Neemt een dorp

• April 24, 2024

Beste Bereavement Community,

Ik heb een geweldige ervaring gehad en moet je erover vertellen.

Als je ons al langere tijd bezoekt, is er één ding dat je steeds weer hebt gehoord: zoek een steungroep. Mensen die hebben meegemaakt wat je doormaakt, WETEN. Ze snappen het. Ze kunnen een enorme hulp zijn. Het belangrijkste is dat je er meteen achter komt dat je niet gek wordt en dat je kunt overleven. Mijn recente uitje bevestigt het.

Het is ontmoedigend om aan een odyssee te beginnen bij een overheidsinstelling. Voor een bepaalde luchtmachtveteraan van Vietnam leek het overweldigend. Het was zelfs al jaren uitgesteld. Maar gezondheidsproblemen brachten de noodzaak eindelijk naar de top van de lijst.

Het kalmeerde hem veel om iemand mee te laten gaan die door het doolhof kon navigeren, de vragen kon begrijpen, weten wat hij kon verwachten, het papierwerk bijhouden en uitleggen in gemakkelijk te begrijpen termen. Hij was geïntimideerd door het vervoer van de ene naar de andere faciliteit te moeten nemen, zonder er ooit in te zijn geweest. Wat als hij het busje miste dat terugging? Hoe zou hij weten wanneer hij wegging?

Deze voormalige soldaat had zich geen zorgen hoeven maken, maar dat wisten we toen niet.

Zodra iedereen in het busje zat, werd hem gevraagd of dit de eerste keer was dat hij naar het 'grote ziekenhuis in de binnenstad' ging? De procedure om zijn rit terug te krijgen werd grondig uitgelegd. Ze zouden niet vertrekken voordat alle acht passagiers waren verantwoord. Hoe lang uw procedure ook duurde, ze wachtten op u en waren blij dat te doen. Ze zijn er allemaal geweest en hebben dat gedaan.

En dan natuurlijk: "Waar heb je gediend?"

Er is een zin die uniek is voor Nam-dierenartsen, waardoor ze onmiddellijk aan elkaar bekend worden.

"Welkom thuis".

Voor velen van ons is de pijn van die tijd en de herinneringen aan soldaten die niet worden gerespecteerd, nog steeds een wond die verre van genezen is. De ontevredenheid met de oorlog en de regering werd ten onrechte bij de krijgers bezocht. Velen van hen werden niet thuis verwelkomd, maar eerder geminacht omdat ze hadden deelgenomen. Het deed er niet toe dat veel van hen waren opgesteld en weinig keuzes hadden dan te dienen. Het is hun verdienste dat dierenartsen uit die tijd gemobiliseerd hebben om ervoor te zorgen dat geen enkele andere soldaat ooit zo weer wordt onteerd. Veel burgers hebben zich daarvoor aangesloten. Dat, beste vrienden, is de kracht van een steungroep.

We zaten even in de lobby van het ziekenhuis om borden te lezen en ons te oriënteren.

'Welkom thuis, mijnheer. Kan ik je helpen iets te vinden? ' We werden naar de juiste lift begeleid en verteld hoe we konden vinden wat we nodig hadden. De persoon die ons hielp was geen staflid, maar een andere Nam-dierenarts die toevallig langskwam.

'U bent aangemeld, mijnheer. Kom deze weg." Mijnheer, mijnheer, mijnheer. Ja, het was hun training. Nu niet meer in dienst, hadden de formaliteiten kunnen worden vervallen, maar dat waren ze niet. Het respectniveau was hartverwarmend. Weinigen van deze Deegjongens zouden langs de verzamelaar gaan, maar de eer betaalde hen nooit.

Omdat een beleefde soldaat de stafleden bedankte voor hun zorg. "Oh nee, mijnheer, bedankt voor uw service."

De lobby was druk en lawaaierig toen we stoelen namen om te wachten op collega-renners voor de terugreis. We zagen een man in een rolstoel halverwege de grote ruimte komen en bij iemands stoel stoppen. “Hé, ik was in de 101ste! Wanneer was je binnen? ' Veel soldaten droegen hoeden of T-shirts met hun linten, scheepsnamen of servicetak. Wapenbroeders en -zusters kwamen gemakkelijk in gesprek. Er waren geen vreemden in die menigte. Allen hadden een gemeenschappelijke band. Het zag er voor de hele wereld uit als een grote familiereünie, en ik denk van wel. De slechtste en de beste soort.

Een man met een witte stok kwam dicht bij onze groep. Was er ergens een stoel beschikbaar? 'Ja, mijnheer, hier. Ik reik naar je hand. Je hebt een salontafel om je twee uur, dan ben je duidelijk voor deze stoel. Welkom thuis, mijnheer. Ga hier zitten. ' De nieuwe aankomst noemde de geur van koffie, was er een pot in de buurt? "Ja, mijnheer, dat is er. Ik ben blij je wat te kunnen kopen. Wat vindt u er van?"

Inmiddels was ik gewend aan de gemeenschap van wederzijdse bewondering. Ik was NIET gewend om het te horen van de dierenarts met wie ik was gekomen. En toch was hij nu terug met koffie voor iemand met wie hij de volgende 20 minuten zou praten.

Zijn leven veranderde die dag. Hij voelde niet langer dat hij zijn dienstverslag moest verbergen. Hij maakte zich geen zorgen dat iemand er misschien niets over zou willen horen. Hij was van zijn eigen soort. Hij voelde zich geaccepteerd en gerespecteerd. Er was zoveel dat hij niet hoefde uit te leggen.

Je steungroep kan een kleine bijeenkomst in een kerkgebouw of bibliotheek zijn. Het effect dat zo'n groep op zijn deelnemers kan hebben, is niet minder wonderbaarlijk dan het bovenstaande verhaal. Alsjeblieft, ontmoet alstublieft mensen die je kennen voordat je zelfs door de deur loopt. Laat iemand je helpen er te komen totdat je het zelf kunt redden. Ja, je hebt het nodig. Ja, ja, je verdient het wel. Ja, het zal helpen. En misschien kun je iemand anders helpen.

Er is een dorp voor nodig. Reik uit, mijn dorpsmensen. Aansluiten. Neem je leven terug. Leef opnieuw. Voor ons allemaal wel

Shalom.

Video-Instructies: Kerk dicht? Niets daarvan, in Klarenbeek neemt het dorp het kerkgebouw over (April 2024).