Waarom ik schrijf over vermiste en uitgebuite kinderen

• April 25, 2024

Afgelopen weekend was het vaderdag en dat is het begin van de zomer. De laatste tijd merk ik dat ik denk aan de kinderen die ik heb leren kennen. De kinderen die ik voor altijd in mijn hart houd. Ik denk dagelijks aan deze kinderen. De meeste van deze kinderen heb ik nog nooit ontmoet en ik zal ze waarschijnlijk nooit ontmoeten. Toch heeft elk van deze kinderen een levensverhaal dat in mijn hart zal blijven staan ​​tot de dag dat ik sterf.

Het is vreemd hoe mijn hele leven, zoals ik zou horen over een vermist, ontvoerd of bedreigd kind, hun verhaal zelfs tientallen jaren later bij me zou blijven, ik kan je daar namen vertellen. Ik kan hun gezichten zien. Ik herinner me waar ze woonden. Ik kan je vertellen of ze nog steeds vermist zijn of veilig zijn bevonden, of dat het ergste scenario is gebeurd en dat ze dood zijn.

Bijna dagelijks zoek ik de nieuwsmedia op zoek naar, in de hoop het verhaal te vinden dat een vermist of ontvoerd kind nu veilig thuis is. Helaas komen de verhalen niet zo vaak voor als de verhalen die me vertellen dat het kind van iemand anders spoorloos ontbreekt, of dat een eens liefhebbend gezin gaat scheiden en mama of papa ervoor kiezen om het gebied te ontvluchten en hun kinderen mee te nemen.

Als ik een AMBER Alert-geluid hoor, lees ik de beschrijving en plaats ik de informatie op Facebook en Twitter terwijl ik bid voor een veilig einde. De moeilijkste verhalen zijn echter degene die ik lees over kinderen die fysiek, emotioneel of seksueel worden uitgebuit en misbruikt.

Deze week melden in Saint Louis meerdere nieuwsbronnen dat een jonge moeder is gearresteerd nadat de politie had vastgesteld dat de man die ze online ontmoette een zedendelinquent was. Ze ontmoette hem online en terwijl ze praatten vertelde hij haar over de vreselijke dingen, hij wilde haar dochtertje aandoen. De politie zegt dat ze antwoordde dat ze wilde dat hij deze dingen haar baby zou aandoen.

Daarna nam ze haar baby mee naar zijn woning en terwijl de moeder in een andere kamer sliep, misbruikte hij het vier maanden oude kleine meisje fysiek en seksueel. Uiteindelijk wurgde hij het kind, vóór, tijdens of na haar te hebben verkracht. De lijkschouwer noemde de doodsoorzaak als verstikking.

Als moeder sta ik niet eens toe dat mijn geest probeert de pijn en het lijden te begrijpen dat dit kleine meisje heeft doorstaan. Ze was een baby, amper 4 maanden oud. Ik kan mezelf niet toestaan ​​dat konijnenhol weer in te gaan. Als ik dat doe, kom ik misschien nooit meer terug.

In plaats daarvan bid ik voor die baby. Ik bid voor de kinderen uit hun families, voor de moeders die niet weten waar hun kind vannacht slaapt, voor de vaders die hun baby's niet kunnen omhelzen. Ik bid tot de engelen en vraag hen om boven, en onder, en rondom de kinderen en hun families te vliegen. Ik vraag de engelen om ze veilig in hun zachte beschermende vleugels te houden en ze in warm wit helend licht te baden.

Dan schrijf ik hun verhalen hier. Ik schrijf zodat de wereld niet vergeet dat een gezin kapot is. Ik bid dat misschien maar één verhaal op de een of andere manier een verschil zal maken.

Ik schrijf zodat een kind als de Saint Louis Jane Doe haar naam en identiteit terug zal hebben. Ik schrijf zodat, hoewel hun familie misschien niet naar voren komt om ze te identificeren, ze nooit zullen worden vergeten. Misschien zal iemand eindelijk besluiten haar te helpen identificeren.

Daarom ben ik de redacteur van de site Missing and Exploited Children van CoffeBreakBlog.

Video-Instructies: Zo gaat een crematie in zijn werk | Achter gesloten deuren | NU.nl (April 2024).