Stop het pesten
OP / ED

Het geweld blijft escaleren. Ik kan mijn computer niet aanzetten of een e-mail lezen of het nieuws bekijken zonder een verhaal te zien over iemand die zo ernstig wordt gepest dat ze hun leven hebben genomen. Wat is het? Waarom is het? Een generatie wordt weggevaagd. Zoveel kinderen nemen hun leven omdat ze genadeloos zijn gepest. Ze zien zelfmoord als een middel om hun pijn te beëindigen.

Onlangs hoorde ik over de zelfmoord van een mooie jonge dame uit mijn geboortestad. Slechts vijftien jaar oud, en om te ontsnappen aan de pijn van gepest te worden, sprong ze voor een trein. Een trein! Ik kan me alleen maar voorstellen hoe erg de pijn was dat ze in haar hart en ziel voelde, dat ze liever de pijn op zich zou nemen om door een trein te worden getroffen en te sterven om aan haar kwelgeesten te ontsnappen.

Iemand zei dat ze dit nog nooit eerder zo ernstig hadden gezien. Dat er in mijn generatie sprake was van pesten, maar niet zo. De trieste waarheid is dat pesten er altijd al is geweest, maar pestkoppen hebben nooit toegang gehad tot sociale media zoals nu. Een plek waar ze samenkomen en campagne voeren tegen een individu of een selecte groep mensen.

Meer hartverscheurend is te weten dat de slachtoffers elke dag jonger en jonger lijken te zijn. Basisscholen en middelbare scholen hebben een toename van pesten door de jaren heen gezien. Zelfs met nieuwe wetten in sommige staten, waarbij een beleid zonder pestgedrag wordt aangenomen, lijkt het probleem te zijn geëscaleerd. De pestkoppen gaan naar sociale media en lanceren 24/7 een volledige aanval op de slachtoffers.

Ik kan me levendig herinneren dat ik soms op school werd gepest. Gelukkig had ik echter vrienden en oudere kinderen die het voor me zouden opnemen en de pestkoppen zouden confronteren. Negen van de tien keer heeft de pestkop die me gepest heeft me nooit lastig gevallen terwijl ze alleen waren. Ik vroeg me af of het een inwijding voor hen was; of alleen het feit dat ze zich op een bepaalde manier over zichzelf voelden en zouden pronken wanneer er een groep van hen was.

Bij elke komst lopen de littekens van pesten diep. Het effect dat het heeft op de psyche van een persoon kan ernstig en slopend zijn. En als je een slachtoffer bent en het gevoel hebt dat je geen uitweg hebt uit de voortdurende aanvallen, kun je tot het uiterste gedreven worden door te geloven dat de dood je enige ontsnapping is.

Iets moet gedaan worden. Er zijn initiatieven genomen. Velen zijn naar voren gekomen om een ​​dialoog over pesten te starten. De slachtoffers beginnen op te staan, en zelfs sommigen die ooit pestkoppen waren, openden zich dat ze zelf gepest werden.

We kunnen praten en schrijven dat onze handen eraf vallen en onze mond voelt als katoen, over wat we zouden moeten doen en hoe deze kinderen hulp nodig hebben. Maar totdat iemand daadwerkelijk actie onderneemt en pestkoppen niet alleen verantwoordelijk worden gehouden voor hun acties; deze situatie zal alleen blijven escaleren. En helaas zullen meer jonge levens verloren gaan.

Het is niet voldoende om alleen degenen die worden gepest te straffen. Het is niet voldoende om ze gewoon op te laden. Dat houdt hen zelden tegen om te pesten. We moeten tot de kern doordringen waarom ze in de eerste plaats pesten. Wat maakt een pestkop een pestkop? Waarom voelen ze de behoefte om het leven van een ander zo ellendig te maken, dat ze liever hun leven nemen dan gepest worden?

Ik geef er niet om te lezen dat een andere jongere zijn leven zou nemen omdat ze zo ernstig werden gepest. Nee. Ik wil beginnen te lezen hoe een jonge persoon werd gered, omdat ze een veilige haven vonden om aan het pesten te ontsnappen en de kracht en vaardigheden vonden om hun kwelgeesten te overwinnen en een gezond, gelukkig en productief leven te leiden. Ik wil lezen hoe voormalige pestkoppen de hulp hebben gekregen die ze nodig hadden en beginnen te belonen voor alles wat ze hebben gedaan, terwijl ik begrijp waarom ze deden wat ze deden. Is dat teveel om te vragen of op te hopen?

Het lijkt erop dat hoe meer we opstaan ​​tegen pesten, hoe meer ik het zie. Hoe meer mensen opkomen, hoe meer kinderen het slachtoffer worden. Klinkt dat logisch? Ik geloof dat we echt zien dat er meer mensen naar voren komen. Meer slachtoffers van pesten beginnen zich open te stellen en te praten over wat er aan de hand is. Toch hebben we nog een lange weg te gaan.

Er is veel genezing en begrip dat moet plaatsvinden. Er zijn dialogen die we moeten voeren met niet alleen de slachtoffers en de pestkoppen; maar ook ouders, leraren, gemeenschapsleiders, activisten en dergelijke. We moeten alles doen wat we kunnen om een ​​einde te maken aan al het geweld, voordat we een nieuwe generatie verliezen.




Video-Instructies: Stop het Pesten (Maart 2024).