:
1) Hoe kunnen we die veteranen identificeren die gevaar lopen?
2) Hoe kunnen we veteranen die risico lopen effectief helpen?
3) Hoe kunnen we hulp aan veteranen die risico lopen onmiddellijk en zonder bureaucratie implementeren?

Ik doe niet persoonlijk alsof ik alle antwoorden heb. Noem me hier Captain Obvious, maar ik geloof dat de antwoorden beginnen met preventie. De sleutel hiervoor zou een functionele verandering van houding zijn van het leger en het publiek in het algemeen met betrekking tot geestelijke gezondheid. In plaats van hulpverleners met geestelijke gezondheidsbehoeften in verschoppelingen te veranderen, moeten ze serieus en liefdevol worden 'in een hinderlaag gelokt' door de nodige zorg die ze nodig hebben. Er mag geen stigma aan vastzitten om te zeggen: "Ik heb hulp nodig!"

Het Amerikaanse leger gebruikt risicobeoordeling bij elke beurt in elke operatie die het uitvoert. Zou het niet het model kunnen zijn voor zelfmoordrisico-evaluatie en -preventie voor zichzelf en de andere militaire diensten?

Als een soldaat, matroos, vliegers of marinier de dienst verlaat nadat hij tijdens de oorlog door vuur is gedoopt, moet er dan geen blijvende verantwoordelijkheid zijn voor die persoon die voortdurende hulp nodig heeft? Ogenschijnlijk, dit is waar de VA (Veterans Administration) zou ingrijpen. Onlangs was de VA belast met het leveren van een groot aantal zelfmoorddiensten voor veteranen, maar werd niet extra gefinancierd voor deze diensten.

Dit gebrek aan financiering lijkt op oorlog voeren zonder kogels en onderstreept de zinloosheid van het vertrouwen op de bureaucratische machine.

Het enige woord dat in je opkomt is OUTREACH. Ik wil geloven dat reductie en eliminatie van zelfmoord in onze veteranenpopulatie alleen kan worden bestreden door veteranen van eerdere oorlogen en veteranen van de huidige oorlogen die contact leggen met andere veteranen in nood.

Hoe?

Door een geïnteresseerd oor te zijn, door uit te reiken, door een symbool en een rolmodel te zijn, door actief te zoeken naar broer en zus veteranen die hulp nodig hebben; door tijd en energie en geld aan te bieden indien nodig, zowel lokaal als nationaal.

Het begint bij jou en het begint bij mij.
Laten we onze dierenartsen helpen die nu, vandaag, pijn doen.