4 juli New England Clambake
Toen ik een kind was, had mijn familie een geweldige jaarlijkse traditie voor de vierde juli. Tantes, ooms, neven en familie vrienden huurden allemaal campings in Myles Standish State forest, meestal in Fearing Pond. Sommigen kwamen in campers en anderen in tenten, maar iedereen deelde en hielp elkaar. Het was een geweldige manier om het gezin bij elkaar te krijgen en we verbleven vaak een week of twee.

We probeerden aangrenzende sites te krijgen zodat een grote put in de middelste kon worden gegraven. Toen het gat eenmaal was gegraven en bekleed met veel rotsen, werd een houtvuur aangestoken op de rotsen. Mijn moeder en tante bleven vaak achter om het vuur te blussen, terwijl de rest van ons in de grootste stationwagon stapelde en naar de steiger in Plymouth ging om zeewier te verzamelen. Ik weet niet zeker waarom het verzamelen van zeewier zo leuk was, misschien omdat het een taak was die iedereen kon doen, van het kleinste kind tot de oudste persoon in de clan.

Vers zeewier, maïskolven, kokkels, kreeften, worstjes en aardappelen werden in de put gegooid en vervolgens mochten de kinderen er nog meer zeewier in gooien. We werden meestal bedekt met zeewier omdat het naar elkaar gooien net zo leuk was als het in de put gooien.

Terwijl de volwassenen op de camping socialiseerden, het eten verzorgen en picknickbanken eindeloos opzetten, gingen wij kinderen naar het honkbalveld met sterretjes in de hand voor wat meer plezier. Over het algemeen kwamen we pas rond de schemering terug en toen kwam het eten uit de put.

Er gaat niets boven de geur van de stoom die uit de clambake put stroomt zodra het zeil is afgetrokken en het is moeilijk om niet te glimlachen als je het ziet gebeuren.

Ik denk dat dat de vreugde was van deze viering voor ons. Iedereen was betrokken bij de voorbereiding, werkte samen om het te laten gebeuren en iedereen at samen als het eten klaar was.

Het was een magische tijd vol Amerikaanse vlaggen, sterretjes, stevig eten en echte kameraadschap.


Een andere oude traditie in New England is het bouwen van een kampvuur op het strand op 4 juli. Iemand neemt altijd een gitaar mee en zingen is onvermijdelijk. Het is een vrediger evenement dan het kijken naar vuurwerk, hoewel we dit bij een aantal gelegenheden hebben bereikt in het zicht van een geweldig vuurwerk.

Ik denk dat als ik een perfecte viering van de Onafhankelijkheidsdag zou plannen, het een echte New England-clambake en een vreugdevuur op het strand bij zonsondergang zou moeten omvatten. Als dat strand ook een geweldig uitzicht bood op vuurwerk en als het bioluminescente plankton diezelfde nacht in het water opdook, zou dat net zo perfect zijn als het wordt!

Fijne 4 juli voor jullie allemaal. Ik hoop dat deze je veel goede herinneringen geeft die je leven lang meegaan.

Video-Instructies: Jabardasth | 12th July 2018 | Latest Promo (April 2024).