Een korte geschiedenis van de dood

• April 25, 2024

Wie heeft er een geschiedenis van de dood nodig, vraagt ​​u zich misschien af? Je bent hier het ene moment, het volgende moment weg. Iedereen weet dat. Het is natuurlijk.

Eigenlijk is dat een interessante houding.

In de westerse cultuur is de dood niet meer natuurlijk. De sociale wetenschap definieert natuurlijke dood als "iemand die er niet toe doet". In het wild komt 90% van de dieren nooit tot volwassenheid. Dieren snuiven de dood op en gaan verder. De overleving van de kudde staat gelijk. In onze samenleving is de dood belangrijk om twee redenen.

In de eerste plaats herinnert het ons eraan dat ook wij op een bepaald moment fysiek zullen sterven. Dit is geen populair begrip! De meeste mensen zullen je vertellen dat ze in een hiernamaals geloven. Ze geloven dat dit hiernamaals aangenaam is. Maar dan zullen ze zeggen dat ze bang zijn om te sterven. Zijn ze in de war? Nee. Ze zijn bang voor het stervende PROCES, niet om dood te ZIJN. Het is de gedachte aan pijn, verlies van controle en vertrouwen op machines die mensen doen krimpen.

En toch worden miljoenen dollars uitgegeven aan het ontwikkelen van die machines en medicijnen om de dood uit te stellen! In een jaar geven Amerikanen genoeg geld uit aan anti-verouderingsproducten om een ​​heel Afrikaans land tien jaar in leven te houden. We maken juridische documenten om onze wensen te dicteren wanneer "de tijd komt". We krijgen (misschien) drie dagen vakantie om onze doden te rouwen, eroverheen te komen en weer aan het werk te gaan. Nee, de dood is helemaal geen natuurlijke ervaring. Een Syrisch gezegde stelt dat Geboorte de boodschapper van de dood is. Eeesh.

Ten tweede herdenkt de dood onze geliefden en onze geliefden. We bewaren, cadeauverpakkingen en verbergen dode mensen, plaatsen markers zodat anderen weten dat ze er zijn. We bezoeken de graven, laten geschenken achter, brengen hulde. Sociale wetenschappers noemen dit voorouderverering. Gemeenschappelijk? Ja, deze gewoonte is volledig ingebakken in ons leven. Natural? Niet een beetje. Volgens dezelfde wetenschappers, "is de maatschappij een structuur gebouwd tegen de natuur, die de natuurlijke dood verduistert."

Zien? Is dit niet interessant? Nu zullen we andere vormen van voorouderverering bekijken.

Eens namen sommige culturen een lijk en legden het langs de hoofdweg. Als de natuur zijn gang zou gaan en het lichaam werd verteerd door insecten, beesten en vogels, was het gezin vereerd dat hun geliefde de grote geesten 'waardig' was. Als het lichaam onaangeroerd was en werd ontbonden, werd het gezin beschaamd.

In bijbelse tijden werden lichamen in een grot gelegd om te rusten, die vervolgens werd verzegeld. Of het werd op de grond gelegd, op een afgelegen plek, met stenen eroverheen gestapeld. Hoewel er geen definitieve reden wordt gegeven voor de Joodse gewoonte om stenen op grafstenen te laten, geven sommigen deze referentie voor de traditie. Velen zien het eenvoudig als een aanwijzing dat degene die begraven werd bezocht en geëerd werd.

Sommige Indiaanse stammen plaatsten hun dode cocon in bomen, om dichter bij de Grote Schepper te zijn en om Moeder Natuur voor hen te laten zorgen.

In veel Afrikaanse dorpen liggen familieleden begraven in het midden van het dorp en zijn de graven bedekt met cement. Namen zijn gesneden in het natte cement. Als het droog is, biedt het een glad, hard oppervlak voor de dagelijkse routines van het leven.

Begraven op zee gaat terug naar de eerste keer dat de mens water probeerde te veroveren en te beheersen. De traditie wordt vandaag in marinecirkels wereldwijd voortgezet. Zelfs niet-zeilers kunnen een dergelijke opstelling regelen met samenlevingen die aan die ceremonie zijn gewijd. In alle vormen van verhalen vertellen wordt de dood vaak aangegeven wanneer bepaalde personages aan boord van een vaartuig gaan en de zonsondergang in varen. Een Viking-begrafenis bestond uit het plaatsen van het lichaam van de krijger op een houten boot, het aansteken van een langzaam vuur en het op drift zetten van de boot.

Crematie dateert uit het stenen tijdperk (drieduizend voor Christus). Homer (van de bekendheid van Iliad en Odyssey) moedigde de praktijk aan om gezondheidsredenen en voor soldaten die in de strijd waren gedood. Het werd de oude Romeinen uiteindelijk verboden om binnen de stadsgrenzen te cremeren in de 5e eeuw omdat de rook dagelijks zo dik was. De praktijk is ontstaan ​​met behulp van log pyres (stapels). Crematie is pas sinds kort algemeen geaccepteerd in onze cultuur. Moderne methoden maken geen gebruik van vlammen, maar van intense hitte (1600 graden) om het lichaam in een grijze staat te brengen.

Begrafenissen zijn een vorm van voorouderverering en zijn uitsluitend bedoeld voor het welzijn van de overlevenden. De vorm en het karakter van begrafenissen zijn net zo divers als de culturen en religies in de wereld. Denk aan Irish Wake, New Orleans Jazz Funeral en State begrafenissen, om er maar een paar te noemen. Tegenwoordig groeit het groene uitvaartconcept. Doodskisten zijn gemaakt van biologisch afbreekbaar karton en begraven waar de doos en de inhoud ervan 'terug naar de natuur' kunnen gaan.

Het grafgebruik van een volley van drie geweren begon tijdens de burgeroorlog. Oorspronkelijk werd een volley afgeschoten om te stoppen met vechten, zodat de doden op het slagveld konden worden verzorgd. De tweede volley betekende dat het veld vrij was en het gevecht kon worden hervat. Een saluut met 21 kanonnen toont respect van het ene land naar het andere, meestal zwakker naar sterker. In het vroege Amerika werd voor elke staat één schot afgevuurd. Later werd het internationaal gestandaardiseerd op 21.

Taps is uniek Amerikaans.Een Southern Civil War General die de bugle-oproep voor 'Lights Out' niet leuk vond, schreef het met de hulp van zijn bugler. Het duurde niet lang voordat zelfs Yankee-troepen de prachtige, beklijvende melodie hadden overgenomen. In latere jaren zou het worden gezongen in avondkampvuren door Scout Troops, en gespeeld op civiele en militaire gedenktekens.

Amerikanen vinden het onderwerp dood desastreus, zelfs onbeleefd. We kunnen veel leren van de geschiedenis en onze wereldburen.

Shalom.

Video-Instructies: [Indonesië] Nederlands-Indië - een korte geschiedenis (April 2024).