Wat is zelfbeschadigend gedrag?

• April 24, 2024

Zelfbeschadigend gedrag wordt gedefinieerd als een handeling die opzettelijk schade toebrengt aan het lichaam zonder de bedoeling zelfmoord te plegen. De meest voorkomende vormen van zelfverwonding zijn knippen of krabben met naalden, messen, glas, scheermesjes, elk scherp voorwerp ... zelfs nagels; brandmerken of branden met hete objecten (bijvoorbeeld sigaretten, krultangen, fornuisbranders) of wrijving gebruiken (bijvoorbeeld over de huid wrijven met een potloodgum gedurende langere tijd); plukken aan de huid of heropenen van oude wonden die beginnen te genezen; inslikken van giftige stoffen of scherpe voorwerpen; bijten; of slaan of slaan (bijv. herhaaldelijk een muur slaan of je hoofd tegen een muur slaan). Dit is echter geen uitputtende lijst. Zelfverwonders vinden unieke manieren om zichzelf pijn te doen.

Wat al deze gedragingen gemeen hebben voor de zelfverwonder, is dat zelfverwonders in plaats van pijn te voelen bij het voltooien van deze handelingen, in plaats daarvan een tijdelijk gevoel van opluchting voelen. Zelfverwonding is een coping-mechanisme voor degenen die het doen. Het stelt de zelfverwonder in staat om te gaan met intens emotioneel leed. De motivatie achter zelfverwonding kan moeilijk te begrijpen zijn. Redenen voor het gedrag omvatten, maar zijn niet beperkt tot: een manier om sterke emoties te reguleren; een manier om af te leiden van emotionele pijn; een manier om emoties uit te drukken die niet kunnen worden verwoord; een manier om exacte controle over iemands lichaam te krijgen; een manier om zichzelf te straffen of een vorm van zelfhaat door degenen die een geschiedenis van fysiek, seksueel of emotioneel misbruik hebben gehad; en / of een manier om zichzelf te kalmeren voor degenen die hun eigen intense emoties niet kunnen kalmeren.

Zelfverwonding maakt geen onderscheid; het beïnvloedt mensen uit alle lagen van de samenleving. In de Verenigde Staten zijn naar schatting ongeveer 2 miljoen mensen, ongeveer 1% van de bevolking, zelfverwonders. Deze mensen hebben een aantal gemeenschappelijke kenmerken: de uitdrukking van woede en emoties werd afgeraden tijdens hun kindertijd en adolescentie en / of naast elkaar bestaande aandoeningen zoals obsessieve-compulsieve stoornis, middelenmisbruik of eetstoornissen zijn aanwezig en / of het ontbreken van geschikte coping-mechanismen voor het omgaan met sterke emoties en / of het ontbreken van een sociaal ondersteuningsnetwerk.

Vaak is zelfverwonding een geheim gedrag. Uiterlijke aanwijzingen dat het gedrag plaatsvindt, kunnen zijn: voor de hand liggende snijwonden, krassen of brandwonden die niet toevallig lijken te zijn en waarvoor geen logische verklaring wordt gegeven; in toename van ‘ongevallen’ die verwondingen veroorzaken van het hierboven beschreven type; vaak verbonden armen en / of polsen (verbanden zijn niet typisch, zoals bandana's of handschoenen met mouwen); terughoudendheid om deel te nemen aan activiteiten die blootgestelde benen, armen of torso's vereisen; en het dragen van lange mouwen en lange broeken, zelfs bij warm weer.

Behandeling voor zelfbeschadigend gedrag varieert. Een effectieve behandeling is gezinstherapie. Verbetering van de communicatie binnen de familie-eenheid, samen met het aanleren van vaardigheden voor het oplossen van conflicten, helpt vaak de relaties tussen ouders en adolescenten te versterken. Cognitieve therapie die zelfverwonders helpt om meer sociaal geschikte coping-mechanismen te ontwikkelen waarmee ze sterke emoties kunnen verspreiden, kan helpen om zelfbeschadigend gedrag te devalueren.

Video-Instructies: What are Self-Harm Behaviors? (April 2024).