Integratie is de weg vooruit, Bangalore, India

• April 25, 2024

Mijn zus heeft een Deense huurder. Hij is een alleenstaande man, een windingenieur uit Jutland en een verrassend vriendelijk persoon, ook al is hij vrij jong en single. Ik vind dat hij zo anders is dan onze gebruikelijke onbeschofte en ondraaglijke lokale huurders, die geloven dat ze ons een huur betalen, dus onbeleefd kan zijn, deze man is heel anders.

Ik woonde 6 maanden in Denemarken terwijl ik in 2006 een Masters in Journalistiek deed en ik begrijp waar hij vandaan komt. De Denen zijn cultureel gezien een zeer sympathieke en genereuze race, en zien er bovendien verbluffend goed uit. Ik voelde geen racisme toen ik daar woonde, gedurende mijn zes maanden in Aarhus, de universiteitsstad, drie uur van de prachtige stad Kopenhagen.

Ik herinner me dat ik uit het raam van mijn universitaire appartement keek naar alle mannen en vrouwen die voorbij reden en het deed me denken aan Hitler's meesterrace of de Duitse: Herrenrasse, of 'meestermensen'-ideologie, die ik had bestudeerd in mijn Masters in History. Dit was een concept in de nazi-ideologie waarin de Noordse of Arische rassen, overwegend onder Duitsers en andere Noord-Europese volkeren, door hem werden beschouwd als de hoogste in raciale hiërarchie. Leden van dit vermeende meesterras werden Herrenmenschen ("meestermensen") genoemd. Alle andere rassen werden als inferieur beschouwd.

De Denen onderschrijven dit concept echter niet en de meeste Europeanen op het continent evenmin.

Dus toen de huurder me zijn tomatenplanten liet zien die hij uit Denemarken had meegenomen, lachte ik en zei: ik betwijfelde of ze het hier ook zouden doen in de warmte van India, vergeleken met de vrieskou van Denemarken. Hij kocht zelf een paar potten en compost aangevuld met die van ons uit de put en de zaden werden op typisch westerse wijze in kleinere potten gezaaid. Zodra de zaden ontkiemden en begonnen te groeien, transplanteerde hij ze in grotere potten.

Maar zelfs toen zagen de planten er zwak en spichtig uit en ik vroeg me af of het kwam omdat het Deense zaden waren. Maar mijn huishulp die ook zijn appartement schoonmaakt, zorgvuldig over hen waakte en me belde om ze te controleren. De huurder reed zoals gewoonlijk op veldwerk en vroeg me lachend om voor zijn tomatenboerderij te zorgen.

Ik dacht er niet veel aan, maar ging naar hen toe na een bijzonder zware regenbui. Ik was verrast en verheugd om te zien dat de planten zich in de loop van de maanden aan India hadden gewend. Ze hadden zich verspreid van spichtig en dun, tot gezond en fris, bedekt met bloemen en kleine tomaten. We moesten zelfs stokjes neerleggen om ze omhoog te houden, zodat ze niet instortten met het gewicht van de vrucht.

Als academicus was de analogie die meteen in me opkwam dat integratie de enige manier is waarop de wereld verder kan groeien. De kleine plantjes hadden ons laten zien hoe. De politici van vandaag lijken in wiggen te rijden tussen religies en huidtinten, talen en rassen. En toch, kijk naar deze planten. Ze versterkten gewoon hun rug en besloten hun nieuwe omstandigheden aan te gaan, op de best mogelijke manier. En wat een geweldige ommekeer.

Van dun en spichtig waren ze uitgegroeid tot gezond en solide en in dit verhaal ligt een sterk moreel geloof dat we moeten volgen. We moeten allerlei mensen en allerlei rassen in onze wereld verwelkomen, om op te gaan en uit te groeien tot een meesterras. Dat is de enige weg vooruit. Dat we leren beseffen dat er veel meer is dan de huidskleur van een persoon en dat we onder die oppervlakkige vacht allemaal hetzelfde zijn.

Helaas vervormde het nazisme de werkelijke betekenis achter de filosofie van de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche. Hij stelde de Übermensch als een doel voor de mensheid om zichzelf te stellen in zijn boek aldus Spoke Zarathustra uit 1883. Helaas vervormde het nazisme de werkelijke betekenis achter het concept, zodat het paste in de visie van het 'meesterras'.

Wat planten kunnen doen zonder zelfs maar iemand om hen heen te moeten bevechten om te slagen, wij mensen moeten het realiseren en leven en laten leven. Het leven kan niet in steen worden gestort - op mijn manier of op de snelweg. Er zijn regels in het leven die samenleven veel gemakkelijker maken. Als we net als de plant niet kunnen aanpassen en groeien, dan moeten helaas lessen worden geleerd en geleerd, op de harde manier. Niet iedereen is graag bereid om dwazen te lijden.