Laat ons elkaar helpen

• April 23, 2024

Geboren en getogen Ierse katholiek. Ging elke zondag en heilige dag naar de kerk. Ging naar de katholieke middelbare school. Alle sacramenten gemaakt. Vertrouwde op mijn hogere kracht om me door de ruwe plekken in mijn leven te krijgen. Noemde het God. Maar ik heb nooit helemaal begrepen wat het allemaal betekende. Het was een aangeleerd gedrag, mijn religie. Het was niets dat ik eigenlijk voor mezelf koos. In plaats daarvan werd mij verteld dat ik katholiek was en dit is wat je doet. Het was niet iets dat je hebt uitgedaagd; het was een gegeven. Voor mij accepteerde ik mijn religie voor het grootste deel van mijn jongere leven. Accepteerde het, maar geloofde ik het? Ik begon me af te vragen waar mijn religie over ging en ik was er niet langer van overtuigd dat dit de enige optie was. Ik begon een verschil te zien tussen georganiseerde religie en spiritualiteit. Dus ik speelde met mijn overtuigingen en vertrouwde op God voor sommige dingen en andere niet. Maar ik begon ook de kracht van de mensheid te aanschouwen.

Op een gegeven moment ging ik geloven dat mijn 'geloof' in mij en de schoonheid om me heen was, waaronder vriendelijke mensen en een gevoel van gemeenschap. Ik geloofde toen (en nu) dat onze spiritualiteit een werk in uitvoering was dat we tijdens de groei veranderen, geconfronteerd met moeilijke uitdagingen en met het ervaren van schoonheid en gratie. (Ook geloofde ik, en doe dat nog steeds, dat geloof een persoonlijke keuze is. Iedereen moet de vrijheid hebben om te geloven zoals zij dat nodig achten, niet veroordeeld voor wat zij geloven. Er zou geen oordeel, geen kritiek, geen straf moeten zijn voor wat jij van mening zijn.).

Toen had ik de meest verbazingwekkende ervaring van mijn leven; ons eerste kind op deze wereld brengen. Het ontzag en de vreugde en de onvoorstelbare opgetogenheid die ze ons bracht waren emotioneel overweldigend. In die tijd bevestigde haar geboorte alles behalve mijn overtuiging dat de natuur glorieus is en dat iets of iemand ongelooflijk deze schoonheid voor onze ogen ontvouwde. Misschien is het God, dacht ik toen. Misschien is er deze geweldige Hogere Macht die ons alleen vreugde wil brengen en onvoorwaardelijk van ons houdt. Dat is wat mij jaren geleden werd verteld te geloven. Misschien is het toch waar. Ik ben niet teruggevallen in mijn religieuze opvoeding. Ik ben niet wedergeboren. Ik was gewoon blij en enigszins opgelucht dat de mogelijkheid van deze God toch zou kunnen bestaan.

Acht jaar later verloren we onze dochter. Ze stierf plotseling en onverwacht. Wat ons zo mooi was overkomen, werd ons zo gewelddadig ontnomen. Ze heeft een zusje. Ze had haar vrienden en neven en tantes en ooms. Ze heeft haar hele mooie leven voor zich. Vertel me niet dat "God een plan moet hebben" of dat "God zijn redenen heeft" of dat "God het aan jou zal openbaren" of dat "God een andere engel nodig had". Als er een God is, waarom zou hij / zij / het dan zoveel pijn doen? Waarom zou hij / zij / het een leven vernietigen? Dit houdt in dat God haar leven heeft genomen. Wat een hypocrisie. Wat een rotzooi. Hoe kan een dergelijke entiteit beide doen? Dat is pure wreedheid in de puurste zin van het woord. Er kan op deze aarde geen kracht zijn die zoiets zou kunnen doen. Er kan geen God voor mij zijn.

Ik volg geen bepaalde religie. Ik ga niet naar de kerk. Ik ga niet naar de synagoge. Ik bezoek de moskee niet. Ik hoef niet in God te geloven. Maar er zijn enkele spirituele elementen in mijn denken; Ik blijf onder de indruk van de complexiteit van ons enorme universum en al zijn elementen, met name de mensheid.

Wat ik de afgelopen twee jaar heb gezien en gehoord en versterkt, versterkt mijn geloof in de menselijke geest en zijn kracht. Ik geloof in innerlijke kracht en het vermogen om alleen voor een ander te bestaan. Ik geloof dat er mensen zijn die ernaar streven het juiste te doen, die proberen voor anderen te zorgen en compassie en liefde bieden. Ik geloof dat we hier zijn om elkaar te helpen. Ik geloof dat leven en dood natuurlijke elementen zijn in onze levenscyclus en dat die cyclus soms wordt afgebroken. Ik hoef het niet leuk te vinden of te begrijpen. Ik hoef het niet te accepteren. Maar ik moet ermee leven. Samen kunnen we elkaar ermee helpen leven.


FriendsofAine.com - Aine Marie Phillips

Bezoek The Compassionate Friends en vind een lokaal hoofdstuk bij jou in de buurt op:

De medelevende vrienden

Video-Instructies: 10 MANIEREN OM IEMAND TE HELPEN! (April 2024).