Gotische literatuur - concept en elementen

• April 27, 2024

Wanneer we de term gotische literatuur horen, wat komt er dan meestal in je op? Misschien een verhaallijn met duisternis en kwaad? Spreuken? Somberness? De term 'Goth' was oorspronkelijk afkomstig uit de 12e-eeuwse architectuur - voornamelijk uit de dreigende kathedralen en kastelen die formidabel stonden en er onverwoestbaar uitzagen, waarin de term werd gebruikt om ze te beschrijven.

Het gotische genre is een vorm van literatuur waarbij horror, angst, vrees en romantiek worden gecombineerd. De elementen ervan omvatten melodrama en bovennatuurlijke neigingen waarbij er altijd een gevoel van angst is voor wat er gaat gebeuren, gegeven alleen de instellingen en de omgeving, in plaats van de acties van een antagonist. Gotische literatuur werd voor het eerst erkend in 1764 als een genre door de roman van Horace Walpole, Het kasteel van Otranto. Het genre werd gevormd om de gevoelens van lezers uit de romantische periode uit te breiden, die op zoek waren naar een andere vorm van plezier in de literatuur, een uitbreiding, een draai aan de gebruikelijke middeleeuwse romantiek, vóór het begin van het Victoriaanse tijdperk. De gotiek bracht een sfeer van vrees en plezierig ongemak met zich mee, die de lezers angst inboezemde die zo opwindend was dat ze naar meer verlangden.

De elementen in de vroege gotische werken omvatten altijd instellingen die duistere en dreigende - en soms verwoeste - kastelen of kathedralen, abdijen of andere religieuze of historische fundamenten met zich meebrengen. De setting in dit genre is de belangrijkste van alle elementen, en is waar het gotische werk uit bestond, omdat, als het niet in staat zou zijn om de setting te hebben zoals het zou moeten zijn, al het andere binnen de plot niet op zijn plaats zou kunnen vallen. Met de instelling op zijn plaats, is de sfeer van angst en angst ingeprent, en de lezer is enigszins verwachtend van de gebeurtenissen die zullen volgen, en wacht met gevreesde verwachting.

Er is ook altijd jong en deugdzaam meisje die verloren, gescheiden of ontsnapt uit haar rijke en aristocratische familie (waarin dit deel later in de plot wordt onthuld), of gescheiden van haar ware liefde en op zoek gaat naar antwoorden op aanhoudende vragen. Daar is de held, geestig, sterk en moedig, die natuurlijk altijd het meisje redt en haar als zijn bruid heeft. Dan hebben we de antagonist, de schurk die probeert van het leven een hel te maken voor de held, vaak ook voor het meisje. We kunnen het niet vergeten bovennatuurlijk elementen, die bijna altijd binnen de griezelige kastelen bestaan: de idee van de slepende geest van de huiseigenaar die jaren geleden stierf; of van een boze geest die door een voorouder werd opgeroepen en nooit verlaten. Sommige auteurs van dit genre omvatten destijds de eerder genoemde Horace Walpole, Ann Radcliffe (The Mysteries of Udolpho en Een Siciliaanse romantiek) en Clara Reeve (De oude Engelse baron).

In de loop der jaren zijn we de kleine verschuivingen binnen het genre gaan zien, toen auteurs het idee van de gotiek begonnen uit te breiden en op andere manieren om dat ontzag en opwindende angst op een andere manier te brengen dan de traditionele gotische manier. Toen het genre eind 1900 begon te vervagen, ontstonden er Mary Shelley met haar roman Frankenstein, dat, hoewel duidelijk gotisch, een andere vorm aanneemt doordat het naast het bovennatuurlijke een psychologisch element introduceert. We kijken naar Oscar Wilde's De foto van Dorian Gray, en we voelen de gotische sfeer tijdens het lezen, niet het typische bovennatuurlijke, maar, net als Frankenstein, ook het psychologische aspect dat tot de lezer spreekt, waardoor hij / zij verder kan denken dan wat hij leest, zelf antwoorden kan vinden . Meer voorbeelden van deze verschuiving zijn onder meer De Raaf door Edgar Allan Poe en The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde door Robert Louis Stevenson. Andere literaire werken begonnen meer gotische elementen aan te nemen in hun instellingen, zoals die van Charlotte Bronte Jane Eyre. Hoewel de roman meer naar literaire romantiek neigt, bezit het het griezelige en dreigende kasteelelement van de gotiek, wat voldoende is om het onder het genre-type te laten opnemen. Emily Bronte's Wuthering Heights en die van Jane Austen Northanger Abbey, volg het voorbeeld met deze merkwaardige stijl.

Naarmate er meer jaren voorbijgaan, is de verschuiving subtiel maar veelbetekenend, naarmate meer auteurs onconventioneel worden en hun aanraking en draai toevoegen aan het idee van de gotiek.

Ga voor meer informatie over dit onderwerp naar de gerelateerde link onder dit artikel.

Ik heb geen vertrouwen in menselijke perfectie. Ik denk dat menselijke inspanning geen merkbaar effect op de mensheid zal hebben. De mens is nu alleen actiever - niet gelukkiger - noch verstandiger dan hij 6000 jaar geleden was.
--- Edgar Allan Poe