Hedendaagse auteurs

• April 18, 2024

Elke roman die dieper ingaat op aspecten van de Caribische identiteit is welkom op de boekenplank van de Caribische Cultuur, dus het was een vreugde om een ​​uitnodiging te ontvangen om The Roving Tree te beoordelen, een debuutroman van de in Haïtiaanse geboren auteur Elsie Augustave.

Elsie verliet Haïti toen ze jong was en opgroeide in de Verenigde Staten, waar ze afstudeerde aan Middlebury College en Howard University met diploma's in vreemde taal en literatuur. Ze reisde naar en studeerde in Senegal en Frankrijk als Fulbright Scholar, en geeft nu les in New York City.

'The Roving Tree' vertelt het krachtige verhaal van Iris, een jong meisje uit het landelijke Haïti, dat wordt geadopteerd door een rijk Kaukasisch echtpaar uit de Verenigde Staten, waar ze volwassen wordt als een heldere, vastberaden jonge vrouw. De roman brengt haar eerste bloei in kaart als een student die haar dubbele identiteit in Amerika onder ogen ziet, voordat ze de actie naar Afrika verplaatst, waar de jonge vrouw een persoonlijke en culturele cirkel voltooit terwijl ze zelf moeder wordt.

Voor een roman van minder dan 300 pagina's, geschreven in een duidelijke, eenvoudige stijl, bestrijkt "The Roving Tree" zeker veel terrein, dat zich afspeelt in het tijdperk van Papa Doc van Haïti, Amerika's strijd voor burgerrechten en uiteindelijk Zaïre van Mobuto.
Elsie was zo vriendelijk om een ​​paar vragen voor de Caribische cultuur te beantwoorden:


De roman geeft de Haïtiaanse emigratie een menselijk gezicht en brengt in één verhaal de ervaring samen van velen van hen die het Caribisch gebied hebben verlaten. Hoe zou u de houding beschrijven van degenen die Haïti hebben verlaten ten opzichte van het moederland?

Hoewel de emigratie-ervaring vergelijkbaar is voor veel mensen uit het Caribisch gebied naar de Verenigde Staten, is de ervaring van Iris uniek in The Roving Tree vanwege haar adoptieouders. Wat Haïtianen betreft die naar Afrika migreren, de ervaring varieert afhankelijk van de tijdsperiode. De eerste groep die vanuit Haïti naar Afrika emigreerde, was in de jaren zestig, toen de meeste Afrikaanse landen net onafhankelijk waren geworden. Een aantal kunstenaars en schrijvers, op de vlucht voor de nieuw opgerichte dictatuur van Papa Doc, gingen naar Senegal en president Senghor verwelkomde hen met open armen. Evenzo nodigde Congo-Kinshasa Haïtiaanse leraren en technici uit in hun land om de Belgen te vervangen, die het onderwijs en andere publieke sectoren beheersten. Hoewel veel Haïtianen zich thuis voelden in Afrika vanwege de vele culturele overeenkomsten, hadden sommigen een superieure, neerbuigende houding ten opzichte van Afrikanen.
Tegenwoordig migreren Haïtianen meestal naar de Verenigde Staten, Canada en Europa, waar meer mogelijkheden zijn voor een beter leven. Migreren naar Afrika is geen optie meer, behalve de Haïtiaanse studenten die Senegal en Benin na de aardbeving in 2010 hebben uitgenodigd.
Haïtianen zijn erg trots op het glorieuze verleden van het land, en terecht. Men moet het feit niet onderschatten dat ongeletterde slaven het leger van Napoleon versloeg, een daad van vernedering voor Frankrijk maar van waardigheid voor de nieuwe onafhankelijke natie. De legendes rond de creatie van onze vlag zijn opmerkelijk en onvergetelijk en moeten inderdaad worden gevierd!

De tweede helft van de roman onderzoekt een verhuizing naar Afrika. Is dit bedoeld als een metafoor voor de oproep om terug te keren naar Afrika van Marcus Garvey en anderen, of gewoon om de cirkel spiritueel te sluiten?

In de jaren 70 droomden opgeleide Afro-Amerikanen ervan om naar Afrika te gaan, al was het maar om te bezoeken. Het was bijna als een religieuze verplichting waaraan moest worden voldaan. Wat ons Haïtianen betreft, is er een sterke culturele en spirituele band met Afrika, wat verklaart dat volgens onze folklore onze ziel terugkeert naar Guinen nadat we sterven. Afrika vertegenwoordigt daarom een ​​mythische en mystieke utopie.

Is het mogelijk om over Haïti te schrijven zonder voudou op te nemen? Kun je het belang van voudou in het dagelijkse Haïtiaanse leven toelichten vergeleken met bijvoorbeeld het katholicisme of de islam. Is het hetzelfde?

Veel Haïtiaanse schrijvers schrijven over verschillende onderwerpen. Religie is slechts een van de vele die de Haïtiaanse ervaring uitbeelden. Het grote verschil tussen Vodou en, laten we zeggen, het katholicisme en de islam is het belang van voorouderlijke afkomst, hoewel katholieken ook geloven in de krachten van de dierbaren die zelfs zijn vertrokken en zelfs tot hen bidden. Wat Vodou echter vooral onderscheidt van het katholicisme en de islam, is het feit dat katholieken de bijbel hebben en de islam de koran heeft, maar Vodou vertrouwt alleen op orale tradities.

Video-Instructies: Cartas da Guerra - Trailer NL (April 2024).