A Million Ways to Die in the West Movie Review

• April 25, 2024

Regisseur: Seth MacFarlane
Geschreven door Seth MacFarlane, Alec Sulkin en Wellesley Wild
Releasedatum: 30 mei 2014
Speelduur: 116 minuten
Editor's Rating: 2 van de 4 kak-gevulde hoeden


Albert Stark (Seth MacFarlane) is een lafaard. Tot nu toe heeft hij een rustig leven geleid en nooit iets gedaan waar hij trots op kan zijn. Het vermijden van confrontaties en klagen over zijn leven in het binnenwaterstadje Old Stump is alles waar hij goed in lijkt te zijn, en als de film begint, verlaat Louise, zijn vriendin, hem omdat ze eindelijk het lef heeft om hem te vertellen dat ze niet kan omgaan er meer mee.

Albert, diepbedroefd en depressief, wordt gehamerd met zijn beste vrienden Edward (Giovanni Ribisi), een verlegen en zachtmoedige schoenmaker, en Ruth (Sarah Silverman), een prostituee met een stem als Shirley Temple en een mond zoals, nou ja, een prostituee. Net zoals Albert zichzelf heeft besloten het familieherdersbedrijf op te geven en naar San Francisco te verhuizen, breekt er een bargevecht uit en redt Albert een vrouw die zijn wereld op zijn kop zet.

Ik ga toegeven dat ik echt bang was voor deze film toen ik ging zitten om hem te bekijken. Het grootste deel van het geroezemoes rond de film was dat het een zeer geprezen film was die plat op zijn gezicht viel, en ik was bang dat dit gewoon een vreselijke film zou worden. En hoewel het geen geweldige film is, heb ik de neiging om te denken dat dit een film was die werd versterkt door hype die anderen eromheen zetten, terwijl ze niets anders hadden verwacht. Laten we dit duidelijk maken: dit is een western gemaakt door de kerels die hebben gemaakt Familieman. Als je de opvolger verwachtte Blazing Zadels, u vergist zich ernstig. MacFarlane en de crew gaan de film maken die ze willen maken, en als je het niet leuk vindt, is het niet zoals ze schelen. Ze zijn friggin's geladen.

Hoewel de film aan de lange kant is, zijn er een aantal gags hier die echt goed werken. Ribisi en Silverman vormen een schattig stel op het scherm, en de scheiding tussen Ruth's baan en haar toewijding aan het celibaat met Edward is eigenlijk een beetje ontroerend, op een ongepaste manier. De vader van Albert Stark is een beetje grappig de eerste paar keer dat je hem ziet, en natuurlijk is Neil Patrick Harris in principe perfect in elke rol waarin hij een rol speelt. Er zijn een paar cameeën in de film, waarvan er twee in mijn gedachten uitsteken over wat de film geweldig maakt, maar ook waarom mensen er een hekel aan hadden.

De eerste komt als een verwijzing naar een andere beroemde western, een die ik niet wil bederven, maar vertrouw me, het is geweldig. De tweede is van Ryan Reynolds en zijn uiterlijk is alleen grappig als je de eerste film van MacFarlane hebt gezien, Ted. In die film had Reynolds een kleine rol waarin hij geen regels heeft, niets. Hij is als een extraatje. Deze keer heeft hij hetzelfde deel, behalve dat hij wordt neergeschoten door de schurk van de film. Ik denk dat het die neiging tot zelfreferentie kan zijn die mensen echt irriteert.

De hele film is gebaseerd op een premisse die in andere westerns is geromantiseerd: het leven in het wilde westen zou slecht zijn geweest. Het was een vreselijke tijd om te leven, en we zijn dom als we het idee koesterden dat ons al was geromantiseerd met jongens als Roy Rogers en John Wayne. Het enige probleem met die invalshoek is dat de dialoog uiteindelijk moet komen van een stem die niet het gevoel heeft dat het in de omgeving past, zoals de kliek van de zeurderige jongen op de middelbare school - we haten alles, en hier is een punt van weergave die volledig idealistisch en ongerechtvaardigd is, gezien onze huidige staat van uitleggen waarom. Die stem komt toevallig van Albert, die zo druk is met uitleggen waarom alles verschrikkelijk is dat mensen letterlijk sterven terwijl hij het allemaal probeert uit te leggen. Het duurt gewoon te lang.

En weet je wat? Het kan ons niet schelen. Na de eerste diatribe die uitlegde hoe waardeloos het was om in het westen te leven, waren we aan boord. MacFarley en ik doen geweldig werk om snel gebouwen op te zetten vanwege het in-en-uit-karakter van tv-shows, maar het voelt alsof ze het vertrouwen verliezen na Albert's een miljoenste monoloog over de crapfest waarin hij en zijn vrienden leven. We krijgen het, jongens. Blijf mensen in onze gezichten duwen en laat ze grappige dingen doen. Dit is waar we voor hebben betaald. En tot eer van de film, doet het dat heel goed.

Dus, was het de grote opvolger waar iedereen op hoopte? Nee. Maar was het precies wat je van Seth MacFarlane had verwacht? Ja. En laat het daarbij. Hou je mond en lach.

** Deze film is niet voor kinderen. Het heeft een reden R. Ik heb deze film op een premiumkanaal bekeken met een service waarvoor ik betaal. Ik werd niet gecompenseerd voor deze beoordeling. **

Video-Instructies: A Million Ways to Die in the West - Movie Review (April 2024).