Het doel van doelen - zelfactualisatie

• April 20, 2024

Ongeveer een maand geleden maakte ik een verbluffende ontdekking voor het eerst in je leven. Na 26 jaar volledig overweldigd te zijn door het leven, verveelde ik me plotseling plotseling. Ik dacht tenminste dat ik me verveelde. Omdat ik een introverte onbekende met verveling ben, besloot ik mijn beoordeling te verifiëren. Ik vroeg mijn extraverte 12-jarige zoon die soms klaagt dat hij zich verveelt hoe het voelt. "Hoe weet je wanneer je je verveelt?" Ik heb gevraagd.

Hij antwoordde dat verveling is wanneer je veel opties voor je hebt, in termen van wat je kon doen. Het enige probleem is dat je er niets van wilt doen.

Dat is verveling.

Dus mijn diagnose was correct. Er was veel wat ik die dag had kunnen doen. Toen ik echter naar mijn takenlijst keek, voelde ik niet de vertrouwde toenemende spanning en stress die me zelden motiveert. Op vele dagen heeft faalangst me aangespoord om een ​​item - zelfs de meest walgelijke taak - uit mijn takenlijst te halen, zodat ik mijn behoefte om productief te zijn zou voeden. Geen onplezierige dingen willen doen is geen schok. Wat verontrustend was, was het feit dat de aantrekkelijkere taken op de lijst hun natuurlijke aantrekkingskracht niet hadden.

Kortom, mijn gebruikelijke interne motivators angst, angst, opwinding en passie hadden me verlaten. Ik verveelde me!

Deze eerste ontmoeting met verveling deed me denken aan een gesprek dat ik jaren geleden had met een van mijn vriendinnen. We hebben het over stress en angst. Ik vertelde haar dat ik veel stress voelde, zowel toen ik dacht aan wat ik momenteel aan het doen ben als aan wat ik zou doen in de nabije en verre toekomst. Er waren nog kleine kinderen om op te voeden, honderden artikelen om te schrijven en een triljoen kleine details waar ik voor moest zorgen - die allemaal dreigend aan de horizon van mijn leven zaten.

In de jaren sinds ik dat gesprek had, heeft veel van waar ik me zorgen over maakte al plaatsgevonden en ligt het achter me. Mijn kinderen zijn enkele centimeters gegroeid. Ze hebben hun eigen interesses ontwikkeld voor sport en andere activiteiten. Ze helpen zelfs met de afwas! Sinds die dag dat ik mijn angsten aan mijn vriend uitte, heb ik minstens 200 artikelen en wat fictie geschreven. Afgezien van het schrijven, heb ik verschillende andere prettige professionele ervaringen gehad. Ik heb nogal wat bereikt. Maar die dag toen ik met mijn vriend sprak, was dit alles nog in mijn toekomst - en ik voelde de angst en opwinding dat ik het nog moest ervaren.

Hoe meer ik bereik, hoe minder angstig ik me voel. Hoe minder angstig ik ben, hoe minder ik me gedwongen voel om voortdurend bezig te blijven. Het is alsof mijn interne taakmeesteres een welverdiende vakantie neemt. En dit is wat ik wilde! Om het gewicht van de wereld niet op mijn schouders te voelen.! Alleen had ik geen idee wat er aan de andere kant was. Dus het gezegde: wees voorzichtig met wat je wenst.

Hoewel verveling niet zo erg is (als ik moest kiezen tussen overweldiging en verveling zou ik elke dag van de week verveling kiezen) gelukkig, duurde mijn penseel ermee niet lang. De volgende dag was ik weer op de goede weg om dingen van mijn takenlijst te controleren. In plaats van gemotiveerd te zijn om te presteren door de voorbijgaande emoties van angst en passie, vertrouwde ik in plaats daarvan op rituelen, routines en gewoonten die ik al jaren aan het verbeteren ben.

Hoewel het kort was - slechts één middag - deed mijn contact met verveling me beseffen dat ik mijn overweldiging zou overwinnen zonder het te weten. In feite was ik ronduit tevreden, maar ik was me er niet bewust van, totdat een evenwicht was verstoord en ik de grens overstak naar ennui.

Dus hoe ben ik daar terechtgekomen, vroeg ik me af, tot tevredenheid? Ik wist dat het verzamelen van prestaties niet tot mijn tevredenheid leidde. Het was het tegenovergestelde. Met andere woorden, elk artikel dat ik had geschreven niet toevoegen in mijn leven, nam elke voltooide taak genadig iets weg. In mijn jaren twintig en dertig werd ik zwaar belast door wat ik nog moest doen. Ik werd onderdrukt door mijn toekomst. Dingen van mijn lijst schrappen, produceerde het gevoel lichter en lichter te worden.

Mijn leven ging niet over het vinden van ontbrekende stukken zoals ik ooit had gedacht. Ik was al heel, er stond gewoon te veel spul op mijn takenlijst om te kunnen zien. Elk woord geschreven, elk doel voltooide stukjes en beetjes weg als een beeldhouwer met een beitel die langzaam een ​​kunstwerk onthult, mijn ware zelf.

Dit is een reden waarom we ondanks onze bedenkingen en onze angsten en consternatie voortdurend doelen moeten blijven nastreven. We moeten volharden ondanks alle onzekerheden. Als u de juiste doelen kiest, kunnen deze de weg wijzen naar zelfactualisatie.